Την πόρτα της αποθήκης μου την κρατώ ερμητικά κλειστή. Αποφεύγω και την οπτική επαφή μαζί της. Γιατί ξέρω ότι μια ματιά θα μου θυμίσει αυτό που θέλω λυσσαλέα να ξεχάσω. Ότι εκεί μέσα βρίσκεται η ζωή μου: Καμβάδες, ακουαρέλες, πινέλα, όλα εκεί αραχνιάζουν περιμένοντας το τίποτε.
Από τότε που η ανεργία επισκέφθηκε τη ζωή μου, η δημιουργία με εγκατέλειψε ανεπιστρεπτί. Για 6 χρόνια η πόρτα της αποθήκης μου κλείδωσε τα όνειρά μου, μετατρέποντάς τα σε στάχτη. Γκρι αποχρώσεις στους καμβάδες του μυαλού μου. Η ζωγραφική αντικαταστάθηκε από απλούς ελαιοχρωματισμούς σε σπίτια αγνώστων, αν και όποτε...
Τώρα δουλεύω σπάνια πια. Το μεροκάματο με επισκέπτεται σαν σπάνιο πουλί του Αμαζονίου. Τρέξιμο απο δω κι από 'κει άσκοπο, με την ελπίδα ενός χαρτζηλικιού μπας και πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ. Που δεν θα πληρωθεί. Θα τον χρωστώ μαζί με του επόμενου χρόνου το χαράτσι. Και μετά του μεθεπόμενου.
Αισθάνομαι άδειος. Εκτός από τις τσέπες μου, πονά και η ψυχή μου. Πού να μιλήσεις; Πώς να σε καταλάβουν; Οι περισσότεροι σε κοιτούν με οίκτο, αλλά δυστυχώς μέσα στο βλέμμα κρύβεται η απαξιωση. "Προφανώς δεν είσαι αρκετά καλός σ' αυτό που κάνεις, και μάλλον είσαι και τεμπέλης". Μόλις δω αυτό το βλέμμα, χαμηλώνω το κεφάλι και αποχωρώ. Αποχωρώ από τη ζωή. Κλείνομαι στο σπίτι και κάνω την αυτοκριτική μου. Πάλι. Για χιλιοστή φορά. Καταλήγω πάντα στο ίδιο βασανιστικό ερώτημα. "Μα έκανα ό,τι μπορούσα. Αυτό αρκούσε όμως;"
Τον τελευταίο καιρό, ενώ η προσωπική μου ζωή ήταν ένα πηγάδι σφραγισμένο και ξεχασμένο, μια πνοή με δρόσισε. Ένα χαμόγελο κι ένας άνθρωπος που πέρα από τις συμβάσεις είδε μέσα στη ψυχή μου. Δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσω αυτό ακόμη, αλλά το φως αυτό σαν να ξύπνησε τη δημιουργικότητά μου. Χτες πλησίασα την κλειδαμπαρωμένη πόρτα που με χωρίζει από τον παλιό μου εαυτό. Ξέρω πως θα την ανοίξω. Το να προχωράς μπροστά είναι μονόδρομος, και εγώ θέλω να τον περπατήσω. Άλλωστε, είμαι ακόμη ζωντανός..
nick the greek
imerologioanergou.gr