Κανείς δεν μιλάει πια για τους Ανέργους.
[πώς σπαταλάει η Ελλάδα 167 εργασιακούς βίους ανθρώπων καθημερινώς]
Λες και λύθηκαν τα προβλήματα τους.
Λες κι'έχουν δουλειές πλέον.
Λες κι'έχουν μισθούς.
Λες κι'έχουν φαϊ να βάλουν στο τραπέζι πλέον.
Ή ακόμα χειρότερα λες και δεν υπάρχουν.
Λες και μας κούρασε η παρουσία τους.
Λες και αν αδιαφορήσουμε και ασχολούμαστε με άλλα πράματα ΘΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!
Λες και δεν είναι άνθρωποι αυτοί.
Λες και είναι πολύ στενάχωροι ή πολύ βρώμικοι ή πολύ πικραμένοι πια!
Λες και ...άει στο διάολο πια!
Αν δε πεις εσύ τίποτα, αν δεν κάνεις εσύ κάτι, τότε ποιος;
Ποιος!
[...εξ αναρτήσεως από της 19/1]
Η Ανθρωποφαγία της κρίσης.
Ή πώς το ελληνικό κράτος ΤΡΩΕΙ 167 ανθρώπους τη μέρα εδώ και 6 χρόνια, και κανείς δεν λέει τίποτε;
Στο σύνολο της εργασιακής του ζωής, δηλαδή στα περίπου 35-40 χρόνια, ένας άνθρωπος θα εργαστεί 9.000 ημέρες. Σε αυτές τις 9.000 εργάσιμες θα μάθει, θα πληρωθεί, θα δημιουργήσει, θα διδάξει, και τέλος θα αποχωρήσει.
Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους.
Κάθε ημέρα που περνάει χάνονται 1,5 εκατομμύριο εργάσιμες ημέρες.
Δηλαδή 167 πλήρεις εργάσιμοι βίοι, χάνονται κάθε μέρα.
Σαν να λέμε 167 άνθρωποι γεννήθηκαν, σπούδασαν και έζησαν ολόκληρη τη ζωή τους χωρίς να δουλέψουν ποτέ, χωρίς να δημιουργήσουν ποτέ, χωρίς πληρωθούν ποτέ, πιθανά χωρίς να κάνουν οικογένεια ποτέ ως οικονομικά αποκλεισμένοι.
Η πλήρης σπατάλη 167 ανθρώπινων βίων. Κάθε μέρα. Εδώ και 6 χρόνια.
Ποιος είναι είπαμε ο μεγάλος άσπρος ελέφαντας στη μέση του δωματίου που όλοι παριστάνουν πως δεν είναι εκεί;;;