Η σημερινή έρευνα του «Ποντικιού» για το ασφαλιστικό σύστημα της Γερμανίας, την οποία θα διαβάσετε ολόκληρη στις σελίδες 18-19, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική εν όψει της ζητούμενης από τους δανειστές μεταρρύθμισης του συστήματος στην Ελλάδα.
Κατ’ αρχάς αποκαλύπτει ότι η αντίληψη για το κοινωνικό κράτος, η οποία επικρατεί στη Γερμανία, είναι αρκετά διαφορετική από αυτήν που εφαρμόζεται στη χώρα μας, στην οποία το κοινωνικό κράτος, υπό το βάρος της χρεοκοπίας και των μνημονίων, οδεύει προς ταχεία εξαφάνιση.
Το ζήτημα αυτό έθιξε και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή την Τρίτη το βράδυ, όταν – επιτιθέμενος στον Κυριάκο Μητσοτάκη και εγκαλώντας τον για νεοφιλελευθερισμό – μίλησε για την υψηλή ανταγωνιστικότητα, η οποία απαντάται κυρίως σε χώρες όπως οι σκανδιναβικές και οι άλλες βορειοευρωπαϊκές, που έχουν αυξημένη κοινωνική προστασία και ισχυρό κοινωνικό κράτος.
Η γενική αυτή αρχή τηρείται, λοιπόν, και στο ασφαλιστικό σύστημα της Γερμανίας, της οποίας η κυβέρνηση ξοδεύει το ένα τρίτο του ελληνικού ΑΕΠ, 65 δισ. ετησίως, μέσω του προϋπολογισμού της, προκειμένου να στηρίξει το εισόδημα των συνταξιούχων.
Βεβαίως, η Γερμανία είναι μια εξαιρετικά οργανωμένη χώρα, με υψηλές οικονομικές επιδόσεις και με ΑΕΠ πολλαπλάσιο από το ελληνικό. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι μια χώρα με άθλια οργάνωση και χρεοκοπημένο ασφαλιστικό. Όμως το ζήτημα δεν βρίσκεται στους αριθμούς, αλλά στην αντίληψη. Η Γερμανία προστατεύει το κοινωνικό κράτος, το οποίο απαιτεί να εξαφανιστεί στην Ελλάδα.
Για να δούμε τη βαθιά διαφορά αντιλήψεων ως προς τα εισοδήματα, ας πάρουμε ως παράδειγμα τις ασφαλιστικές και φορολογικές επιβαρύνσεις:
♦ Για μεικτό ετήσιο εισόδημα 40.000 ευρώ, ο Γερμανός φορολογούμενος θα βάλει «καθαρά» στην τσέπη του 28.000 - 32.000 ευρώ.
♦ Ο Έλληνας ελεύθερος επαγγελματίας, από τα 30.000 ευρώ για εισοδήματα του 2015, πριν από το νέο «σκληρό» ασφαλιστικό, έβαλε «καθαρά» στην τσέπη του μόνο 11.700.
Ας δούμε επίσης τον αριθμό των ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία στη Γερμανία είναι 124 (!) την ώρα που από την Ελλάδα ζητείται να έχει μόνο ένα για όλους.
♦ Πώς γίνεται, αλήθεια, το γερμανικό σύστημα να είναι κραταιό με τόσες δεκάδες διαφορετικά ταμεία και την ίδια ώρα στην Ελλάδα να θεωρείται πανάκεια το τσουβάλιασμα σε ένα;
♦ Πώς γίνεται, επιπλέον, στο τόσο οργανωμένο και χωρίς παθογένειες γερμανικό ασφαλιστικό σύστημα, με την ανεργία σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο, με τις εισφορές των εργαζομένων να εισρέουν κανονικά στα ταμεία, με τη μάστιγα της εισφοροδιαφυγής σε μηδενικό επίπεδο, το κράτος να βάζει το χέρι στην τσέπη;
Προφανώς, αυτό συμβαίνει διότι η προστασία των εισοδημάτων αποτελεί αναπτυξιακή επιλογή. Και η κρατική ενίσχυση έρχεται να αντικαταστήσει ένα μέρος από τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και τα ποσοστά αναπλήρωσης, που κινούνται στο 53% του συντάξιμου μισθού.
Βεβαίως, δεν πρόκειται για διαφορά αντιλήψεων, αλλά για στρατηγικές επιλογές, οι οποίες επιβάλλονται από τους διεθνείς... Σάιλοκ, οι οποίοι έχουν θέσει την Ελλάδα υπό αναγκαστική διαχείριση με στόχο τη διασφάλιση των δανεικών. Όλα τα άλλα – μαζί τους και το κοινωνικό κράτος – είναι «ανάξιες λόγου λεπτομέρειες».
Συνεπώς, στη χώρα μας υπάρχει πολύ σοβαρό ζήτημα προσανατολισμού, το οποίο θα αναδειχθεί ακόμη περισσότερο όταν έρθουν και οι παρατηρήσεις της τρόικας (επισήμως κουαρτέτου), οι οποίες θα απαιτήσουν ακόμη μικρότερες συντάξεις στο όνομα της δημοσιονομικής ισορροπίας και της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος.
Ενοικιαζόμενη φυλακή!
Ανάλογη είναι η συμπεριφορά της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης προς την Ελλάδα στο ζήτημα του μεταναστευτικού. Αρχικά η καγκελάριος Μέρκελ, καθ’ υπόδειξιν των βιομηχάνων της χώρας της, έσπευσε να δώσει ένα ισχυρό σήμα για την είσοδο στη Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη εκατομμυρίων μεταναστών. Η ίδια η καγκελάριος έσπευδε να φωτογραφηθεί με μετανάστες δίνοντας το σύνθημα για μαζικοποίηση του προσφυγικού και μεταναστευτικού κύματος, το οποίο αναγκαστικά θα περνούσε από την Ελλάδα.
Όταν όμως διαπίστωσε ότι η άφρων (για να μην πούμε τίποτε βαρύτερο) επιλογή της μπορεί να δημιουργήσει – και στη χώρα της και στην Ευρώπη – μια κρίση ισχυρότερη και πιο διαλυτική ακόμη και από την οικονομική κρίση, ανέκρουσε πρύμναν αφήνοντας την Ελλάδα έρμαιο των γερμανικών επιλογών.
Τότε οι εταίροι και δανειστές μας ανακάλυψαν ότι η Ελλάδα «δεν φυλάει τα σύνορά της», ότι πρέπει να απομονωθεί και να βγει από τη Συνθήκη Σένγκεν, οπότε, ύστερα από την «υγειονομική ζώνη» που μας επιβλήθηκε για να μη μεταδοθεί η κρίση στην υπόλοιπη Ευρώπη, τώρα πρέπει να επιβληθεί μια ακόμη «υγειονομική ζώνη» για να μην περνάνε οι μετανάστες.
Για να το κάνουν ακόμη πιο σαφές και να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις τους, συνδέουν και τις «επιδόσεις» μας στη συγκράτηση της μετανάστευσης με την αξιολόγηση και, συνεπώς, με τη μείωση του χρέους. Έτσι, με έναν απίστευτο κυνισμό, το πράγμα απλουστεύεται: αν θέλουμε ρύθμιση του χρέους, θα πρέπει να μεταβληθούμε σε μια απομονωμένη φυλακή μεταναστών, στην οποία οι αμόλυντοι από το πρόβλημα Ευρωπαίοι θα πληρώσουν ένα συμβολικό ενοίκιο.
Κάπως έτσι η διατήρηση της εθνικής, κοινωνικής και θρησκευτικής ομοιογένειας του σκληρού πυρήνα της ανεπτυγμένης Ευρώπης περνάει από την εξάρθρωση κάθε ανάλογης ισορροπίας στην Ελλάδα.
Με τον τρόπο αυτόν η Ελλάδα κάθεται πάνω σε δίδυμες βόμβες – μια οικονομική και μια μεταναστευτική. Ποιος στοιχηματίζει για το ποια θα εκραγεί πρώτη;