Η εμπλοκη που παρουσιαζεται σημερα στην οικονομικη κατασταση της χωρας φαινεται να επικεντρωνεται στην αξιολογηση απο τους «Θεσμους» της μεχρι τωρα εφαρμογης της συμφωνιας του περασμενου Ιουλιου.
Απο την θετικη ή οχι εκβαση της εξαρταται η καταβολη της επομενης δοσης, πραγμα που θα ανακουφισει τους δανειστες και θα προσφερει οξυγονο στην κυβερνηση της υπερχρεωμενης χωρας με την ρυθμιση του χρεους στον οριζοντα. Ωστοσο, τοσο η ανακουφιση των μεν, οσο και το οξυγονο των δε, στην καλυτερη περιπτωση, δεν προκειται να ισχυσουν παρα μονον για μερικους μηνες και θα οφειλαν αμφοτερες οι πλευρες να αντιμετωπιζουν το μελλον με μεγαλυτερη σοβαροτητα, αντι να ικανοποιουνται με εξ ορισμου εμβαλωματικες «λυσεις», που στην ουσια δεν προωθουν κανενα απολυτως προβλημα, αλλα τα επιδεινωνουν ολα και τα καθιστουν τελικα ανεπιλυτα για ολους.
Συμφωνα με μετριοπαθεις υπολογισμους, η αναχρηματοδοτηση του ελληνικου χρεους απο το περασμενο καλοκαιρι με 86 δις, με επιτοκιο 1% και περιοδο χαρητος 32 ετων καθιστα την αποπληρωμη του διαχειρισιμη, αλλα υπο τον αυτονοητο, αυστηρο και αποκλειστικο ορο οτι η ελληνικη οικονομια εισερχεται σε τροχια αναπτυξης με ρυθμο τουλαχιστον 1%. Αυτο σημαινει οτι το κυριωτερο προβλημα με το συσσωρευμενο χρεος εχει ηδη μετατεθει για μετα το 2023, χωρις βεβαια να παραγνωριζεται ο αρνητικη σκια του μελλοντικου προβληματος για την επανεκκινηση της οικονομιας στο παρον.
Ωστοσο, οσον αφορα στο παρον, το κλειδι για την βιωσιμοτητα του χρεους παραμενει η τρεχουσα πορεια της ελληνικης οικονομιας. Ενοσω αυτη παραμενει κολλημενη την πτωτικη και υφεσιακη πορεια, κανενα απολυτως χρεος δεν θα ειναι διαχειρησιμο και μοιραια ολα θα αποβαινουν, το ενα μετα το αλλο, μη-βιωσιμα. Ενοσω τα εισοδηματα περικοπτονται και συρρικνωνονται, ολα τα χρεη θα περνουν μοιραια στο κοκκινο. Οχι μονον το δημοσιο χρεος, αλλα επισης τα ιδιωτικα χωρις εξαιρεση, των τραπεζων, των επιχειρησεων, των νοικοκυριων, τα στεγαστικα. Οταν η κυβερνηση αδυνατει να εξασφαλισει το ελαχιστο κατωφλι του 1% για την αναπτυξη της οικονομιας, δεν υπαρχει περιπτωση να διατηρειται στην χωρα τιποτα απολυτως σε συνθηκες βιωσιμοτητος. Συμφωνα με τα προσφατα δημοσιευθεντα στοιχεια, οι αρνητικοι ρυθμοι εχουν επιστρεψει, αφου το ληξαν ετος, αντι θετικου ρυθμου, κατεγραψε υφεση στο -0,7% του ΑΕΠ.
Θα οφειλαν οι δανειστες της χωρας και κυριως η υπευθυνη κυβερνηση της να επικεντρωνονται πολυ περισσοτερο στον αμεσο στοχο της ανακαμψης της ελληνικης οικονομιας, αντι να θυσιαζουν τα παντα στον υπερεκτιμημενο στοχο της απομειωσης του χρεους στο μελλον, απομακρυνοντας ετσι ολο και περισσοτερο την καθε προοπτικη σταθεροποιησης, που αποτελει την αναγκαια βαση για την λυσιτελη διαχειριση ολων των προβληματων. Ακομη και αν καθ’υποθεση οι Ευρωπαιοι εταιροι και ιδιως οι Γερμανοι αποδεχοντο την ρυθμιση και διαγραφη του μεγαλυτερου μερους του ελληνικου χρεους, το προβλημα της ανακαμψης θα παραμενε δραματικα ακαλυπτο, απροσεγγιστο, ανεπιλυτο και χωρις προοπτικη. Βεβαιως, η κυβερνηση προεξοφλει οτι με την ρυθμιση του χρεους, θα εισρευσουν κεφαλαια στη χωρα και θα ανακαμψουν οι επενδυσεις. Ωστοσο, γιατι αραγε να συμβει κατι τετοιο, σε μια χωρα χωρις οφελιμα εισοδηματα, με νεκρη εσωτερικη αγορα και ηδη κατεστραμενη με το τυφλο και σαρωτικο προγραμμα που συνεχιζει να εφαρμοζεται μεχρι σημερα προς χαριν των δανειστων.
Το προβλημα χωρις απαντηση ειναι οτι ενω μετρα λαμβανονται προς εξοικονομηση και αποσπαση πλεονασματος, επιδεινωνοντας ετσι τις προυποθεσεις για την αναγκαια ανακαμψη της οικονομιας, ουδεμια συγκεκριμενη μεριμνα καταγραφεται για την περαιτερω πορεια της στο αμεσο μελλον. Κυκλοφορουν αοριστες και γενικολογες επαγγελιες για «παραλληλο προγραμμα», για νεο αναπτυξιακο νομο και Σχεδιο Β, ωστοσο ουδεν εξ αυτων ερχεται στο φως της ημερας, αλλα και παραμενει αμφιβολο εαν πραγματι κατι προετοιμαζεται στο σκοτος. Εαν οντως κατι βρισκοταν σε προετοιμασια, γιατι αραγε να παρεμενε στο σκοτος, αφου η σοβαροτητα ενος εθνικου ανατασιακου προγραμματος κρινεται παντα απο την αθροα και δημιουργικη συμβολη των πολιτων σε αυτο; Ποσο μπορει να ευσταθησει ο ισχυρισμος οτι καποιο σωτηριο προγραμμα τεκταινεται εν αγνοια και εν κρυπτω απο αυτους που θα κληθουν να το εφαρμοσουν;
Ολα δειχνουν οτι η μεγαλυτερη δοκιμασια για την κυβερνηση θα ηταν εαν υποτεθει οι «γεναιοδωροι» εταιροι εξεδηλωναν την προθυμια να συνδραμουν στην σταθεροποιηση και ανακαμψη της χωρας, εξασφαλιζοντας ετσι με το αζημιωτο και την ικανοτητα αποπληρωμης του εναπομενοντος χρεους. Σε αυτη την υποθετικη περιπτωση, αφου απο την δικη μας πλευρα δεν θα ειχαμε απολυτως τιποτε το συγκεκριμενο και πειστικο να παρουσιασουμε, το βαρος του σχεδιασμου της ανακαμψης θα αφινοταν μοιραια σε αυτους που σημερα απομυζουν την χωρα. Στο κατω-κατω, ακομη και αν η χωρα εχει αποφασισει οτι δεν σωζεται, οι δανειστες εχουν καθε συμφερον να την στηριζουν, αφου ετσι εξασφαλιζουν τα χρηματα με τα οποια την εχουν χρεωσει.
Αφου σημερα ολα γυριζουν αναποδα απο ο,τι προσδοκουσε η κυβερνηση, αφου η ιδια απογοητευθηκε απο τον Ντραγκι, την ποσοτικη χαλαρωση και την ΕΚΤ, απο την Κινα, την Ρωσια, το Ιραν, τους Αμερικανους και το ΝΑΤΟ, απο την δυνατοτητα μεταβολης της γερμανικης πολιτικης εντος της Ευρωζωνης, αφου πλεον και η ιδια δεν ειναι σε θεση να παρουσιασει κατι το εναλλακτικο, ισως η μοναδικη ελπιδα που της απομενει ειναι αυτα που εσπευσε να χαρακτηρισει «αυταπατες» να την διαψευσουν για μια ακομη φορα και να βγουν αληθινα. Η γεωπολιτικη κανενος ισχυρου δεν θα ηθελε την χωρα μας «μαυρη τρυπα» στον χαρτη της περιοχης, οσο και το εφιαλτικο σεναριο κυριαρχει μετ’επιτασεως στην ελληνικη κοινη γνωμη και στην ιθυνουσα πολιτικη ταξη της. Αλλωστε δεν θα ειναι η πρωτη φορα στην ιστορια που μια χωρα «διασωζεται», οχι ως θα οφειλε με δικες της δυναμεις, αλλα με βαση τα γεωπολιτικα συμφεροντα ξενων δυναμεων.
Το 1824, ο Βρετανος Πρωθυπουργος Γεωργιος Κανιγκ, αφου ειχε αποφασιστικα συνεργησει στην αποτιναξη του ισπανικου ζυγου απο τις υπερποντιες αποικιες του, ηταν σε θεση να αναγγειλει θριαμβευτικα στο Βρετανικο Κοινοβουλιο:
«Κυριοι, η Λατινικη Αμερικη ειναι επιτελους ανεξαρτητη, δηλαδη δικη μας». Αφου στη χωρα μας, η κυβερνηση και ο πολιτικος κοσμος εξαντλουνται στη τηρηση των συμπεφωνημενων εισπραττοντας τις αντιδρασεις της κοινωνιας στη συνεχιση των θυσιων που δεν οδηγουν παρα στο μεγαλο πουθενα και αφου οι κοινωνικες συνιστωσες αδυνατουν να προτεινουν κατι το εναλλακτικο, περα απο την διατηρηση των συμφεροντων της καθε μιας εξ αυτων, ισως οι Μεγαλες Δυναμεις στο γεωπολιτικο παιχνιδι της περιοχης, ακομη μια φορα στην ιστορια, να ειναι σε θεση να εξασφαλισουν καποια προοπτικη που η ιδια η χωρα δεν τολμα ουτε καν να φαντασθει ουτε να αρθρωσει. Στο σημειο που εχει σημερα περιελθει ο δημοσιος βιος της χωρας μας, θα μπορουσε κι αυτο να θεωρηθει «μια καποια λυσις» ή τελος παντων «κατι» προτιμωτερο απο το απολυτο «τιποτα».
mignatiou.com