Πώς το παράδειγμα των σχέσεων Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ αποτελεί ένα καλό μάθημα σε όσους θέλουν να πιστεύουν πως οι «σύμμαχοι» θα είναι στο πλευρό μας
Η επίκληση είναι γνωστή: «Θεέ μου, φύλαγέ με από τους φίλους μου, γιατί από τους εχθρούς μου φυλάγομαι μόνος μου». Τροποποιούμενη, καλό είναι να αναφέρεται σε συμμάχους, με την Ελλάδα να έχει πολύ κακή εμπειρία από «συμμάχους» και «προστάτιδες δυνάμεις».
Άπειρα τα παραδείγματα, αλλά άπειρες και οι περιπτώσεις, όπου πιστεύσαμε -αλλά και επαναπαυθήκαμε- ότι οι σύμμαχοι θα μας συμπαρασταθούν, λησμονώντας ότι στις σχέσεις μεταξύ κρατών λαμβάνεται υπόψη το συμφέρον και οι συμφωνίες δεν είναι, όπως έλεγε και ο Λένιν, παρά «η κρούστα για να κοπεί η πίττα».
Τα ανωτέρω ως εισαγωγή στα όσα συμβαίνουν στην Μ. Ανατολή, τα οποία μπορούν να καταστούν περισσότερο τραγικά, με παγκόσμιες επιπτώσεις, αν εμπλακεί και η Σαουδική Αραβία στις συγκρούσεις, πέραν της ενισχύσεως των τζιχαντιστών και της άμεσης εμπλοκής της στην Υεμένη.
Για 35 χρόνια, η Σαουδική Αραβία χρηματοδότησε και εξόπλισε όλα τα πολιτικά μουσουλμανικά ρεύματα από την στιγμή που ήταν Σουνίτες, τα οποία υποστήριζαν το επιχειρηματικό μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών συμβατό με το Ισλάμ και που -σε περίπτωση που η χώρα τους είχε υπογράψει μια συμφωνία με το Ισραήλ- δεν την αμφισβητούσαν.
Για 35 χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των σουνιτών έκανε τα στραβά μάτια στη συμπαιγνία μεταξύ των μαχητών της Τζιχάντ και του ιμπεριαλισμού. Εξέφρασε την αλληλεγγύη της για όλα όσα έκαναν και για όλα όσα τους είχαν διατάξει. Τέλος, νομιμοποίησε τον Ουαχαμπιτισμό ως μια αυθεντική μορφή του Ισλάμ, παρά την καταστροφή ιερών τόπων στη Σαουδική Αραβία.
Όπως όμως είχε παρατηρήσει ο Τιερύ Μεϊσάν στο Voltairenet, πριν από δύο περίπου χρόνια μάλιστα, το Ριάντ παρακολουθούσε με έκπληξη την «Αραβική Άνοιξη» στη προετοιμασία της οποίας δεν είχε προσκληθεί, και ανησύχησε για το ρόλο που δόθηκε από την Ουάσιγκτον στο Κατάρ και στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Το Ριάντ δεν άργησε να ανταγωνίζεται με τη Ντόχα για να χορηγήσει τους τζιχαντιστές στη Λιβύη και ιδιαίτερα στη Συρία.
Για αυτό το λόγο, ο βασιλιάς Αμπντουλάχ έσωσε την αιγυπτιακή οικονομία, όταν ο Στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι, που έγινε πρόεδρος της Αιγύπτου, του έδωσε ένα πλήρες αντίγραφο των αστυνομικών αρχείων που αφορά τους Αδελφούς Μουσουλμάνους τον Φεβρουάριο 2014, όπου αποκαλυπτόταν το λεπτομερές σχέδιο των Αδελφών Μουσουλμάνων να καταλάβουν την εξουσία στο Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι. Το Ριάντ δεν άργησε να ανακαλύψει ότι και το Ισλαμικό Κράτος μαστιζόταν από γάγγραινα και ετοιμαζόταν να του επιτεθεί μετά την κατάσχεση του ενός τρίτου του Ιράκ.
Η Σαουδική Αραβία ίσως έλπιζε πως θα ανέστρεφε τα πράγματα, ερχόμενη σε επαφή με το Ισραήλ, τον «μεγάλο εχθρό». Εδώ και καιρό έχει γίνει γνωστό, ότι οι μυστικές υπηρεσίες των δύο χωρών συνεργάζονται έναντι του κοινού εχθρού, το Ιράν. Η δε τελευταία στροφή των ΗΠΑ, για ανακωχή με το Ιράν (που αναμφιβόλως θα είναι πρόσκαιρη, απλώς δεν ήλθε η σειρά του), ανησύχησε σφόδρα και το Ισραήλ και τους Σαουδάραβες, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν εντόνως, αλλά ματαίως.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, διερράγησαν οι σχέσεις των ΗΠΑ με το Ισραήλ και τους Σαουδάραβες. Το δε γεγονός ότι ο κ. Ομπάμα εξακολουθεί να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των ισχυρών της γης, σημαίνει πως το σχέδιο είναι δικό τους. Η Σαουδική Αραβία υπέστη και άλλο πλήγμα, υποχρεούμενη να «ρίξει» τις τιμές του πετρελαίου για να πληγεί η Ρωσία, επλήγη όμως και η ίδια ανεπανόρθωτα και ήδη αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Από την πτώση των τιμών του πετρελαίου ζημίωσε περί τα 70 δισ. δολάρια, ενώ άλλα τόσα ξόδευσε για εξοπλισμούς.
Κοντά σ’ αυτά απόλεσε και το όπλο που είχε, να σταθεί στο πλευρό του Ισραήλ, σε ενδεχόμενο πόλεμο από το Ιράν, επιτρέποντας -κατά τις μυστικές συμφωνίες- την πολεμική αεροπορία του Ισραήλ να χρησιμοποιήσει το έδαφός της για πλήγματα κατά του Ιράν, όμως και τον ενδεχόμενο πόλεμο Ισραήλ-Ιράν, οι ΗΠΑ τον απέκλεισαν.
Όλα τα ανωτέρω καταδεικνύουν, πόσο επίπλαστες είναι οι καλές σχέσεις μεταξύ «συμμάχων». Η Μέση Ανατολή, μας δίνει ένα καλό παράδειγμα για να διαπιστώσουμε πώς οι χθεσινοί «φίλοι και σύμμαχοι» μετατρέπονται σε αντιπάλους, ενώ προσελκύονται οι χθεσινοί εχθροί. Ποιος μπορούσε να φανταστεί πριν από λίγα χρόνια, ότι το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία θα βρεθούν απέναντι στις ΗΠΑ;
Πρόκειται για καλό μάθημα στους Έλληνες διπλωμάτες, όσοι θέλουν να πιστεύουν πως οι «σύμμαχοι» θα είναι στο πλευρό μας τόσο στα θέματα οικονομικής, όσο και σ’ αυτά της εξωτερικής πολιτικής.
Ο Μακεδών