πολιτισμολόγου
Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του αδύνατου λευκού δούκα (πάντα φανταζόμουν τον Bowie στον ρόλο του Elric of Melnibone) πάγωσα, κοκάλωσα, νόμιζα ότι ήταν πλάκα. Ακόμα πιο περίεργα ένιωσα όταν ρωτήθηκα πιο κομμάτι του ήταν αυτό, που μου είχε μείνει περισσότερο χαραγμένο στη μνήμη μου. Τα έχασα, το κεφάλι μου κατακλύστηκε από γνώριμες μουσικές και μελωδίες, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τίτλους για τα περισσότερα, οπότε είπα το space oddity, με το οποίο τον γνώρισα στην εφηβεία. Αργότερα που πέρασε το πρώτο σοκ, τραγούδια και ζωντανές εμφανίσεις του συνέχιζαν να κατακλύζουν τη σκέψη μου, είναι τόσα πολλά, νομίζω πως ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είχε μόνο επιτυχίες. Πολυσχιδής, πολυδιάστατος, μυστηριακός, απόκοσμος, αισθησιακός, ερωτικός, αρσενικός παρά τις όποιες σεξουαλικές του προτιμήσεις. Έχω να νιώσω τόσο άσχημα για τον θάνατο καλλιτέχνη από τον θάνατο του Freddie Mercury. Ήμουν τότε στην 1η γυμνασίου, ήταν περίπου ίδια εποχή του χρόνου και λίγες μέρες πριν είχε κυκλοφορήσει το εξίσου προφητικό "the show must go on"...
Αν o θάνατος του Freddie σημάδεψε το τέλος της αθωότητας των παιδικών μας χρόνων, ο θάνατος του Bowie σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης μουσικής εποχής και κουλτούρας, που όμοια της δεν θα υπάρξει ποτέ. Ο Bowie υπήρξε γνήσιος εκπρόσωπος ενός σύγχρονου καλλιτεχνικού homo universalis και άξιος συνεχιστής του αναγεννησιακού προτύπου ανθρώπου. Η απουσία του από τα μουσικά δρώμενα καθιστά φτωχότερη την ανθρώπινη πολιτιστική και μουσική κληρονομιά και με τον θάνατο του πεθαίνει και ένα κομμάτι μέσα μας, όσων μεγαλώσαμε, χορέψαμε και αγαπήσαμε με τη μουσική του. Καλόν παράδεισο και καλή αντάμωση με το φιλαράκι σου...