Του Στέλιου Συρμόγλου
...Καταλήγουμε "σκυμμένοι" και ταπεινωμένοι με τίμημα την προσωπική μας και εθνική μας αξιοπρέπεια!
Είναι κάποιες σκέψεις που επίμονα ζητούν την καταγραφή τους. Οχι απαραίτητα για να εκφράσουν τη "ματαιόδοξη" πλευρά του δημοσιογράφου
ή του δημοσιολόγου, αλλά για να καλύψουν την ανάγκη να σκιαγραφήσει έστω με αδρές πινελιές, έναν περιβάλλοντα χώρο του, όπου ευδοκιμούν παντός είδους "ειρωνείες" και ο ωχαδερφισμός αποδεικνύεται αυτοφυής...
Για όσους συντάσσονται με την άποψη "και τι έγινε μωρέ..." ή με το δόγμα "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" είναι άκρως επικίνδυνη, γιατί αποτελεί το θεμέλιο της εθνικής αδιαφορίας και της "εθνικής παραίσθησης" σε μια πραγματικότητα που αλλάζει καθημερινά και καταγράφει χαμένες ευκαιρίες.
Κι όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια συγκροτούν όχι απλώς πεδία απογοητεύσεων και πασίδηλης πολιτικής ευθύνης, αλλά και επιτρέπουν καμία ελπίδα για ολική επαναφορά της χώρας στον "κυρίαρχο ρόλο" της, που παρά τις πομπώδεις πολιτικές δηλώσεις, δεν καταγράφεται σε πραγματικό επίπεδο.
Ο χθεσινός εορτασμός των Θεοφανείων στη Σμύρνη, μετά τόσες δεκαετίες, κατέδειξε την άθλια πραγματικότητα της ραγιάδικης λογικής της πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας του τόπου τούτου, όσο κι αν η όποια αντιγνωμία θα μπορούσε να ενταχθεί στο πλαίσιο μιας διάτρητης εξωτερικής πολιτικής, που θυμίζει "τυρί έμενταλ".
Στη χθεσινή τελετή καθαγιασμού των υδάτων στην παραλία της Σμύρνης, δεν εκπροσωπήθηκε σε επίπεδο υψηλό η ελληνική κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση και τα λοιπά κόμματα. Και βέβαια δεν παρέστη κανένας εκπρόσωπος της ελλαδικής Εκκλησίας, με την απουσία του οικουμενικού Πατριάρχη να επισφραγίζει την προσπάθεια υποβάθμισης του γεγονότος.
Και βέβαια ανύπαρκτη και η κάλυψη από τα ΜΜΕ, με εξαίρεση τον τηλεοπτικό Σκάι, που ο...περιστασιακός ανταποκριτής του, χρησιμοποιώντας το skype του κινητού του τηλεφώνου και αργότερα ερασιτεχνική κάμερα, κάλυψε το όλο γεγονός. Οι κάμερες της εγχώριας τηλεοπτικής αποπληροφόρησης "αρκέστηκαν" στην κάλυψη της παρουσίας των "καρεκλοπόδαρων" στις τελετές κατάδυσης του Σταυρού στην Αθήνα, τον Πειραιά και τη θεσσαλονίκη, δίνοντας έμφαση στο πολιτικό περιεχόμενο των εκδηλώσεων και των "κονσερβοποιημένων" δηλώσεων.
Η τρέχουσα πραγματικότητα δεν δείχνει ότι μπορεί να αναδείξει πλέον
μεγάλες ή μικρές ιδέες. Και δείχνει την φρικτή της όψη με την νοοτροπία που διατρέχει το πολιτικοκοινωνικό σύστημα. Κι όσο αυξάνουν οι έγκυρες πληροφορίες για ένα μέλλον που δείχνει το ζόφο των πολιτικών ενεργειών, τόσο οι πολίτες θα αντιμετωπίζουν αμήχανα ή και με αγωνία το μέλλον.
Με πολλούς να επιλέγουν να είναι "σκυμμένοι" κι άλλοι τόσοι να βυθίζονται στον ωχαδερφισμό, ανάλογα με το εύρος των αναγκών τους.Με την αδιαφορία να συναγωνίζεται την απόγνωση και με την κραυγή να δίνει τη θέση της στη σιωπή!..
Με τη λογική της οσφυοκαμψίας των εκάστοτε κυβερνώντων, που πέρασε ως πρακτική και "αναγκαιότητα" σε κοινωνικές ομάδες, οικογένειες διαλύονται μπροστά στην αγωνία των δυσεπίλυτων προβλημάτων τους. Και δεν υπάρχει χειρότερη αντιμετώπιση ενός λαού και μάλιστα ευρωπαικού. Ενός λαού που αποδέχεται ως κινητήρια δύναμη το φιλότιμο.
Φτάσαμε έτσι εξ' αντικειμένου σε μια ασφυκτικά αδιέξοδη πραγματικότητα. Με τους Ελληνες, ιδίως τους "σκυμμένους" να έχουν λησμονήσει ότι οι μεγάλες πράξεις προβάλλουν ως τρανές μαρτυρίες καταξίωσης του ανθρώπου. Και είναι οι πράξεις κι όχι τα λεβέντικα συνθήματα, που σελαγίζουν τις ύστατες ικμάδες της συνείδησης και αιωνίζονται μετέωρες, χωρίς να μπορούν να πουν περισσότερα...