του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
Αν αφαιρέσει κανείς τις διάφορες νεοταξικές περικοκλάδες και τα κίβδηλα συνθήματα προς εφησυχασμό και συναισθηματική χειραγώγηση του πληθυσμού-που έχει πάψει πλέον να είναι λαός και να σκέφτεται λογικά- η ουσία των όσων συμβαίνουν είναι η παρακάτω και είναι απλή.
Το ένα μετά από το άλλο, τα κράτη της καταρρέουσας Ε.Ε κλείνουν τα σύνορα τους προκειμένου να προστατέψουν την επικράτεια τους από το κύμα του προσφυγικού και του μεταναστευτικού τσουνάμι. Η Ε.Ε, βαίνει προς βεβαία διάλυση, αφού κανείς πλέον δε σέβεται τις συμφωνίες και τραβά το δικό του δρόμο κατά το δικό του συμφέρον. Όλοι, εκτός από την Ελλάδα, που εξακολουθεί να παριστάνει το νομοταγή ευρωπαίο και η οποία τώρα έμεινε μόνη της απέναντι στο πρόβλημα. ‘Ένα πρόβλημα που δημιουργεί εχθρικά και σκόπιμα η Τουρκία χρησιμοποιώντας τους μουσουλμάνους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως γεωπολιτικό όπλο για τις επιδιώξεις της εις βάρος της Ελλάδας και για την πίεση προς την Ε.Ε για τα συμφέροντα της σε Αιγαίο και Συρία.
Και φυσικά, είναι εύκολο να κατηγορεί κάποιος όλες αυτές τις χώρες ως «ακροδεξιές», όταν ο ίδιος έχει μείνει με τον «μουτζούρη» στο χέρι, εξαιτίας της αφελούς και απερίσκεπτης ιδεοληπτικής πολιτικής και της ευκολοπιστίας του. Έγιναν «ακροδεξιές», δηλαδή, η Σουηδία και η Νορβηγία, η Δανία η Ολλανδία και πλήθος άλλων κρατών, επειδή αποφάσισαν να προστατέψουν επιτέλους την εθνική τους συνοχή βάζοντας περιορισμούς στα σύνορα τους; Επειδή εφαρμόζουν τελικά τους αυτονόητους νόμους και την τάξη στη μεταναστευτική πλημμυρίδα, που απειλεί να τα διαλύσει; Κάτι που δεν κάνει δηλαδή στοιχειωδώς η Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα τους εκλιπαρεί για βοήθεια, ενώ η ίδια οδηγείται σε βαθιά κοινωνική κρίση, μέρα με την μέρα.
Τώρα πια είναι φανερό, ότι το οικονομικό μας πρόβλημα και το προσφυγικό ενώνονται σε μια ταυτόσημη εξίσωση, όπου ο κοινός παρανομαστής είναι το χρήμα και το εξωτερικό χρέος, σε συνάρτηση με την αποδοχή της μετατροπής της χώρας σε αποθήκη ψυχών με όλες τις συνέπειες. Ήδη οι «εταίροι», μας εκβιάζουν με μισόλογα, να μας πετάξουν κάποια ψίχουλα προκειμένου να δεχθούμε να γίνουμε οι ανθρωποφύλακες της Ευρώπης. Της Ευρώπης, που τόσο πολύ λατρεύουμε, ώστε είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε για να τη σώσουμε.
Η διαδοχή των συμβάντων, με πρώτη την οικονομική κρίση κι έπειτα το προσφυγικό, μόνο τυχαία δε μπορεί να ήταν και σίγουρα αποτελεί σχέδιο εκείνων, που πριν από το 2009 γνώριζαν τι θα γινόταν στη Συρία και στο Ιράκ, αφού ήταν εκείνοι που τα προκάλεσαν. Μια Ελλάδα δέσμια και αδύναμη οικονομικά, θα μπορούσε εύκολα να καμφθεί και να μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα των οικονομικών και γεωπολιτικών επιδιώξεων των μεγάλων. Όπως κι έγινε!
Κι ενώ, η οικονομική κρίση στέρησε την εθνική κυριαρχία στη χώρα μας, η προσφυγική και μεταναστευτική κρίση απειλεί την ίδια την ταυτότητα και την ύπαρξη του λαού μας. Η οικονομική κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί αργά ή γρήγορα, όμως η εθνολογική μετατροπή και αντικατάσταση, θα είναι μη αναστρέψιμη και μοιραία. Διότι, πέρα από ρατσισμούς και διάφορες ανοησίες του συρμού, που στερούνται κάθε λογικής κι είναι μόνο προς συναισθηματική κατανάλωση των αφελών, η εγκατάσταση 1.000.000 ανθρώπων που σε λίγες δεκαετίες θα έχουν γίνει 5, αποτελεί ωμή κι απροκάλυπτη αντικατάσταση ενός λαού, σε μια ιδιότυπου τύπου ναζιστική εθνοκάθαρση δια των «δικαιωμάτων».
Όπως κι αν τα εννοεί κανείς αυτά τα δικαιώματα. Λες και στην Ελλάδα δεν κατοικούν άνθρωποι, που έχουν κι αυτοί δικαιώματα. Επί της ουσίας, λοιπόν, η Ελλάδα καλείται να απαντήσει στο δίλημμα: εθνική κυριαρχία και ύπαρξη, ή ανθρώπινα «δικαιώματα».
Η Ελλάδα με τα ανοικτά της σύνορα, θέλει λέει να διδάξει «ανθρωπισμό» στους σκληρούς εταίρους της που μέχρι πριν λίγους μήνες υποκρίνονταν τους καθηγητές του «ανθρωπισμού», μέχρι που έφτασε το πρόβλημα στην πόρτα τους. Τώρα, τους κάνει μαθήματα «ανθρωπισμού» και συσσωρεύει ανθρώπους, ελπίζοντας παθητικά πως με την αποσύνθεση της θα εκβιάσει την φιλοτιμία των Ευρωπαίων. Αμ δε! Χαρά τους είναι που προσφέρεται αυτοβούλως προς θυσία.
Κάπως έτσι, η Ελλάδα αυτοκτονεί επί της ουσίας ματαιόδοξα, λες και για να αποδείξει με τον θάνατο της την αξία του «ανθρωπισμού», σε ένα κόσμο απάνθρωπο και συμφεροντολόγο, όπου ο καθένας κοιτάζει για τον εαυτό του. Έναν κόσμο σκληρό, που καμιά σχέση δεν έχει με τις ιδεοληψίες των κυβερνώντων την τελευταία δεκαετία την Ελλάδα και περισσότερο σήμερα. Ένας κόσμος πολύ διαφορετικός απ΄ εκείνον τον ουτοπικό, που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του δεκαπενταμελούς και της χαζοχαρούμενης παρέας του. Οι οποίοι έπαθαν κι ακόμα δεν έμαθαν.
Σκέπτομαι, πως η Ελλάδα μοιάζει με κάποιαν θεατρίνα σε κατάσταση υστερίας, που απειλεί να κόψει με ξυράφι τις φλέβες της για να τους συγκινήσει, ενώ οι άλλοι της φωνάζουν με χαχανητά: «κόψτες μωρή, να τελειώνουμε!»