Τα χειροκροτήματα χθες στο Τάε Κβο Ντο έδωσαν τη μισή εικόνα. Την άλλη μισή την έδωσε ο ίδιος ο Τσίπρας όταν ανέσυρε την προ του δημοψηφίσματος επιχειρηματολογία του και επιτέθηκε στη συμμαχία των “προθύμων του Ναι”, σαν να μην πέρασε μια μέρα από την 5η Ιουλίου του 2015.
Δυστυχώς, από τότε που “η χώρα σώθηκε” και “απέφυγε την καταστροφή”, έχουν περάσει περισσότεροι από έξι μήνες . Και το διακύβευμα -σε συνθήκες εφαρμογής όσων υπογράφτηκαν από τον Σύριζα, με τη συνδρομή της ΝΔ, του Πασόκ και του Ποταμιού, μετά την “εθνική τους συννενόηση”- εξακολουθεί να είναι πώς θα σωθούν η χώρα και οι άνθρωποί της.
Επ' αυτού, στο χθεσινό μνημόσυνο όσων έλεγε κάποτε ο Σύριζα, ειπώθηκαν ελάχιστα και αυτά δεν ήταν ικανοποιητικά. Απλώς επιβεβαίωσαν ότι η “φαρμακευτική αγωγή” κοντεύει να ρίξει τον ασθενή σε μόνιμο κώμα, καθώς η κοινωνική καταστροφή εντείνεται, οι εφαρμοστικοί νόμοι και οι υπαγορευμένες “μεταρρυθμίσεις” μεγαλώνουν τα προβλήματα και η ρευστότητα ή οι επενδύσεις εξακολουθούν να είναι όνειρο απατηλό, ένα ακόμη success story που έπεσε στα βράχια.
Δυστυχώς για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, ο Τσίπρας είχε δίκιο... πρόπερσι: “Τα εργαλεία με τα οποία η Ευρώπη προσπάθησε να αντιμετωπίσει την κρίση, μόνο κοινωνική δυστυχία φέρνουν. Η Ευρώπη χρειάζεται ηγεσία η οποία θα έχει στόχο και αποστολή την προστασία των ανθρώπων και των κοινωνιών, όχι την προσαρμογή στις επιθυμίες των αγορών”. Διότι “Οι αγορές είναι αγορές και κοιτούν τα συμφέροντα τους. Υποχρέωση των κυβερνήσεων είναι να προστατεύουν τα συμφέροντα των κοινωνιών”.
Δυστυχώς επίσης, για το πολιτικό προσωπικό συνολικά, είχε δίκιο κι όταν στιγμάτιζε τους κυβερνώντες: “Δεν τους απασχολεί η επόμενη μέρα. Το μόνο που ξέρουν είναι να διαχειρίζονται επικοινωνιακά τις αγωνίες του λαού μας. Το μόνο που τους νοιάζει, είναι να παρατείνουν τη παραμονή τους στις καρέκλες της εξουσίας”.
Γιατί εάν τους ένοιαζε, αφού “αναγκάστηκαν” να υπογράψουν, θα αναζητούσαν “παράλληλο πρόγραμμα” και κοινωνικά “ισοδύναμα”, σαν κι αυτά που ισχυρίζονταν ότι είχαν πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, και όχι πλίνθους και κεράμους ατάκτως ερριμμένους όπως τα μέτρα που παρουσίασαν τον Δεκέμβριο, που ακόμη και αυτά τα απέσυραν όταν... έβηξαν οι δανειστές, για να τα επαναφέρουν -όπως ανερυθρίαστα δήλωναν- “μετά από τις γιορτές”. Χθες πάντως, αν και οι “γιορτές” έχουν προ πολλού περάσει, δεν ακούσαμε ούτε μια λέξη για αυτά.
Αυτή η ένδεια εναλλακτικών είναι το πρόβλημα. Γιατί, όπως σωστά εκτιμούσε ο Σύριζα... κάποτε, “Μνημόνιο δεν είναι το δάνειο, η δανειακή σύμβαση, αλλά οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι της λιτότητας, της εσωτερικής υποτίμησης, της κοινωνικής διάλυσης”. Αλλά για αυτά, την περιβόητη πλέον “εφαρμογή”, δεν κατατέθηκε εναλλακτική διέξοδος στο χθεσινό μνημόσυνο, στο οποίο περίσσεψαν οι επιθέσεις στα μνημόνια των... άλλων.
Όταν όμως πατάς σε δύο βάρκες, κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να πέσεις στη θάλασσα. Πολύ περισσότερο όταν οι βάρκες δεν βρίσκονται σε απάνεμο λιμάνι, αλλά είναι δεμένες πρόχειρα σε έναν βράχο που τον χτυπούν άγρια τα κύματα. Σε αυτή ακριβώς τη θέση βρίσκονται σήμερα η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
news247.gr