Του Παντελή Αρέθα
Από το περιεχόμενο των κραυγών διαμαρτυρίας που εκπέμπουν τα διάφορα Ελληνόφωνα μπλογκ, είναι να απορεί κανείς, πως γίνεται, μετά από έξη χρόνια οικονομικής λαίλαπας και χρηματικής αφαίμαξης της Ελλάδας και των Ελλήνων, να μην έχει καταλάβει ακόμα ο πολύς κόσμος τι συμβαίνει.
Ας πάρουμε δύο πρόσφατα παραδείγματα, την πρόσφατη «αποκαλυπτική» συνέντευξη του Βαρουφάκη και την πολυσυζητημένη προσπάθεια για το άνοιγμα της συζήτησης για τη μείωση του Ελληνικού χρέους.
Πρώτα για τον Βαρουφάκη:
Μα είναι λογικό να κατακρίνει κάποιος τον σχεδιασμό εναλλακτικών κινήσεων που o Βαρουφάκης είπε ότι έκανε μαζί με τους Συριζαίους, σε περίπτωση που η προσπάθεια να λασκάρει ο μνημονιακός στραγγαλισμός αποτύγχανε;
Κι επειδή ο Βαρουφάκης σαν υπουργός οικονομικών συζητούσε με τον Τσίπρα και αξιολογούσε διάφορα σενάρια εξέλιξης της προσπάθειας «διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές, και συνιστούσε μια κάποια συγκεκριμένη προσέγγιση, στην οποία είχε καταλήξει, τώρα που τίποτα δεν βγήκε όπως μας είχαν πει ότι θα έβγαινε, πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο άνθρωπος ενεργούσε με δόλο;
Συγγνώμη, αλλά οι κραυγές διαμαρτυρίας που ακούγονται σε τέτοιου είδους εκτιμήσεις δε διέπονται και πολύ από τη λογική.
Αυτού του είδους οι προεργασίες είναι πάντα απαραίτητες εν όψη χειρισμού κάποιας δύσκολης κατάστασης. Είναι τρελό να κατηγορούμε τους ανθρώπους για προμελετημένο έγκλημα, στημένο παιχνίδι κτλ., μόνο και μόνο επειδή προετοίμαζαν άμυνα για πιθανές αρνητικές εξελίξεις.
Αν υπάρχει κάτι σοβαρά μεμπτό και ύποπτο στη συμπεριφορά του Βαρουφάκη, αυτό είναι η συνεισφορά και η συμμετοχή του στην απόφαση να πληρώνονται τα πάντα στους δανειστές κάθε μήνα, ενόσω η λεγόμενη διαπραγμάτευση με τους δανειστές συνεχιζόταν. Αυτό αποδυνάμωσε κάθε δυνατότητα που είχε η Ελλάδα να πιέσει, και ταυτόχρονα εξαφάνισε όλα τα μετρητά από τη χώρα, με καταστροφικές συνέπειες. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να πάει να τα βάλει με τους δανειστές δεν είχε πολλές πιθανότητες να πετύχει έτσι κι αλλιώς, αλλά αυτή η εσκεμμένη ολική αφαίμαξη των μετρητών της χώρας κατά τη διάρκεια των συζητήσεων ήταν το άκρον άωτον της ηλιθιότητας. Έκανε τις αρχικές λίγες πιθανότητες επιτυχίας, απειροελάχιστες.
Αν βέβαια ο Πρωθυπουργός είχε έστω και τις οικονομικές γνώσεις μιας απλής νοικοκυράς σχετικά με το τι εστί διαπραγμάτευση και οικονομικό κουμάντο, δεν θα είχε επιτρέψει μια τέτοια χοντράδα.
Διότι, αν έρχεται κάποιος που νοικιάζει ένα σου ακίνητο για χίλια ευρώ το μήνα, σκούζοντας και λέγοντας ότι έχει αναδουλειές και δεν μπορεί να σε πληρώνει τόσα πολλά, και ζητάει ελάφρυνση κατά τα μισά περίπου, αλλά ταυτόχρονα επί πέντε μήνες που κάνετε αυτή την κουβέντα συνεχίζει να σε πληρώνει ανελλιπώς τα χίλια κάθε μήνα, μάλλον δεν θα του μειώσεις το νοίκι ούτε ένα ευρώ.
Ας πάρουμε το χρέος τώρα.
Υπάρχουν εκατοντάδες αναλύσεις στο διαδίκτυο από σοβαρούς ανθρώπους για την νομιμοποιημένη απάτη σχετικά με το πώς τυπώνεται το χρήμα και πως κυκλοφορεί. Από ότι φαίνεται όμως, στην Ελλάδα ελάχιστοι το έχουν πάρει χαμπάρι.
Το χρήμα που κυκλοφορεί, μετρητό, ηλεκτρονικό κτλ. είναι όλο χρέος. Το μόνο χρήμα που δεν είναι χρέος είναι τα κέρματα.
Τι θέλει να πει αυτό:
Όταν η ΕΚΤ εκδίδει χρήμα, αυτό δίνεται κάπου, σε Εθνικές Τράπεζες, ή σε χώρες, μέσω διάφορων μηχανισμών, αλλά δεν δίνεται τζάμπα. Όποιος το πάρει το χρωστάει. Πουθενά δεν τυπώνεται και πουθενά δεν δίνεται, ούτε δημιουργείται χρήμα χωρίς να δημιουργείται ταυτόχρονα και ισόποσο χρέος.
Σε ποιόν το χρωστάμε; Μα σε εκείνον που έχει το μονοπώλιο άδειας να το τυπώνει ή να το δημιουργεί ηλεκτρονικά. Και ποιός είναι αυτός; Ένας ιδιώτης (μια ομάδα είναι, αλλά για συντομία, ας λέμε ένας ιδιώτης) που κατάφερε να ξεγελάσει την εξουσία κάποτε (πίσω στο 1694, στην Αγγλία μπήκε η αρχή αυτής της κατάστασης), και έκτοτε αυτός ο ιδιώτης έχει τη δυνατότητα να ελέγχει την ποσότητα χρήματος, χωρίς να λογοδοτεί σε εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Η ιστορία είναι γνωστή σε πολλούς ( όχι σε πολλούς στην Ελλάδα όμως, αυτό είναι σίγουρο), αλλά τώρα, εκεί που έχει καταφέρει να φτάσει αυτός ο τύπος ελέγχοντας ανεξέλεγκτα την ποσότητα χρήματος, να έχει δηλαδή αγοράσει τους πάντες και τα πάντα, δεν είναι καθόλου εύκολο να τον ξεφορτωθούμε.
Η λύση βέβαια δεν είναι, αν κάνουμε μάχη, και καταφέρουμε τελικά να πάμε σε δικό μας νόμισμα, ΠΟΥ ΝΑ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΣΑΝ ΧΡΕΟΣ, να πάμε μετά να κάνουμε τη χώρα κομμουνιστική. Αυτό θα ήταν πραγματική τραγωδία. Η μαγκιά είναι να πάς σε δικό σου νόμισμα, αλλά μετά να δημιουργήσεις μια ελεύθερη κοινωνία με ελάχιστο δημόσιο, και καθεστώς ελεύθερης αγοράς και ατομικής ιδιοκτησίας.
Το χρέος δεν μπορεί ούτε να μειωθεί, ούτε να αποπληρωθεί. Μπορεί απλά να αντικατασταθεί με άλλου τύπου χρέος. Κι αν θέλουμε να χαλαρώσει η θηλιά που έχουμε στο λαιμό λόγω χρέους, θα κάνουμε τα πάντα να αφήσουμε τον κόσμο να ανοίξει ιδιωτικές δουλειές και να δουλέψει. Με τον κρατισμό της Αριστεράς όμως, άσπρη μέρα δεν θα δούμε ποτέ. Μόνο με ιδιωτικές δουλειές και παραγωγή θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε πλούτο και να πετύχουμε, στην καλύτερη περίπτωση, την άνετη εξυπηρέτηση του χρέους.
Σε μια τέτοια κατάσταση, ο Αριστερός χειρισμός της οικονομίας της είναι ότι πιο καταστροφικό μπορεί να αποφασίσει μια χώρα. Το βλέπουμε τώρα όλοι, κάθε μέρα.
Καλό θα ήταν βέβαια να είχαμε δικό μας νόμισμα, αλλά αυτό, τώρα πάει.
Δυστυχώς, εκεί που έχει φτάσει η δική μας χώρα, τέτοια στην Ελλάδα, δικό μας νόμισμα δηλαδή κτλ., ούτε να τα ονειρευόμαστε. Με την ποιότητα του ανθρώπινου υλικού που κυκλοφορεί στον πολιτικό τομέα της χώρας, θαύμα θα είναι αν καταφέρουμε να κρατήσουμε το κράτος αδιάσπαστο.
Και ποιά είναι λοιπόν η λύση;
Πρώτα-πρώτα, μακριά από την Αριστερά.
Αντί μακρήγορων εξηγήσεων, ας πάρουμε το παράδειγμα του πριγκιπάτου του Μονακό.
Εκεί ζούνε καμιά σαρανταριά χιλιάδες άνθρωποι. Το ετήσιο μέσο εισόδημά τους είναι 150 χιλιάρικα ευρώ. Και πληρώνουν μηδέν φόρο εισοδήματος. Τι είναι το Μονακό; Ένας βράχος που δεν παράγει ούτε μια ντομάτα. Και όμως, έχει βρεθεί τρόπος να ζουν όλοι εκεί πλουσιοπάροχα.
Τώρα, στην Ελλάδα, είναι πολλοί ακόμα εκείνοι που επιμένουν να πιστεύουν ότι η Αριστερά είναι η λύση, αλλά… «Έλα μωρέ! Τι να κάνουμε…!; Ακόμα μια φορά, δεν εφαρμόστηκε σωστά»: Δεν θα ήτανε τρελό όμως να αποφασίσουν οι κάτοικοι του Μονακό να κάνουν το Μονακό κομμουνιστικό, ακούγοντας κάποιον αριστερό μεγαλοψευταρά που θα τους έπειθε ότι η Αριστερά είναι η λύση που διορθώνει και βελτιώνει τα πάντα; Και λέτε να κατάφερνε να πετύχει στο Μονακό μια αριστερή λαϊκή κυβέρνηση, με ατημέλητους μουστακαλήδες, και αγραβάτωτους μαγκούφηδες στην εξουσία καλύτερο επίπεδο ζωής για τους πολίτες του Μονακό από ότι έχουν τώρα με την («απεχθή» εξ ορισμού για την αριστερά) πριγκιπική οικογένεια;
Τα παραπάνω, παρακαλώ, να μην εκληφθούν σαν προώθηση του βασιλικού θεσμού στην οποιαδήποτε μορφή του για τη διακυβέρνηση ενός λαού και τόπου. Προσωπικά, απεχθάνομαι τις μοναρχίες στην οποιαδήποτε μορφή τους. Αλλά, απλά, ανέφερα το Μονακό, σαν ένα ακραίο παράδειγμα ενός τρόπου διακυβέρνησης (που η αριστερά μάλιστα απορρίπτει ασυζητητί), που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ευημερία για ένα χώρο και τους κατοίκους του, όσο καμία αριστερή κυβέρνηση, ποτέ και πουθενά δεν έχει πλησιάσει.
Το «Μακριά από την Αριστερά» δεν σημαίνει βέβαια, ότι αναγκαστικά θα πρέπει να πάμε στο άλλο άκρο. Κάθε άλλο. Απλά σημαίνει την απόρριψη αυτής της θλιβερής ιδεολογίας και των ανιστόρητων παραμυθάδων της. Η Αριστερά είναι μια ιδεολογία, η οποία, πολύ περισσότερο από την αντίστοιχή της του άλλου άκρου, όπου εφαρμόστηκε πλήρως, πάντα χρησιμοποίησε την χειρότερη βία. Όπου δε έμεινε στην εξουσία για πολλά χρόνια, τα λίγα καλά που κατάφερε με το βούρδουλα πάνω από το κεφάλι όλων, ωχριούν μπροστά στις αμέτρητες αποτρόπαιες και εγκληματικές πράξεις, και στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και μιζέρια που επέβαλε σε όλους.
Η Ακροδεξιά έχει αναθεματιστεί αρκετά. Η Αριστερά όμως, στην Ελλάδα τουλάχιστον, καθόλου. Καιρός είναι να συμπληρωθεί η εξίσωση. Κάθε μέρα γίνεται και πιο επιτακτικό: Μακριά και από την Αριστερά.
Μετά, βλέπουμε.
Από το περιεχόμενο των κραυγών διαμαρτυρίας που εκπέμπουν τα διάφορα Ελληνόφωνα μπλογκ, είναι να απορεί κανείς, πως γίνεται, μετά από έξη χρόνια οικονομικής λαίλαπας και χρηματικής αφαίμαξης της Ελλάδας και των Ελλήνων, να μην έχει καταλάβει ακόμα ο πολύς κόσμος τι συμβαίνει.
Ας πάρουμε δύο πρόσφατα παραδείγματα, την πρόσφατη «αποκαλυπτική» συνέντευξη του Βαρουφάκη και την πολυσυζητημένη προσπάθεια για το άνοιγμα της συζήτησης για τη μείωση του Ελληνικού χρέους.
Πρώτα για τον Βαρουφάκη:
Μα είναι λογικό να κατακρίνει κάποιος τον σχεδιασμό εναλλακτικών κινήσεων που o Βαρουφάκης είπε ότι έκανε μαζί με τους Συριζαίους, σε περίπτωση που η προσπάθεια να λασκάρει ο μνημονιακός στραγγαλισμός αποτύγχανε;
Κι επειδή ο Βαρουφάκης σαν υπουργός οικονομικών συζητούσε με τον Τσίπρα και αξιολογούσε διάφορα σενάρια εξέλιξης της προσπάθειας «διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές, και συνιστούσε μια κάποια συγκεκριμένη προσέγγιση, στην οποία είχε καταλήξει, τώρα που τίποτα δεν βγήκε όπως μας είχαν πει ότι θα έβγαινε, πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο άνθρωπος ενεργούσε με δόλο;
Συγγνώμη, αλλά οι κραυγές διαμαρτυρίας που ακούγονται σε τέτοιου είδους εκτιμήσεις δε διέπονται και πολύ από τη λογική.
Αυτού του είδους οι προεργασίες είναι πάντα απαραίτητες εν όψη χειρισμού κάποιας δύσκολης κατάστασης. Είναι τρελό να κατηγορούμε τους ανθρώπους για προμελετημένο έγκλημα, στημένο παιχνίδι κτλ., μόνο και μόνο επειδή προετοίμαζαν άμυνα για πιθανές αρνητικές εξελίξεις.
Αν υπάρχει κάτι σοβαρά μεμπτό και ύποπτο στη συμπεριφορά του Βαρουφάκη, αυτό είναι η συνεισφορά και η συμμετοχή του στην απόφαση να πληρώνονται τα πάντα στους δανειστές κάθε μήνα, ενόσω η λεγόμενη διαπραγμάτευση με τους δανειστές συνεχιζόταν. Αυτό αποδυνάμωσε κάθε δυνατότητα που είχε η Ελλάδα να πιέσει, και ταυτόχρονα εξαφάνισε όλα τα μετρητά από τη χώρα, με καταστροφικές συνέπειες. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να πάει να τα βάλει με τους δανειστές δεν είχε πολλές πιθανότητες να πετύχει έτσι κι αλλιώς, αλλά αυτή η εσκεμμένη ολική αφαίμαξη των μετρητών της χώρας κατά τη διάρκεια των συζητήσεων ήταν το άκρον άωτον της ηλιθιότητας. Έκανε τις αρχικές λίγες πιθανότητες επιτυχίας, απειροελάχιστες.
Αν βέβαια ο Πρωθυπουργός είχε έστω και τις οικονομικές γνώσεις μιας απλής νοικοκυράς σχετικά με το τι εστί διαπραγμάτευση και οικονομικό κουμάντο, δεν θα είχε επιτρέψει μια τέτοια χοντράδα.
Διότι, αν έρχεται κάποιος που νοικιάζει ένα σου ακίνητο για χίλια ευρώ το μήνα, σκούζοντας και λέγοντας ότι έχει αναδουλειές και δεν μπορεί να σε πληρώνει τόσα πολλά, και ζητάει ελάφρυνση κατά τα μισά περίπου, αλλά ταυτόχρονα επί πέντε μήνες που κάνετε αυτή την κουβέντα συνεχίζει να σε πληρώνει ανελλιπώς τα χίλια κάθε μήνα, μάλλον δεν θα του μειώσεις το νοίκι ούτε ένα ευρώ.
Ας πάρουμε το χρέος τώρα.
Υπάρχουν εκατοντάδες αναλύσεις στο διαδίκτυο από σοβαρούς ανθρώπους για την νομιμοποιημένη απάτη σχετικά με το πώς τυπώνεται το χρήμα και πως κυκλοφορεί. Από ότι φαίνεται όμως, στην Ελλάδα ελάχιστοι το έχουν πάρει χαμπάρι.
Το χρήμα που κυκλοφορεί, μετρητό, ηλεκτρονικό κτλ. είναι όλο χρέος. Το μόνο χρήμα που δεν είναι χρέος είναι τα κέρματα.
Τι θέλει να πει αυτό:
Όταν η ΕΚΤ εκδίδει χρήμα, αυτό δίνεται κάπου, σε Εθνικές Τράπεζες, ή σε χώρες, μέσω διάφορων μηχανισμών, αλλά δεν δίνεται τζάμπα. Όποιος το πάρει το χρωστάει. Πουθενά δεν τυπώνεται και πουθενά δεν δίνεται, ούτε δημιουργείται χρήμα χωρίς να δημιουργείται ταυτόχρονα και ισόποσο χρέος.
Σε ποιόν το χρωστάμε; Μα σε εκείνον που έχει το μονοπώλιο άδειας να το τυπώνει ή να το δημιουργεί ηλεκτρονικά. Και ποιός είναι αυτός; Ένας ιδιώτης (μια ομάδα είναι, αλλά για συντομία, ας λέμε ένας ιδιώτης) που κατάφερε να ξεγελάσει την εξουσία κάποτε (πίσω στο 1694, στην Αγγλία μπήκε η αρχή αυτής της κατάστασης), και έκτοτε αυτός ο ιδιώτης έχει τη δυνατότητα να ελέγχει την ποσότητα χρήματος, χωρίς να λογοδοτεί σε εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Η ιστορία είναι γνωστή σε πολλούς ( όχι σε πολλούς στην Ελλάδα όμως, αυτό είναι σίγουρο), αλλά τώρα, εκεί που έχει καταφέρει να φτάσει αυτός ο τύπος ελέγχοντας ανεξέλεγκτα την ποσότητα χρήματος, να έχει δηλαδή αγοράσει τους πάντες και τα πάντα, δεν είναι καθόλου εύκολο να τον ξεφορτωθούμε.
Η λύση βέβαια δεν είναι, αν κάνουμε μάχη, και καταφέρουμε τελικά να πάμε σε δικό μας νόμισμα, ΠΟΥ ΝΑ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΣΑΝ ΧΡΕΟΣ, να πάμε μετά να κάνουμε τη χώρα κομμουνιστική. Αυτό θα ήταν πραγματική τραγωδία. Η μαγκιά είναι να πάς σε δικό σου νόμισμα, αλλά μετά να δημιουργήσεις μια ελεύθερη κοινωνία με ελάχιστο δημόσιο, και καθεστώς ελεύθερης αγοράς και ατομικής ιδιοκτησίας.
Το χρέος δεν μπορεί ούτε να μειωθεί, ούτε να αποπληρωθεί. Μπορεί απλά να αντικατασταθεί με άλλου τύπου χρέος. Κι αν θέλουμε να χαλαρώσει η θηλιά που έχουμε στο λαιμό λόγω χρέους, θα κάνουμε τα πάντα να αφήσουμε τον κόσμο να ανοίξει ιδιωτικές δουλειές και να δουλέψει. Με τον κρατισμό της Αριστεράς όμως, άσπρη μέρα δεν θα δούμε ποτέ. Μόνο με ιδιωτικές δουλειές και παραγωγή θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε πλούτο και να πετύχουμε, στην καλύτερη περίπτωση, την άνετη εξυπηρέτηση του χρέους.
Σε μια τέτοια κατάσταση, ο Αριστερός χειρισμός της οικονομίας της είναι ότι πιο καταστροφικό μπορεί να αποφασίσει μια χώρα. Το βλέπουμε τώρα όλοι, κάθε μέρα.
Καλό θα ήταν βέβαια να είχαμε δικό μας νόμισμα, αλλά αυτό, τώρα πάει.
Δυστυχώς, εκεί που έχει φτάσει η δική μας χώρα, τέτοια στην Ελλάδα, δικό μας νόμισμα δηλαδή κτλ., ούτε να τα ονειρευόμαστε. Με την ποιότητα του ανθρώπινου υλικού που κυκλοφορεί στον πολιτικό τομέα της χώρας, θαύμα θα είναι αν καταφέρουμε να κρατήσουμε το κράτος αδιάσπαστο.
Και ποιά είναι λοιπόν η λύση;
Πρώτα-πρώτα, μακριά από την Αριστερά.
Αντί μακρήγορων εξηγήσεων, ας πάρουμε το παράδειγμα του πριγκιπάτου του Μονακό.
Εκεί ζούνε καμιά σαρανταριά χιλιάδες άνθρωποι. Το ετήσιο μέσο εισόδημά τους είναι 150 χιλιάρικα ευρώ. Και πληρώνουν μηδέν φόρο εισοδήματος. Τι είναι το Μονακό; Ένας βράχος που δεν παράγει ούτε μια ντομάτα. Και όμως, έχει βρεθεί τρόπος να ζουν όλοι εκεί πλουσιοπάροχα.
Τώρα, στην Ελλάδα, είναι πολλοί ακόμα εκείνοι που επιμένουν να πιστεύουν ότι η Αριστερά είναι η λύση, αλλά… «Έλα μωρέ! Τι να κάνουμε…!; Ακόμα μια φορά, δεν εφαρμόστηκε σωστά»: Δεν θα ήτανε τρελό όμως να αποφασίσουν οι κάτοικοι του Μονακό να κάνουν το Μονακό κομμουνιστικό, ακούγοντας κάποιον αριστερό μεγαλοψευταρά που θα τους έπειθε ότι η Αριστερά είναι η λύση που διορθώνει και βελτιώνει τα πάντα; Και λέτε να κατάφερνε να πετύχει στο Μονακό μια αριστερή λαϊκή κυβέρνηση, με ατημέλητους μουστακαλήδες, και αγραβάτωτους μαγκούφηδες στην εξουσία καλύτερο επίπεδο ζωής για τους πολίτες του Μονακό από ότι έχουν τώρα με την («απεχθή» εξ ορισμού για την αριστερά) πριγκιπική οικογένεια;
Τα παραπάνω, παρακαλώ, να μην εκληφθούν σαν προώθηση του βασιλικού θεσμού στην οποιαδήποτε μορφή του για τη διακυβέρνηση ενός λαού και τόπου. Προσωπικά, απεχθάνομαι τις μοναρχίες στην οποιαδήποτε μορφή τους. Αλλά, απλά, ανέφερα το Μονακό, σαν ένα ακραίο παράδειγμα ενός τρόπου διακυβέρνησης (που η αριστερά μάλιστα απορρίπτει ασυζητητί), που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ευημερία για ένα χώρο και τους κατοίκους του, όσο καμία αριστερή κυβέρνηση, ποτέ και πουθενά δεν έχει πλησιάσει.
Το «Μακριά από την Αριστερά» δεν σημαίνει βέβαια, ότι αναγκαστικά θα πρέπει να πάμε στο άλλο άκρο. Κάθε άλλο. Απλά σημαίνει την απόρριψη αυτής της θλιβερής ιδεολογίας και των ανιστόρητων παραμυθάδων της. Η Αριστερά είναι μια ιδεολογία, η οποία, πολύ περισσότερο από την αντίστοιχή της του άλλου άκρου, όπου εφαρμόστηκε πλήρως, πάντα χρησιμοποίησε την χειρότερη βία. Όπου δε έμεινε στην εξουσία για πολλά χρόνια, τα λίγα καλά που κατάφερε με το βούρδουλα πάνω από το κεφάλι όλων, ωχριούν μπροστά στις αμέτρητες αποτρόπαιες και εγκληματικές πράξεις, και στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και μιζέρια που επέβαλε σε όλους.
Η Ακροδεξιά έχει αναθεματιστεί αρκετά. Η Αριστερά όμως, στην Ελλάδα τουλάχιστον, καθόλου. Καιρός είναι να συμπληρωθεί η εξίσωση. Κάθε μέρα γίνεται και πιο επιτακτικό: Μακριά και από την Αριστερά.
Μετά, βλέπουμε.