Την ανασηκωμένη τρίχα της από τη μονολιθική και αυτάρεσκα προκλητική επιδίωξη της πολιτικής αθλιότητας. Πως ένας νέος ή νέα σήμερα μπορεί να πιστέψει στο περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής, όταν η πολιτική έχει ξεφύγει από την υψηλότερη ηθική της κοινωνικής δικαιοσύνης; Γιατί η κοινωνική δικαιοσύνη δεν επηρεάζεται από τους αριθμούς. Είναι μια αξία σταθερά προσδιορισμένη και υπακούει σε έννοιες, θεωρητικά τουλάχιστον, επικυρωμένες από την ηθική της Ιστορίας!..
Πως να μη μας "σηκώνεται" η τρίχα, όταν καθημερινά διαπιστώνουμε πως η πολιτική αποβλέπει προς τους "ιδανικούς" της σκοπούς αδιαφορώντας για τα μέσα που χρησιμοποιεί; Αλλά ο σκοπός ακριβώς είναι που πρέπει να μας ενδιαφέρει, γιατί είναι το κεντρικό πρόβλημα που συναρτάται με την ευτυχία του ατόμου και των συνόλων.
Και η πολιτική, όπως ασκείται στον ελλαδικό χώρο, ακρωτηριάζει όχι μόνο την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και τις ατομικές ελευθερίες. Εννοιες, θεσμοί, τρόποι ζωής, ιεραρχίες αξιών, εργασιακά δικαιώματα, που στάθηκαν στόχοι άγριας μάχης στο παρελθόν για την κατάκτησή τους, έγιναν στόχοι άγριας πολεμικής σήμερα από τους αυτόκλητα εμφανιζόμενους "σωτήρες" της κοινωνίας και της χώρας, μ' όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις να έχουν κονιορτοποιηθεί από τη μνημονιακή λαίλαπα.
Ολα ανάγονται πλέον στο πλαίσιο της τακτική των πρόσκαιρων πολιτικών αποφάσεων, ενίοτε αυταρχικών και ανερμάτιστων, των παραχωρήσεων και υποχωρήσεων, για να δοθεί ο υλικός χρόνος σε κατακτήσεις στερεότερες και ευρύτερες των ανομολόγητων συμφερόντων.
Πρόκειται για μια εκθεμελιωτική εξόρμηση της πολιτικής αναίδειας. Και στο χρονικό τούτο χώρο, η ιστορία δεν μένει στάσιμη. Και οι δυνάμεις που εκμεταλλεύονται τις παραχωρήσεις και τις υποχωρήσεις δεν μένουν αδρανείς.
Μια διαρκής προεξόφληση της ιστορικής πορείας που διαψεύδει ολοένα και με περισσότερο θόρυβο τους προδιαγεγραμμένους σταθμούς της πολιτικής ανικανότητας, που αποτελεί την πηγή όλων σχεδόν των κακών που υφίσταται η ελληνική κοινωνία.