του
Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*
Προσφάτως
κομματικά στελέχη του CDU του Κόμματος
της Άγκελας Μέρκελ επιχείρησαν να
επαναφέρουν την «άποψη» του Βόλφγκανγκ
Σόιμπλε «περί
προσωρινού Grexit»!..
Συγκεκριμένα,
ο Γενικός Γραμματέας του Οικονομικού
Συμβουλίου του κόμματος, Βόλφγκανγκ
Στάιγκερ, σε δηλώσεις του άσκησε κριτική
σε βάρος της Ελλάδας υποστηρίζοντας
μεταξύ των άλλων και την ανάγκη
για ένα προσωρινό Grexit.
Συνεπώς, με βάση τις τοποθετήσεις αυτές
εξακολουθεί να υφίσταται μια
ευρύτερη σύγχυση ή άλλως να καλλιεργείται
η αίσθηση μιας ήδη ειλημμένης απόφασης
που ανήκει σε μια ευρωπαϊκή πολιτική
και οικονομική ελίτ.
Έτσι
όμως είναι σαφές ότι η επικράτηση των
νεοφιλελεύθερων δογμάτων που εισηγούνται
ακόμη και τη διάλυση της Ευρωζώνης, δεν
διολισθαίνουν απλώς την Ευρωπαϊκή Ένωση
σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις, αλλά
ενέχουν ακριβώς και την εσωτερική
αντίθεση που
οδηγεί στην αυτοκαταστροφή της. Όσο
όμως διατυπώνονται και μάλιστα σε
κεντρικό
επίπεδο
αυτές οι «περί
προσωρινού Grexit»
απόψεις, τόσο και πιο πολύ νομιμοποιούνται
όσοι ήδη από καιρό έχουν επιστήσει την
προσοχή για την αναγκαιότητα ενός
σχεδίου (όταν τούτο καταστεί αναγκαίο)
εξόδου της χώρας από το ευρωσύστημα!
Επίσης
όσο οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και των Θεσμών δεν αντιλαμβάνονται
ότι η επικράτηση του ευρωσυστήματος
έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί
διαδικασία διολίσθησης από τις βασικές
αρχές και αξίες του όλου εγχειρήματος,
τόσο η ανεπίτρεπτη αυτή πλάνη θα αυξάνει
τον ευρωσκεπτικισμό με κίνδυνο δημιουργίας
ανεξέλεγκτων τάσεων και εξ αυτών
καταστάσεων –με συνέπεια την αποσύνθεση
της Ευρωζώνης.
Οι διαδικασίες
δε ανατροπής αμετάκλητων συμφωνιών,
όπως είναι η εισαγωγή του ενιαίου
νομίσματος, θα εγκαταστήσει περαιτέρω
την εσωτερική αντίθεση αυτοκαταστροφής
της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του όλου
εποικοδομήματος.
το
δόγμα των συμβιβασμών
Η Ευρωπαϊκή
Ένωση πολιτεύθηκε πάνω στο δόγμα των
συμβιβασμών. Αυτό διατήρησε, διεύρυνε
και εμβάθυνε το «όλον εποικοδόμημα».
Ουδέποτε όμως, μέχρι την επικράτηση του
ευρωσυστήματος επί της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, αμφισβητήθηκε η δημοκρατική
αρχή ως η βάση του εποικοδομήματος.
Το
ενωσιακό εγχείρημα (από
την Κοινότητα στην Ένωση)
έχει εγκαταστήσει μια νέας τάξης
Respublica που απαιτεί «άλλες» χωρητικότητες,
«άλλες» λειτουργικότητες, αλλά και
στοιχεία ομοσπονδιακού κράτους. Όσο
όμως διευρύνεται το δημοκρατικό έλλειμμα
και όσο, παρά τις αντίθετες αξιώσεις
του ευρωπαϊκού ενωσιακού δικαίου, οι
αποφάσεις λαμβάνονται πέραν της βούλησης
των λαών, τόσο θα υπάρχει διάσταση των
τομεακών και οριζόντιων πολιτικών σε
σημείο τέτοιο που αντί να υφίσταται
προσέγγιση, θα υφίσταται απόκλιση κοινών
στόχων και κοινών πολιτικών.
Οι
εξελίξεις στην Ευρωζώνη καθιστούν
αναπόφευκτο έναν νέο ιστορικό συμβιβασμό.
Άλλωστε, η μεταπολεμική Ευρώπη πορεύθηκε
διαρκώς με μικρούς ή μεγάλους συμβιβασμούς,
όπως ο «Συμβιβασμός
του Λουξεμβούργου»
(πολιτική της
«κενής καρέκλας»)
και ο «Συμβιβασμός
των Ιωαννίνων»
για την ένταξη της Αυστρίας, της Σουηδίας
και της Φινλανδίας στην Ένωση. Προηγούμενος
όμως ιστορικός συμβιβασμός ήταν και
εκείνος που αφορούσε τη διαγραφή του
χρέους της Γερμανίας μετά τη λήξη του
Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αναφέρομαι
στη διαγραφή του χρέους του έτους 1953.
Αξιοσημείωτο είναι δε ότι με τη συμφωνία
αυτή έλαβε χώρα διαγραφή του 62,6%(!) του
γερμανικού χρέους που συνοδεύθηκε με
ρήτρα ανάπτυξης και αποπληρωμή με βάση
τις εξαγωγές - βλ.
Ν.3840/1995 (ΦΕΚ 6/τ.Α/1955 σελ. 331).
Ωστόσο
η μακρά αυτή παράδοση, που αφορά στο
«δόγμα του συμβιβασμού», επ' ουδενί
συνεπάγεται ότι ο όποιος συμβιβασμός
μπορεί να απέχει ή να ακυρώνει τις
βασικές αξιώσεις που έχει εγκαθιδρύσει
η ίδια η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Η
ευρωπαϊκή ενωσιακή έννομη και πολιτική
τάξη έχει αναγνωρίσει ως βασικές αρχές
και αξίες: «την
ευημερία των λαών»,
«την
ασφάλεια και δικαιοσύνη χωρίς εσωτερικά
σύνορα»,
«τα
δικαιώματα, τις ελευθερίες, και τις
αρχές που περιέρχονται στον Χάρτη των
Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής
Ένωσης»
καθώς και «την
Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία
των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των
Θεμελιωδών Ελευθεριών».
Συνεπώς απόκλιση απ' αυτές τις αρχές
είναι ανεπίτρεπτη με τον όποιο συμβιβασμό.
υπ'
όψιν τέλος και τα εξής:
Στο
επίκεντρο της κυρίαρχης οικονομικής
ελίτ είναι το «δόγμα
Rothschild», όπου με
βάση το δόγμα αυτό: «όποιος
εκδίδει και ελέγχει τα χρήματα ενός
έθνους, δεν τον ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει
τους νόμους διακυβέρνησης».
Το
δόγμα αυτό
αφορά τη βάση
της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας (ΕΚΤ) στην οποία ανήκει κατά
αποκλειστικότητα η παροχή της ρευστότητας
εντός του ευρωσυστήματος. Ωστόσο, όμως,
εγείρονται και ζητήματα που πρέπει να
απαντηθούν.
Πρέπει
να ερωτηθεί και πρέπει να απαντήσει ο
κεντρικός Τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι
πόσο κόστισε στην ΕΚΤ η αγορά των
Ελληνικών ομολόγων και γιατί η εξόφλησή
τους απαιτείται στο 100%. Σε αυτό το κρίσιμο
ερώτημα πρέπει να δοθεί απάντηση. Επίσης
απάντηση πρέπει να δοθεί και στο κατά
πόσον είναι γνωστό στα εκλογικά σώματα
των κρατών - μελών των δανειστών, εάν η
φοροδοτική τους προσφορά έχει αναλωθεί
χάριν των Ελλήνων ή για τη διάσωση των
δικών τους τραπεζών. Ασφαλώς άξιο
παρατήρησης είναι και το ότι το ΔΝΤ ενώ
δανείζει με επιτόκιο 0,5% για την Ελλάδα
επεφύλαξε άλλη αντιμετώπιση, δηλαδή
επιτόκιο 3,6%. Συνεπώς 72
φορές περισσότερο αυξημένο επιτόκιο!
Υπ' όψιν ότι η διαφορά αυτή αφορά επαχθές
χρέος!
Προς
την κατεύθυνση αυτή πρέπει να διευκρινισθεί
και ότι ο ESM
(λόγω του κύρους του) προκειμένου να
δανειοδοτήσει χώρες όπως η Ελλάδα
προσφεύγει στις αγορές! Δηλαδή και πάλι
οι αγορές έχουν το λόγο! Απλώς τα
κράτη-μέλη που συμμετέχουν σ’ αυτό το
«Μηχανισμό Σταθερότητας» κατά το μάλλον
και μάλλον εγγυώνται το κύρος και την
φερεγγυότητα αυτής της προσφυγής στις
αγορές.
Τέλος προς
προβληματισμό πρέπει να λεχθούν και τα
εξής:
Στις
29 Ιουνίου 2014, στη Βασιλεία της Ελβετίας,
η «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών»
(BIS), στην οποία
εκπροσωπούνται η Αμερικανική Fed
και η ΕΚΤ,
δια του Διοικητικού της Συμβουλίου, δεν
απέφυγε να προειδοποιήσει για νέα
παγκόσμια οικονομική κρίση.
Αυτή η προειδοποίηση συμπίπτει και με
το ότι το διεθνές οικονομικό περιβάλλον
οξύνεται από τις διεθνείς εστίες
πολεμικών και κυρίως εμφυλιακών
αναμετρήσεων. Ως εκ τούτου η όλη διεθνής
κατάσταση συνιστά δυσμενή προϋπόθεση
για σταθερή οικονομική ανάπτυξη σε
χώρες που μαστίζονται από ύφεση και
λιτότητα και κυρίως από ανθρωπιστική
κρίση, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.
Υπό
τις συνθήκες αυτού του περιβάλλοντος,
οικονομικού και γεωπολιτικού, ο ευρωπαϊκός
χώρος και κατ' επέκταση η παγκόσμια
οικονομία εισέρχονται σε ζοφερή κατάσταση
απροσδιόριστων εξελίξεων που οφείλονται
είτε
σε σύγχυση είτε
σε ειλημμένες αποφάσεις για το ποιά
πολιτική θα εξυπηρετεί καλύτερα τα
άμεσα, πρόσκαιρα όμως συμφέροντα της
επικυρίαρχης οικονομικής Ελίτ!. Συνεπώς
είναι βαρύτατη η ευθύνη στην επικυρίαρχη
οικονομική ελίτ της Ευρώπης για το «τί»
μέλλει γενέσθαι...Τούτο όμως δεν απαλλάσσει
και τις κοινωνίες. Οι Λαοί πρέπει και
να ενημερωθούν και να αφυπνιστούν. Και
τούτο γιατί το νέο έτος 2016 φαίνεται να
είναι κρίσιμο!
---------------------------------------------
*
Ο Πέτρος
Μηλιαράκης
δικηγορεί
στα Ανώτατα
Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας
και στα Ευρωπαϊκά
Δικαστήρια του
Στρασβούργου
και του Λουξεμβούργου
(ECHR
και GC
- EU).
Δημοσιεύθηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ που κυκλοφορούν