Τους πρώτους μήνες του 1916 ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν σε πλήρη εξέλιξη (μάχη της Καλλίπολης, μάχη του Βερντέν). Εκατό χρόνια μετά, τον Φεβρουάριο του 2016, είμαστε στα πρόθυρα μίας σύγκρουσης που προσλαμβάνει διαστάσεις παγκόσμιας εμπλοκής.
Παρά τις φωνές εθνικής αγωνίας για την έλευση του ΝΑΤΟ στα νερά του Αιγαίου, η κατάσταση σύντομα θα είναι τέτοια που το ΝΑΤΟ (του οποίου μέλος είναι και η Ελλάδα) θα πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις. Ο αστάθμητος παράγοντας –και ο κίνδυνος για την Ελλάδα- ακούει στο όνομα Τουρκία του Ερντογάν.
Γιατί πολύ απλά η Άγκυρα βρίσκεται στην άλλη «όχθη», επιδιώκοντας τα εντελώς αντίθετα από αυτά που επιδιώκουν Αμερικανοί, Ρώσοι Γάλλοι ή Βρετανοί. Ο σταθερός όμως παράγοντας που είναι πιο απειλητικός είναι η… εθνική ασυνεννοησία.
Το χάος των επιδιώξεων
Η προειδοποίηση του ρώσου πρωθυπουργού, Ντμίτρι Μεντεβέντεφ, για τον κίνδυνο παγκόσμιας σύρραξης, μπορεί να ακούστηκε υπερβολική ή και γραφική, ήταν όμως σαφής προειδοποίηση προς την Τουρκία να μην μπει στο έδαφος της Συρίας, Κάτι που όμως φαίνεται ότι σύντομα θα γίνει –και μάλιστα με τη συνδρομή της Σαουδικής Αραβίας, του βασικού στυλοβάτη των τζιχαντιστών. Η Άγκυρα δεν αντέχει άλλο να βλέπει να περικυκλώνεται από κουρδικά κράτη (Ιράκ και τώρα Συρία), δεν αντέχει να βλέπει να εξελίσσονται σχέδια, να μοιράζονται εδάφη, να φτιάχνονται αγωγοί και όλα αυτά να απειλούν τη δική της υπόσταση και εδαφική ακεραιότητα.
Η Τουρκία είναι ο μεγάλος κίνδυνος για εμάς και γίνεται ακόμη μεγαλύτερος όσο η τουρκική ηγεσία γίνεται πιο νευρική και πιο ανήσυχη λόγω των αρνητικών γι αυτήν εξελίξεων. Ο Ερντογάν, ο άνθρωπος που έδωσε ελπίδα, δουλειές και ευημερία στον τουρκικό λαό πριν από δεκαπέντε χρόνια, επέλεξε, έναν δρόμο επικίνδυνο, δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα στη χώρα του απ’ αυτά που έτσι κι αλλιώς θα αντιμετώπιζε.
Το 2016 θα είναι η χρονιά που θα δείξει ότι τα πάντα θα αλλάξουν και πάλι, αφού γίνεται προσπάθεια να μπει «τάξη» στο χάος της παγκοσμιοποίησης και να χαραχτούν νέες γραμμές, νέες σφαίρες επιρροής, νέες ισορροπίες. Πριν μάθουμε αν αυτό θα γίνει, ζούμε στο χάος των επιδιώξεων. Σε μία εποχή όμως που το «Star Trek» θα μοιάζει με την πραγματικότητα.
Η εθνική ασυνεννοησία
Το ΝΑΤΟ δεν ήρθε στο Αιγαίο για τους πρόσφυγες, ήρθε σίγουρα όμως πάνω στο όριο Ανατολής – Δύσης, ήρθε στο όριο των πολλαπλών επιδιώξεων. Ανατολικότερα του Αιγαίου συμβαίνουν πράγματα συγκλονιστικά, των οποίων ο απόηχος φτάνει –προς το παρόν σε μας- μέσω προσφύγων. Το περίπλοκο όμως των επιδιώξεων φάνηκε και από το γεγονός ότι η Τουρκία και η Γερμανία κάλεσαν το ΝΑΤΟ για τους δικούς τους λόγους, η Συμμαχία ήρθε πρόθυμα, γι άλλους και διαφορετικούς λόγους, για τους λόγους που θέλουν πρωτίστως οι Αμερικανοί.
Η Ελλάδα εκ των πραγμάτων εμπλεκόμενη λόγω της γεωγραφικής της θέσης, λόγω της τουρκικής νευρικότητας, αλλά κυρίως λόγω της θέσης που έχει επιλέξει. Είναι μαζί με αυτούς που θεωρεί εκ των προτέρων διαμορφωτές της νέας κατάστασης και προβλέπει ότι θα πετύχουν τους στόχους τους. Πολύ απλά, είναι με την πλευρά των Αμερικανών, των Ισραηλινών, των Γάλλων, των Ιταλών, των Βρετανών και των… Ρώσων.
Για να είμαστε σαφείς όμως, αυτό το έχει επιλέξει η κυβέρνηση. Γιατί παράγοντες της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η σημερινή της ηγεσία, όπως και παράγοντες άλλων κομμάτων, δεν έχουν επιλέξει απολύτως τίποτε. Ζουν στη νιρβάνα της «ενωμένης και ισχυρής Ευρώπης» και αναπνέουν για να δουν την κυβέρνηση Τσίπρα να πέφτει. Την ώρα που ξεκινούν οι μεγάλες μάχες, οι οποίες θα ανατρέψουν τα πάντα στην περιοχή αλλά και στην Ευρώπη, κάποιοι ασχολούνται ακόμα με… μετακλητούς υπαλλήλους, δίνοντας «μάχες» μικροπολιτικές διαπλοκής. Δίνουν «σημαίες» σε αγρότες, επαγγελματίες και φοιτητές για να ανατρέψουν οι δικές τους φωνές την κυβέρνηση. Τον Απρίλιο μπορεί να μην έχει κανείς τον… χρόνο να ασχοληθεί, π.χ. με το ασφαλιστικό. Νομίζουν όμως ότι θα αποκτήσουν και πάλι μία εξουσία που θα τους δίνει χρήμα και μπίζνες στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
Η Ελλάδα των διχασμών
Η αντιπαλότητα για τον καταμερισμό της εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας τυφλώνει πολιτικούς και επιχειρηματίες. Και κόβει την δυνατότητα στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να επιδιώξει συγκρότηση ισχυρού μπλοκ, πολιτικού και επιχειρηματικού, το οποίο θα διαχειριστεί τους εξωτερικούς κινδύνους.
Η κυβέρνηση όμως έχει και έναν ισχυρότερο αντίπαλο από τους εγχώριους κι αυτός λέγεται Βερολίνο. Στο όνομα της εφαρμογής του Μνημονίου, οι Γερμανοί ροκανίζουν την ισχύ της ελληνικής κυβέρνησης για να ροκανίσουν τις επιλογές της στα εξωτερικά θέματα. Η άτυπη συμμαχία στην οποία πλέον μετέχει η Ελλάδα δεν συμπεριλαμβάνει τη Γερμανία.
Η Ευρώπη μπορεί να είναι ενωμένη στο εσωτερικό (ακόμα τουλάχιστον), αλλά είναι σίγουρα διαιρεμένη στο εξωτερικό. Άλλα κάνουν Γάλλοι, Ιταλοί, Βρετανοί και Έλληνες, άλλα οι Γερμανοί. Οι οποίοι έχουν σήμερα περισσότερους λόγους να μην θέλουν την κυβέρνηση και τις επιλογές του Αλέξη Τσίπρα. Στηρίζουν, λοιπόν, και τις εγχώριες δυνάμεις που θα δημιουργήσουν χάος στο εσωτερικό της Ελλάδας. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστική η διαπίστωση της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit για τον «εμφύλιο» που έρχεται στην Ελλάδα, πάντα λόγω των προσφύγων και του αποκλεισμού της χώρας.
Είναι όμως ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς και τις φωνές «αγωνίας» στην Ελλάδα για το ΝΑΤΟ και το τι ακριβώς θα υποστηρίξει στο Αιγαίο. Τους Τούρκους ή τους Έλληνες; Αναρωτιούνται μήπως το ΝΑΤΟ καταπατήσει τώρα την ελληνική κυριαρχία στα νησιά.
Όταν ξεκινούν οι αντιπαραθέσεις στα… Δαρδανέλια, μάλλον θα αλλάξει η οπτική γωνία των αναλύσεων. Μακάρι επίσης να μην περπατήσουν ποτέ μερικές χιλιάδες Τούρκοι υπήκοοι προς τα ελληνικά νησιά, γιατί αυτό θα είναι αληθινό δίλημμα!
Οι Γερμανοί πάντως, δια των έξαλλων ανατολικών, απειλούν την Ελλάδα με κλείσιμο συνόρων, αν και γνωρίζουν και αναγνωρίζουν (Μέρκελ) πως αυτό το μαχαίρι κόβει και από τις δύο πλευρές…
Επιλογή προοπτικής
Ναι, το 2016 ξεκίνησε ως μία χρονιά συγκλονιστικών αλλαγών. Αλλαγών που έχουν και θα έχουν πόνο, δάκρυα και ακόμα περισσότερο αίμα. Η Ελλάδα, δια της κυβέρνησης, έκανε τις επιλογές της για να μπορέσει να μείνει όρθια από τα κύματα που υψώνονται και να ΄χει (η χώρα!) στηρίγματα στους μεγάλους κραδασμούς.
Η βλακώδης και ανιστόρητη εσωτερική ασυνεννοησία μπορεί να στοιχίσει χωρίς να φέρει οφέλη σε ΚΑΝΕΝΑ ελληνικό εσωτερικό σύστημα. Οι κραδασμοί είναι τεκτονικοί, η χώρα είναι πάνω στο όριο των αλλαγών και καλά θα κάνουν όλοι να ξαναδιαβάσουν που οδήγησαν οι διχασμοί. Όχι γιατί δεν το έχουν διαβάσει, αλλά γιατί είναι τυφλωμένοι από το παραμύθι της εξουσίας που δεν έχουν πια.
Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 328
katohika.gr