Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη υπήρξε ένας πολιτικός μονόδρομος, τον οποίο απλά χρειαζόταν να διαβεί με προσοχή. Το χαρακτηριστικό αυτό το έβλεπαν όλοι οι ψυχροί και εξ αποστάσεως παρατηρητές.
Ουσιαστικά η αναμέτρηση για την εκλογή προέδρου στη ΝΔ θύμισε δημοτικές εκλογές. Από τη μια ο πρόεδρος, κάτι σαν εν ενεργεία δήμαρχος και από την άλλη οι διεκδικητές.
Όπως σημειώσαμε και χθες, ο Μεϊμαράκης είχε ήδη χάσει τη μάχη της εκλογής κατά το διάστημα που ανέλαβε τα ηνία της Συγγρού έως και τις 20 Σεπτεμβρίου.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο το αποτέλεσμα του Δεκεμβρίου ήταν 60% ΟΧΙ στο Μεϊμαράκη, διότι δοκιμάστηκε και απέτυχε όπως αναλύσαμε χθες. Οι έξι στους δέκα δεν αρέσκονταν στον τρόπο με τον οποίο αντιπολιτεύθηκε διότι επί της ουσίας δεν το έκανε!
Αν ο Μεϊμαράκης αντιπολιτευόταν και είχε επιτύχει ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα το Σεπτέμβριο, πιθανότατα θα είχε καλύτερη τύχη. Ίσως κιόλας να μη χρειαζόταν καν η ανάδειξη νέου προέδρου.
Συνέβη λοιπόν ότι γίνεται και στις δημοτικές εκλογές. Την πρώτη Κυριακή επικρατεί ο εν ενεργεία επειδή είναι ο πρόεδρος (δήμαρχος) και έχει το μηχανισμού του κόμματος (δήμου). Ωστόσο λαμβάνει ένα μειοψηφικό ποσοστό και συνεπώς στο δεύτερο γύρο (Β' Κυριακή) όλοι οι υπόλοιποι θα συνασπιστούν γύρω από τον έτερο διεκδικητή. Το μόνο που διαφέρει είναι το πόσο φανερά αλλά και ουσιαστικά θα το πραγματοποιήσουν αυτό. Η μόνο περίπτωση να επανεκλεγεί ο νυν είναι αν έχει να επιδείξει σημαντικό έργο.
Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Έχασε ένας πρόεδρος του οποίου οι επιδόσεις είχαν πιάσει ταβάνι και που δεν έπειθε ότι αντιπολιτεύεται. Επιπροσθέτως κατέστη φανερό στην κοινωνία αυτό το κάποιο αόρατο πολιτικό σχέδιο μεταξύ Τσίπρα - Καραμανλή - Παυλόπουλου στο οποίο αναφερθήκαμε χθες με βασικό όχημα τον αναλώσιμο Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Παράλληλα ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να κινηθεί πολιτικά και με αθόρυβο τόνο. Απείχε από κοκορομαχίες. Επιπλέον του βγήκε το χαρτί ότι ενώ είναι ένας Μητσοτάκης, ωστόσο δε χρεώνεται τον πατέρα του. Πολύτιμος βοηθός του σε αυτό, όχι τόσο η δική του προσοχή, όσο το γεγονός πως σε αντίθεση με την αδερφή του η οποία πολιτεύθηκε ούσα κόρη του μπαμπά της, ο ίδιος μπήκε στην πολιτική όταν πια ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν αποτελούσε ενεργό μέλος της.
Η νίκη λοιπόν του Κυριάκου Μητσοτάκη υπήρξε μονόδρομος. Αυτό όμως δεν ισχύει και για την πρωθυπουργία. Πχ ανανέωση με Πέτρο Μαντούβαλο (παραδικαστικό) και Νίκο Γεωργιάδη (μπούρδες το όνομα των Σκοπίων) δε νοείται και το σημειώσαμε αμέσως το παρατηρήσαμε στη Freepen.gr.
Επίσης θα κριθεί από τον αν έχει κάτι να μας καταθέσει. Θεωρείται μεταρρυθμιστής αλλά δεν είναι. Απέλυσε τους επίορκους; Όχι. Έκλεισε άχρηστες ΔΕΚΟ; Ούτε. Το μόνο που έκανε ήταν να καταργήσει τη Δημοτική Αστυνομία η οποία αποτελούσε πηγή εσόδων για τους δήμους. Αυτό μάλλον ανοησία το λές.
Θα κριθεί από το αν είναι οπαδός του οικονομικού φακελώματος του ελληνικού λαού στα πλαίσια του τηλε-Τρύφωνα, από τις προτάσεις του για τη φορολογία και το ασφαλιστικό. Εκτιμά ότι πρέπει να έχουμε 45ρηδες συνταξιούχους; Θεωρεί ότι ένας ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να ξεσκίζεται από τον ΟΑΕΕ και την Εφορία; Έχει κάποια άλλη πρόταση η οποία θα περικόψει τις δαπάνες και θα δώσει αέρα στην ιδιωτική οικονομία; Τι πιστεύει για τα εθνικά θέματα; Πχ χωρούν κοινές περιπολίες στο Αιγαίο; Τι πρέπει να κάνουμε στη Θράκη; Η Κύπρος;
Το πρώτο πάντως θετικό είναι ότι η εκλογή του χάλασε τη σούπα πολλών.