Μέσα
στο αεροπλάνο, έκανα το γνωστό κόλπο που κάνω για να μην φοβάμαι ότι θα
πέσει: εντόπισα την πιο όμορφη γυναίκα, και είπα «αφού είναι στο
αεροπλάνο αυτή η κουκλάρα, αποκλείεται να πέσει». Δεν φαίνεται η όμορφη
στη φωτογραφία. Καθόταν μπροστά δεξιά μαζί με μια άλλη όμορφη. Δυο
όμορφες, εγγύηση ασφαλής πτήσης.
Αντίο Ελλάδα. Θα σε έχω πάντα στην καρδιά μου. Τράπεζα Πειραιώς, εσένα όχι.
Καλημέρα
Κύπρος. Σε ευχαριστώ που με δέχεσαι σε αυτή την δύσκολη περίοδο για τον
Ελληνισμό. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να σε δικαιώσω. Είμαι ευγνώμων.
Στο
δρόμο για τη Λεμεσό, αισθάνομαι σαν να έχω γεννηθεί εδώ. Το ραδιόφωνο
παίζει Αλέξια και τραγουδάω «Ορκίσου, να μη γυρίσουμε ποτέ στα παλιά,
ποτέ ποτέ ποτέ ποτέ στα παλιά». Ποτέ δεν θα γυρίσω στα παλιά. Νέα
πατρίδα.
Μέχρι
η κυπριακή κυβέρνηση να μου χορηγήσει δωρεάν ένα σπίτι για πρόσφυγα, θα
μένω στο ξενοδοχείο. Σκέφτομαι να κάνω μια βουτιά στην πισίνα, αν και
δεν κάνει ζέστη σήμερα. Αλλά μασάνε τα κομάντα; Νομίζω πως θα περάσω
υπέροχα την υπόλοιπη ζωή μου στην Κύπρο. Έχω όλα τα προσόντα. Και δεν θα
έχω κανένα πρόβλημα με την γλώσσα. Τα αγγλικά μου είναι τέλεια.
Ευχαριστώ από καρδιάς την κυπριακή κυβέρνηση που προθυμοποιήθηκε να
μου δώσει την κυπριακή υπηκοότητα, αμέσως μόλις εξέφρασα την επιθυμία μου. Ευρώπη, παιδί μου. Γραφειοκρατία μηδέν. Όχι σαν την Ελλάδα. Αντίο Ελλάδα. Αντίο Ελλαδίτες. Καλά να περάσετε, καλαμαράδες.