του Σταύρου Κατσούλη
Θυμάμαι εδώ και 3 χρόνια περίπου, όταν άκουσα μια συνέντευξη του Κατρούγκαλου, όπου εξηγούσε με πρακτικές λεπτομέρειες το πως ακριβώς ένας Λαός αλλάζει ριζικά το σύνταγμά του. Θυμάμαι επίσης, ότι ενθουσιάστηκα. Μου φάνηκε πολύ πιο εύκολο απ' ότι νόμιζα να γίνουν όλ αυτά τα δημοκρατικά κι απίστευτα πράγματα. Αλλά πολύ πιο πολύ ενθουσιάστηκα με τον άνθρωπο που τα εξηγούσε. Μου είχε κάνει τότε πολύ μεγάλη εντύπωση το πόσο σεβόταν τον Λαό και το πόσο δημοκρατικός ήταν ο λόγος του.
Βεβαίως από τότε έχει περάσει πολύ νερό από τ' αυλάκι, και κάποια πράγματα άλλαξαν. Τι άλλαξαν δηλαδή, εδώ μιλάμε για κάτι τις παραπάνω... Μιλάμε για την διαφορά μεταξύ του δόκτωρα Τζέκυλ και του κυρίου Χαίντ. Ο κύριος αυτός, σήμερα πρωτοστατεί πλέον ως Υπουργός Εργασίας στην ολοκληρωτική σφαγή χιλιάδων γεροντότερων κυρίως αλλά και του υπόλοιπου εργαζόμενου λαού. Δεν έχει νόημα να μπει κανείς στις λεπτομέρειες των νομοσχεδίων που αποσκοπούν στο ολοκαύτωμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, προς όφελος των δανειστών του ευρωχουντικού καθεστώτος. Και δεν έχει, για δύο λόγους: Πρώτον, τα έχουν γράψει άλλοι, και δεύτερον, εάν δεν τα δει η αρμόδια επιτροπή από τα κεντρικά της ευρωχούντας ώστε να τα κάνει ακόμη πιο σκληρά και θανατηφόρα πριν έρθουν στην βουλή, δεν έχει και πολύ νόημα. Στο κάτω κάτω, το νόημα νομίζω, για όσους ασχολούνται λίγο με τα κοινά, το κατάλαβαν όλοι: Αξιοπρεπείς συντάξεις τέλος. Ασφάλιση τέλος. Φορολογία στο μάξιμουμ. Κι όποιος αντέξει. Οι υπόλοιποι ας πηδήξουν μόνοι τους στον Καιάδα των μνημονίων.
Και εδώ τίθεται το εξής εύλογο ερώτημα: «Πως είναι δυνατόν ένας τόσο - υποτίθεται - αξιόλογος άνθρωπος, να αφήνει τον εαυτό του να πέσει σε έναν τόσο απύθμενο και βρωμερό βόρβορο;». Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, αν κανείς αρχίζει να ξεδιπλώνει μια τέτοια ιστορία από αρκούντως θεμελιώδες σημείο. Ένα άλλο σημείο που θα πρέπει να δει κανείς απαντώντας το ερώτημα, είναι να προσπαθήσει να έχει μιαν απάντηση που να τον βοηθά κάπως. Κι ένας Θεός ξέρει ότι χρειαζόμαστε όλοι βοήθεια για να καταλάβουμε τι ακριβώς παιχνίδι παίζεται στην πλάτη μας. Για παράδειγμα, καλό θα ήταν να γνωρίζαμε το πως επιτέλους να αποφεύγουμε να ψηφίζουμε και να δίνουμε αξιώματα σε τέτοιους ανθρώπους, ή έστω, πως να τους ξεφορτωνόμαστε, όταν μετατρέπονται ως δια μαγείας σε ψυχοπαθείς δολοφόνους. Αλλιώς, θα καταλήγουμε πάντα πάλι στην κατάσταση όπου διαπιστώνουμε για μια ακόμη φορά τα ίδια και τα ίδια.
Θα πρέπει να παραδεχθούμε, ότι ο'τι κι αν έλεγε πριν 3-4 χρόνια ο εν λόγω τύπος, αυτά ήταν λόγια και μόνον λόγια. Και τα λόγια, ως γνωστόν, δεν ισοδυναμούν με πράξεις. Κι αυτό σημαίνει, ή θα έπρεπε να σημαίνει για εμάς τους πολίτες, ότι δεν θα πρέπει να βασιζόμαστε μόνο στα λόγια των «καλοθελητών» που ζητούν την ψήφο μας. Εάν όμως, κοιτάζαμε και τις πράξεις, και πάλι, δεν βρίσκουμε λύση. Όσο και να ψάξει κανείς το βιογραφικό του, δεν θα βρει σοβαρά κολάσιμα πράγματα, με μόνες εξαιρέσεις πιθανώς να είναι η κρατικοδίαιτη του επαγγελματική σταδιοδρομία που από μόνη της δεν είναι κακό πράγμα, και η αριστερή ιδεοληψία του η οποία ως γνωστόν, βασίζεται στην συντριπτική της πλειοψηφία σε μια ρομαντική θεώρηση κάποιας ιδεολογίας. Ιδεολογίας, η οποία είναι ιστορικά πάντα συνδυασμένη με άκρατο κομματισμό, απομόνωση από το πραγματικά παραγωγικό μέρος της κοινωνίας καθώς και έναν κινηματικό αναλφαβητισμό ο οποίος βρίσκεται στα όρια του κρετινισμού.
Θα μου πείτε, «μα πως, δηλαδή επειδή είναι αριστερός ο άνθρωπος, θα έπρεπε να γνωρίζαμε ότι θα κάνει αυτά που κάνει σήμερα;». Όχι, δεν λέω αυτό. Εξάλλου, και στην υποτιθέμενη δεξιά και κεντροδεξιά, τα ίδια βλέπουμε: Μια ρομαντική αλλά στην ουσία μινιμαλιστική ή ανύπαρκτη θεώρηση της ιδεολογίας τους, συνδυασμένη με άκρατο κομματισμό, συνδυασμένο βεβαίως με τον κρατικοδίαιτο τρόπο ζωής που έχουμε γνωρίσει τόσο καλά σε όλα τα στελέχη των κυβερνήσεων.
Αυτό που λέω, παρ όλ' αυτά, πηγάζει από τα παραπάνω. Μήπως ακριβώς αυτά τα κοινά σημεία μεταξύ των ατόμων που μας έφεραν ως εδώ, πρέπει να τα δούμε πιο σοβαρά; Μήπως, λέω μήπως, από εδώ και πέρα θα πρέπει να σημάνουμε τον συναγερμό όταν βλέπουμε κάποιον ο ο όποιος είναι εμμέσως πλην σαφώς κρατικοδίαιτος, αναλφάβητος όσον αφορά την αντιμετώπιση πραγματικών προβλημάτων της κοινωνίας, βαπτισμένος στον κομματισμό, και ιδεολόγος χωρίς πρακτική κατανόηση της ίδιας του της ιδεολογίας, να μας ζητά την ψήφο του;
Μήπως, θα πρέπει επιτέλους, εκτός απ΄όλους αυτούς που είπαν ψέματα, έκλεψαν, μίζωσαν, ρουσφέτωσαν, να απορρίπτουμε κι όλους αυτούς που χωρίς να έχουν τίποτα πρακτικό να επιδείξουν, ορίζουν τους εαυτούς τους ως γνώστες και ικανούς;
Κι αν ναι, τότε μήπως, ρωτάω, μήπως θα πρέπει επιτέλους να σκεφτούμε, αν απορρίψουμε όλους αυτούς, τότε ποιοι απομένουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους;
ΠΟΙΟΙ;
Η απάντηση είναι δικιά σας, αλλά ένα πράγμα θα πρέπει να είναι πλέον ξεκάθαρο στους πάντες:
Αν δεν καταλάβουμε το ποιοί είναι αυτοί και ποιοι είμαστε εμείς, τότε είμαστε καταδικασμένοι να μας κυβερνούν οι ψευτο-δημοκράτες που πάντα θα μετατρέπονται σε τέρατα και σφαγείς μας.
Ααα, και κάτι άλλο πριν κλείσω, για να μην νομίζετε ότι ζω στα σύννεφα:
Ξέρω καλά το τι θα μου πουν κάποιοι: «Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει.»
Δεν διαφωνώ, γνωρίζω πολύ καλά ποιά είναι η κατάσταση της κοινωνίας. Αλλά η απάντηση σε αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, θα είναι πάντα η ίδια:
«Όποιος δεν μαθαίνει με το καλό, θα μάθει με το κακό.
Όποιος δεν μαθαίνει με το κακό, θα μάθει με το πάρα πολύ κακό.
Κι όποιος δεν μάθει και με αυτό, θα αφανιστεί.
Ψιλά γράμματα, ξε-ψιλά γράμματα, τι να κάνουμε, έτσι είναι αυτά.»