Η εσωτερική δύναμη μιας κοινωνίας φαίνεται, σύμφωνα με το λόγο του Νίτσε, από τα πόσα παράσιτα μπορεί να ανέχεται. Τα παράσιτα όμως είναι τόσα πολλά, ώστε θέτουν σε δεινή δοκιμασία την αντοχή της και υποσκάπτουν θανάσιμα την υγεία της.Μεταποιούν την κοινωνία σε παρασιτική, σ' ένα πολιτικό σκουπιδότοπο και φιδότοπο, της δίνουν το δικό τους ύφος.
Πως; Με λόγια και με έργα που επαναλαμβάνονται. Από τις πομφολυγώδεις δηλώσεις του εκάστοτε προέδρου της Δημοκρατίας μέχρι εκείνες του πρωθυπουργού, των ανερμάτιστων υπουργών και των διαφόρων πολιτικών ερπετών που συνωστίζονται στους διαδρόμους της εξουσίας.
Γιατί, δυστυχώς, τα παράσιτα και τα ερπετά γνωρίζουν ό,τι ο μεγάλος φιλόσοφος των Σταγείρων, ο Αριστοτέλης υποστήριζε: " Το επαναλαμβανόμενον έθος, ήθος γίνεται". Ενα ήθος δίχως ηθική, δίχως αναστολές, δισταγμούς, φραγμούς ή έστω προσχήματα.
Αυτό βιώνουμε ως πολίτες για δεκαετίες, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, με το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού να "δηλητηριάζει" συστηματικά την κοινωνία διαστροφή της αλήθειας, με επινοήματα ευκαιριακών σκοπιμοτήτων, με υποσχέσεις και άεργα όνειρα.
Το αποτέλεσμα για την κοινωνία; Ο εθισμός της στις πιο βάναυσες παραβιάσεις κανόνων αντικειμενικής κοινωνικής και πολιτικής ηθικής. Αυτός ο κοινωνικός Μιθριδατισμός, η ανοσία αυτή απέναντι σ' αυτήν την χωρίς ήθος Ηθική, επιδρά αποφασιστικά στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων. Με τους πολίτες να φοβούνται την αλήθεια ή να την προτιμούν "ενδεδυμένη" αναλόγως των περιστάσεων. Αποφεύγοντας έτσι τον αγώνα με σύνεση και τη σύνεση με αγώνα!
Ψυχή κάθε αγώνα είναι η αλήθεια. Προυπόθεση του κάθε αγώνα είναι η αλήθεια να φτάσει έως την τελευταία καλύβα και να πνεύσει σαν άνεμος πραγματικής αλλαγής. Και δεν αναφέρομαι στη λέξη "αλλαγή" , που ταυτίστηκεμε την ασθένεια του πολιτικού-παπανδρεικού οπορτουνισμού, με επάλληλα συμπτώματα 'αυτοκαταστροφής" της ατομικής ψυχής του Ελληνα, της διόγκωσης και ταυτόχρονα διάλυσης του κράτους, της υπερχρέωσης της χώρας και κυρίως της αποδιάλυσης της παιδείας...
Με τη λέξη "αλλαγή" εννοώ τον πόνο για την πατρίδα να παραλύει κάθε πολιτική μωροφιλοδοξία.Να μαραίνει κάθε ιδιοτέλεια.Εννοώ την επαναφορά στην εθνική ιδέα, στην εθνική πορεία,στο εθνικό σκοπό, στα εθνικά ιδανικά, στην ιδέα Ελλάδα!
Η ιστορία ενός λαού είναι ο πόλεμος ανάμεσα στις μετριότητες και στις σπουδαίες προσωπικότητες. Η πρώτη κατηγορία είναι οι πολλοί.Η δεύτερη είναι οι ολίγιστοι. Η ψυχή της κοινωνίας και της κοινωνικής ζωής οικοδομείται "κατ' εικόνα και ομοίωσιν" της ψυχής των ηγετόρων του,οι οποίοι μετο πνεύμα και την αρετή τους γίνονται η μοίρα του λαού τους. Και με τις αποφάσεις τους μεταβάλλουν την πορεία και ανοίγουν σωτήριους ή ολέθριους δρόμους για το έθνος τους.
Ο ελληνικός λαός δεν "ευτύχησε" να έχει ηγήτορες. Εχει ηγετίσκους. Φοβισμένα ανθρωπάκια με θρασυδειλία απύθμενη, με επίδειξη υποτέλειας όποτε εκπροσωπούν τη χώρα στο εξωτερικό είτε σε προεδρικό, είτε σε πρωθυπουργικό και υπουργικό επίπεδο. Ολοι τους ,στην καλύτερη περίπτωση, προσπαθούν να εξισορροπήσουν την ανικανότητα με αποτελεσματικότητα. Εκ των πραγμάτων ανέφικτο!
Δύναμη της ιστορίας ενός λαού είναι η πολιτική ευφυία, για΄τι οι μάζες ακολουθούν ασυνείδητα τις οδηγίες των εξαίρετων ανθρώπων. Οι ολίγιστοι σκέπτονται, οι πολλοί μιμούνται. Γι' αυτό ο πολιτισμός και η αισθητική των πολιτικών ηγετών καθορίζει τον πολιτισμό της ψυχής ενός λαού.
Μέσα στον υπάρχοντα πολιτικό σκουπιδότοπο και φιδότοπο στην Ελλάδα, πως να ψάξει κανείς για πολιτικούς ηγέτες. Αν δεν είναι ματαιοπονία, είναι βλακώδης προσδοκία!..