Ο Αλέξιος Α’ Κομνηνός (1056-1118), θεμελιωτής της δυναστείας των Κομνηνών, υπήρξε αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταξύ των ετών 1081 και 1118.
Επί των ημερών της βασιλείας του προκλήθηκε αναταραχή, αναφορικά με το ποιος από τους τρεις μεγάλους πατέρες της εκκλησίας ήταν ο σπουδαιότερος, δηλαδή τον Μέγα Βασίλειο (330-379), τον Ιωάννη Χρυσόστομο (345-407) και τον Γρηγόριο τον Ναζιανζινός ή Γρηγόριος ο Θεολόγος (329-390).
Ο πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως είχε διαιρεθεί σε “Βασιλείτες”, “Ιωαννίτες” και “Γρηγορίτες”.
Ο Επίσκοπος Ευχαϊτων Ιωάννης ο Μαυρόπους ή Ιωάννης Μελανόπους κατάφερε να πείσει το πλήθος, ότι, οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες ήταν μέγιστοι και ισότιμοι, υποδεικνύοντας την 30η Ιανουαρίου κάθε έτους ως την ημερομηνία εορτής τους.
Το 1100 ο Αλέξιος Κομνηνός καθιέρωσε για πρώτη φορά την εορτή των Τριών Ιεραρχών. Αξιομνημόνευτο είναι ότι ο Επίσκοπος Ιωάννης ο Μαυρόπους έγραψε την Θεία Λειτουργία, που κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου τελείται στην εορτή των Αγίων Τριών Ιεραρχών.
Το 1826 ο ιδρυτής της Ιονίου Ακαδημίας Δημήτριος Φρειδερίκος Γκίλφορντ και ο Κωνσταντίνος Τυπάλδος, καθιέρωσαν την εορτή των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα αφιερωμένη στην Ελληνική και την Επτανησιακή Παιδεία. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1842 ονόμασε την 30η Ιανουαρίου κάθε έτους ως εορτή της Παιδείας και των Γραμμάτων, θεωρώντας τους Τρεις Ιεράρχες προστάτες της σπουδάζουσας νεολαίας (μαθητές και φοιτητές).
Οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες παρουσίασαν αξιοθαύμαστο θεολογικό και συγγραφικό έργο.
Η τεράστια συμβολή τους είναι ότι κατάφεραν να συμφιλιώσουν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα με την χριστιανική πίστη. Δίκαια αποκαλούνται Οικουμενικοί διδάσκαλοι της εκκλησίας.
Γι’ αυτό, ο 4ος αιώνας μ.Χ. ονομάστηκε Χρυσός Αιώνας της Εκκλησίας.
Οι Τρεις Ιεράρχες ασχολήθηκαν με όλες τις πλευρές της θρησκευτικής και της κοινωνικής ζωής.
Με τα συγγράμματα και τα κηρύγματά τους εκφράστηκαν κατά της κοινωνικής αδικίας, κατέκριναν τον προκλητικό βίο των πλουσίων και υπερασπίστηκαν τα δίκαια των φτωχών.
Κήρυτταν την ανάπτυξη αδελφικών σχέσεων μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Ο Μέγας Βασίλειος σε ένα κοσμοϊστορικό σε χριστιανικό ήθος και πνευματική αξία κήρυγμά του, ευρέως γνωστό ως «Ομιλία προς τους Πλουτούντας (Πλούσιους)», σχολιάζει τη συμπεριφορά εκείνων των νεόπλουτων, που είναι φιλοχρήματοι και έχουν πάθος για περισσότερα πλούτη. Εκείνων των πλουσίων που αγαπούν τη χλιδή και αδιαφορούν για τους φτωχούς.
Ο πλούσιος έχει την δύναμη να αδικεί και να καταδυναστεύει τους πολλούς.
Ο πλούτος προκαλεί πλεονεξία και ασπλαχνία στους κατόχους του.
Η ισχύς αρκετών νεόπλουτων πηγάζει από την κακία, την πονηρία και τον φθόνο.
Το ακόλουθο απόσπασμα από την «Ομιλία προς τους Πλουτούντας» του Μεγάλου Βασιλείου είναι διαχρονικά επίκαιρο και αποτυπώνει τον ψυχισμό πολλών πλουσίων: «Τίποτα δεν αντιστέκεται στη βία του πλούτου∙ όλα υποκύπτουν στην τυραννία του, όλα ζαρώνουν κάτω απ’ την εξουσία του, έτσι που όποιος αδικήθηκε να σκέπτεται μάλλον πώς δεν θα πάθει κι άλλο κακό παρά να ζητάει το δίκιο του για όσα έπαθε ήδη.
Οδηγεί τα ζευγάρια τα βόδια, οργώνει, σπέρνει, θερίζει αυτά που δεν του ανήκουν.
Αν αντιμιλήσεις, σε χτυπούν∙ αν θρηνήσεις, σε καταγγέλλουν ότι εξύβρισες, και προσάγεσαι, και θα βρεθείς στο κελί.
Κι οι συκοφάντες πανέτοιμοι, να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή σου».
Σε αυτή την ολοζώντανη και ιστορική φράση, ο Άγιος Μέγας Βασίλειος έδωσε τροφή σε μεταγενέστερους ανθρώπους της διανόησης, να δημιουργήσουν ριζοσπαστικά ιδεολογικά ρεύματα καταγγέλλοντας τις κοινωνικές ανισότητες και στηλιτεύοντας τη λατρεία πολλών πλουσίων για περισσότερη χλιδή και κραιπάλη.
Ο παραλληλισμός της διδασκαλίας των Τριών Ιεραρχών με τη σημερινή Ελλάδα των μνημονίων είναι εμφανής και λίαν διδακτικός.
Οι έχοντες, οι κατέχοντες και οι ληστεύοντες τον εθνικό πλούτο της Πατρίδας πρέπει να επωμιστούν το κόστος εξόδου από την δημοσιονομική κρίση.
Η διδασκαλία τους αποτελεί το φωτεινό παράδειγμα στην Ελλάδα των μνημονίων.
Οι Τρεις Ιεράρχες δείχνουν το δρόμο στη σημερινή Ελλάδα των εχόντων και κατεχόντων.
kontranews.gr