ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗΣ
Το παλιό σύνθημα λαϊκών αγώνων, εκπεφρασμένο κυρίως από την Αριστερά, ήταν «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», διότι αυτά ήταν τα ζητούμενα της (τότε) εποχής και διότι, η Αριστερά έψαχνε ανέκαθεν την «Ελευθερία», δηλαδή και την δική της «ευκαιρία»!
Σήμερα λοιπόν, η Αριστερά βρήκε την «Ελευθερία» της, έχει την ευκαιρία της και είναι παντοδύναμη στην εξουσία, αλλά ακόμα και τώρα, τόσο «το Ψωμί», όσο και «η Παιδεία», εξακολουθούν να είναι τα ζητούμενα και μάλιστα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά!
Σήμερα, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση δυσχερειών, αυτό που πάντα προέχει, ακόμα και αυτής της ίδιας της «Ελευθερίας», είναι η «Αξιοκρατία»! Και αυτό διότι, ελευθερία χωρίς αξιοκρατία (δηλαδή ικανότητα), οδηγεί σαφέστατα στη δουλεία και στην υποτέλεια! Ενώ αντίθετα, ακόμα και υπό καθεστώς δουλείας, η αξιοκρατία είναι αυτή, που θα διακρίνει τους ικανούς Ηγέτες, που θα εμπνεύσει και θα οδηγήσει εκ του ασφαλούς τις κοινωνίεςσε μια πραγματική επανάσταση και στην απελευθέρωση τους!
«Αξιοκρατία, είναι η επιλογή και προώθηση ή επικράτηση, εκείνων που αντικειμενικά είναι και θεωρούνται, οι πιο άξιοι και ικανοί»! (λεξικό Μπαμπινιώτης)
Άρα στη πράξη, ο πυρήνας της αξιοκρατίας, είναι η «Διάκριση» αυτών των άξιων και ικανών και της διάκρισης, είναι η «Αξιολόγηση», που σημαίνει Κανόνες και Ευγενής Άμιλλα!
Και ΕΡΩΤΩ (κάθε καλοπροαίρετο και μη):
- ΠΟΤΕ στη Χώρα μας, υπήρξαν «Κανόνες Αξιολόγησης», που γίνονταν σεβαστοί!;(αυτοί είναι υποχρέωση της Πολιτείας)
- ΠΟΤΕ στη Χώρα μας, υπήρξε μεταξύ των πολιτών, αίσθημα «Ανταγωνισμού Ευγενούς Άμιλλας»!; (αυτή είναι υποχρέωση του κάθε πολίτη)
Στη Χώρα μας, ΠΟΤΕ δεν υπήρξε αξιοκρατία, διότι πάντοτε, αυτή ΚΑΝΕΝΑΝ δεν βόλευε! Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν, η Χώρα μας ήταν και παραμένει, είτε υπόδουλη, είτε υποτελής, είτε υπό καθεστώς κηδεμονίας και γενικά, πάντοτε ήταν υπό καθεστώς μειωμένης ανεξαρτησίας, διότι ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ στη Χώρα μας, δεν ήθελε την Αξιοκρατία, δηλαδή την πραγματική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του!
Μάθαμε λοιπόν, έτσι να λειτουργούμε και έτσι να ζούμε! Μάθαμε, να θεωρούμε «καπατσοσύνη» και προσόν, την προώθηση κάποιου με πλάγια μέσα και το βόλεμα του μέσω της συναλλαγής! Συνηθίσαμε το μπάχαλο και τη διαφθορά, ταυτιστήκαμε ως λαός με την αναξιοπιστία και την ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, με καταστάσεις που ευδοκιμούν μόνο σε κοινωνίες υπανάπτυκτες! Σε κοινωνίες δηλαδή, που τους λείπει το ΨΩΜΙ και η ΠΑΙΔΕΙΑ! Μόνοι μας κατηγορούμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί το «Σύστημα» που εμείς δημιουργήσαμε! Μόνοι μας είναι που διεκδικούμε και υπερηφανευόμαστε, να είμαστε «κάτι» μοναδικό και διαφορετικό, απ’ όλους τους άλλους λαούς! Και μετά εξοργιζόμαστε και αγανακτούμε, όταν κάποιος ξένος, μας πει αυτά τα ίδια ακριβώς, που και εμείς λέμε, πράττουμε και διεκδικούμε!
Και έτσι, κλείνει και πάλι ο «Φαύλος Κύκλος» των προβληματισμών μας: Είναι που χρειαζόμαστε πρωτίστως «Ψωμί και Παιδεία», για να εμπεδώσουμε την Αξιοκρατία και κατ’ επέκταση, να αποκτήσουμε πραγματική Ελευθερία ή μήπως είναι ότι χρειαζόμαστε πρωτίστως «Αξιοκρατία», που θα μας απελευθερώσει, θα μας οδηγήσει στην Ανάπτυξη και μέσω αυτής, θα μας δώσει και Ψωμί και Παιδεία!;
Αν είσαι απ’ αυτούς, που απλά περιμένουν σήμερα, ένα καρβέλι ψωμί και δυο παραφρασμένα Ελληνικά κολλυβογράμματα (greeklish), τότε, έχεις ήδη την κοινωνία που σου αξίζει!
Αν όμως επιδιώκεις να ξεφύγεις επιτέλους από μια τέτοια κοινωνία, αυτό που πρέπει πρώτα απ’ όλα να διεκδικήσεις, είναι η Αξιοκρατία! Γι’ αυτήν θα πρέπει να φωνάξεις, να παλέψεις και να κατέβεις στους δρόμους έστω και νηστικός!