Όσο και να προσπαθήσει κανείς να παραμείνει ψύχραιμος μπροστά σε όσα γίνονται στη χώρα, δεν είναι εύκολο.
Οι μαζικοί διορισμοί στο Δημόσιο στελεχών – πολιτικών φίλων της κυβερνητικής παράταξης, μπορεί να μη συνάδουν με τις δεσμεύσεις περί αποκομματικοποίησης του κράτους, όμως από την άλλη δεν μπορεί κανείς να μη δεχθεί ότι εάν είναι απαραίτητος κάποιος συνεργάτης στο γραφείο κάποιου κυβερνητικού στελέχους, το να επιλέξει πολιτικό φίλο ή σε τελική ανάλυση κάποιο πρόσωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του πολιτικού, είναι αν μη τι άλλο θεμιτό.
Τα ερωτήματα βέβαια που εγείρονται είναι αρκετά. Είναι απαραίτητος ένας τέτοιος διορισμός; Οπότε, η συζήτηση θα πρέπει να περιστραφεί και αλλού: Ποια είναι τα επιστημονικά διαπιστευτήρια των πρωταγωνιστών του τελευταίου κύματος διορισμών σε θέσεις συνεργατών κυβερνητικών στελεχών, υφυπουργών, υπουργών, ακόμα και στο Μαξίμου ώστε να τεκμαίρεται ότι τα χρήματα που πληρώνει ο – βαρύτατα – φορολογούμενος για να μισθοδοτεί τον οποιονδήποτε είναι απολύτως απαραίτητα.
Ακόμα κι αν αυτές οι προϋποθέσεις πληρούνται, ακολούθησε και παραληρηματική αναφορά σε μία εκ των περιπτώσεων στην ελληνική μεταπολεμική Ιστορία, αναμοχλεύοντας όλα όσα ο Ελληνισμός πρέπει να ξεχάσει για να προχωρήσει μπροστά, όπως η περίοδος του εμφυλίου και ο διχασμός που μας ταλαιπώρησε για δυσανάλογα μακρό διάστημα σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ενώ ανακηρύξαμε την Ελλάδα στη χώρα που προσαρμόζεται με καθυστέρηση δεκαετιών, αφού Ισπανία και Πορτογαλία πέρασαν την ίδια περιπέτεια και έκλεισαν τις πληγές των κοινωνιών τους επιτυγχάνοντας εθνική συμφιλίωση… Κι ενώ εδώ στην Ελλάδα ταλαιπωρηθήκαμε, ως συνήθως, για δυσανάλογα μακρό διάστημα, έρχεται ένας νεαρός με… ζηλευτές επιδόσεις στη μουσική ραπ και τα συνδικαλιστικά, ως γενικός γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, υποτίθεται δηλαδή την – κατά δήλωση – επιτομή του προοδευτισμού και δείχνει μια προσωπικότητα αρρωστημένης μισαλλοδοξίας για τον «ταξικό εχθρό».
Είχε προηγηθεί η συν γυναιξί και τέκνοις… οικογενειακή «τακτοποίηση», δε λέω ούτε «διορισμός», ούτε «πρόσληψη», για να αποφύγω τα πυρά της επικοινωνιακής διαχείρισης της κρίσης από το Μαξίμου… αυτά όμως που γράφτηκαν, δεν μπορεί να αποτελούν το καινούργιο που ευαγγελιζόταν η κυβέρνηση.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να καταλάβει και να εξηγήσει στους συντρόφους του, ότι με τη νοοτροπία που επιδεικνύουν, δεν προασπίζονται το «ηθικό πλεονέκτημα», ενώ ταυτόχρονα «πυροβολάει τα πόδια του», αφού η εικόνα που μεταδίδεται αυτομάτως στο εξωτερικό, καθώς τα πάντα στην Ελλάδα βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση, υπονομεύει την όποια προσπάθεια προσέλκυσης επενδύσεων. Με τέτοια μυαλά, δεν πρόκειται να μας εμπιστευτούν ούτε ευρώ. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν, τόσο το καλύτερο. Αν προλάβουν πλέον.