Κάποτε ο Χότζας, για να τα βγάλει πέρα στο κράτος που διοικούσε, ξεκίνησε να αυξάνει τους φόρους των υπηκόων του. Τότε αποφάσισε να στείλει στην αγορά έναν υποτακτικό του, ώστε να διαπιστώσει, από πρώτο χέρι, το κλίμα που επικρατεί. Επιστρέφοντας στο κυβερνείο ο υποτακτικός του, τον ενημέρωσε ότι ο κόσμος άρχισε να γκρινιάζει ιδιαίτερα.
Α... δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, αναφώνησε ο Χότζας και αποφάσισε να διπλασιάσει τους φόρους που μόλις είχε επιβάλλει. Ξαναστέλνει τον υποτακτικό του στην αγορά για να δει το κλίμα, ξαναγυρνάει ο υποτακτικός, και ενημερώνει τον Χότζα ότι η γκρίνια έχει μετατραπεί σε οργή!
Τέλεια! αναφωνεί ο Χότζας και ανακοινώνει εκ νέου πολλαπλασιασμό των φόρων. Ξαναστέλνει τον υποτακτικό, και ως εκ θαύματος, εκείνος γυρίζοντας πίσω του λέει ότι πλέον κανείς δεν φωνάζει, κανείς δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν αντιδρά. Μάλλον το αποδέχτηκαν οι υπήκοοί σας πολυχρονεμένε μου, του απαντά. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Τους βρήκα πιο ήρεμους από ποτέ.
Αγχωμένος τότε ο Χότζας, δίνει αμέσως εντολή να σταματήσει εντελώς κάθε φορολογία στους υπηκόους του και να τους αποδοθούν αμέσως πρόσθετα προνόμια.
Μα γιατί το κάνετε αυτό τώρα που ηρέμησαν; τον ρωτά απορημένος ο υποτακτικός του.
Μα δεν καταλαβαίνεις; του απαντά ο Χότζας. Όταν σταματούν να αντιδρούν σημαίνει ότι συσσωρεύουν την οργή τους. Και αρκεί μια και μόνο σπίθα για να ανάψει το φυτίλι που θα μας κάψει όλους!
Κάπου εκεί βρίσκεται σήμερα η Ελληνική κοινωνία. Λίγο πριν ανάψει το φυτίλι της συσσωρευμένης οργής, λίγο πριν κατέβουν όλοι στους δρόμους! Χωρίς δυστυχώς, να προσφέρεται στην κυβέρνηση οποιαδήποτε εναλλακτική διέξοδος. Βεβαίως, στην ιστορία μας πρωταγωνιστής ήταν ο Χότζας, που είχε κάποια επαφή με το περιβάλλον, και όχι οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, που περιφέρονται ανέμελοι στα «κανάλια της διαπλοκής» χωρίς να λένε τίποτα!
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ανέλαβε τα ηνία της χώρας μόλις πριν από 4 και κάτι μήνες.
Συνήθως μέσα στο πρώτο της εξάμηνο μια κυβέρνηση περνάει τον μήνα του μέλιτος με τους πολίτες. Συνήθως στο διάστημα αυτό οι δημοσκοπήσεις την δείχνουν να σαρώνει, ενώ η αντιπολίτευση να προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της...
Η πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά όπου κυβέρνηση παρουσιάζει τόσο ταχεία κατάρρευση, με τόσο έντονα στοιχεία σήψης, είναι η σημερινή. Καθένας μάλιστα που συνομιλεί με δημοσκόπους γνωρίζει ήδη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τον κυβερνητικό του εταίρο, έχουν κοινωνικά εξαϋλωθεί!
Οποιοσδήποτε παρατηρητής θα μπορούσε να εντοπίσει το πρόβλημα στο φορολογικό και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Που κατάφεραν να ενώσουν ετερόκλητες κοινωνικές ομάδες σε ένα κοινό αίτημα: «φτάνει πια - δεν αντέχουμε άλλο». Όμως το πρόβλημα δεν είναι (αποκλειστικά) αυτό.
Μια κυβέρνηση ψηφίζεται από τον λαό για να λύνει προβλήματα. Για να βελτιώνει τις ζωές και την καθημερινότητα των πολιτών. Για να εγγυάται την τήρηση των νόμων και των κανόνων που χαρακτηρίζουν μια κοινωνία.
Αυτή η κυβέρνηση έκανε ακριβώς το αντίθετο. Φόρτωσε την κοινωνία με τα βάρη που δεν μπορούσε εκείνη να επωμιστεί. Την έβαλε να επιλέξει σε δημοψήφισμα, βάσει ενός ανόητου ερωτήματος, που οδηγούσε σε αβέβαιο αποτέλεσμα, την οδήγησε σε εκλογές για να νομιμοποιήσει την «κωλοτούμπα» της, της φόρτωσε το μεταναστευτικό φορτίο, και το βάρος των πνιγμένων παιδιών της Μεσογείου...
Αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο στέρησε την ελπίδα (για την οποία ψηφίστηκε) από την κοινωνία, αλλά την φόρτωσε με πρόσθετο, καθημερινό άγχος γιατί η ίδια δεν μπόρεσε να βρεθεί αντιμέτωπη με τις ευθύνες της!
Η χώρα θαλασσοδέρνεται ακυβέρνητη τον τελευταίο χρόνο. Και από θαύμα δεν έχει βουλιάξει, αφού ούτε καπετάνιος υπάρχει, ούτε σωσίβια, παρά μόνον η οικονομική αιμοδοσία των δανειστών και η υπομονή του πληρώματος, δηλαδή του ελληνικού λαού.
Σε κανέναν τομέα δεν υπάρχει κράτος, σε κανέναν τομέα δεν λειτουργεί η κυβέρνηση.
Αλλά δεν υπάρχει ούτε πνευματική ηγεσία, ούτε ασφαλώς δικαιοσύνη!
Πολίτες γεμίζουν με κοπριές τα γραφεία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, και κανείς δεν συλλαμβάνεται, κουκουλοφόροι πυρπολούν (καθημερινά) τα γραφεία κοινοβουλευτικού κόμματος την ώρα που ο ανεκδιήγητος υπουργός δημοσίας Τάξης αγνοείται, δημοσιογράφοι ξυλοκοπούνται από παρακρατικούς «διαδηλωτές», πολίτες διασύρονται από κρατικές υπηρεσίες, πολίτες ξηλώνουν χώρους φιλοξενίας προσφύγων, την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες μπαινοβγαίνουν στη χώρα, και οι υπουργοί τους κοιτούν απορημένοι να «λιάζονται».
Την ίδια ώρα, βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται, αφού οι εθνικές οδοί καταλαμβάνονται από αγρότες, με αποτέλεσμα επιχειρήσεις να καταστρέφονται και όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας να χάνουν τη δουλειά τους, μιας και κανείς δεν μπορεί να διαφυλάξει την ελεύθερη διακίνηση προσώπων και αγαθών.
Και σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, οι πολίτες ζαλισμένοι προσπαθούν να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει αφού το μόνο που φαίνεται να απασχολεί την κυβέρνηση είναι η άκομψη τακτοποίηση συγγενών και φίλων στο Δημόσιο!
Δυστυχώς παρακολουθούμε μια κυβέρνηση που αδυνατεί να εφαρμόσει νόμους, που αδυνατεί να προστατεύσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολλών, μια κυβέρνηση που απλά δεν υπάρχει!
Κανείς δεν εξηγεί σε κανέναν γιατί λαμβάνονται οι αποφάσεις αυτές, κανείς δεν αφήνει καν χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον.
Ο (δικός μας) Χότζας, στην περίπτωσή μας, δεν έχει άλλη εναλλακτική από το να παρακολουθεί τη σπίθα να φουντώνει.
Γι αυτό και δυστυχώς, από την παρατεταμένη πολιτική αστάθεια της διακυβέρνησης Τσίπρα, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην ασύμμετρη αναρχία.
Όταν το κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του, το κενό καλύπτεται από ανεξέλεγκτες ομάδες που δεν ενοχλούνται από κανέναν!
Ήδη αχνοφαίνονται τα πρώτα ανησυχητικά δείγματα, χωρίς κανείς να κατορθώνει να τα αποτρέψει ή να τα ελέγξει.
Είναι θέμα χρόνου κάποιος από τους ακραίους να πάρει το πάνω χέρι. Και τότε ίσως επιβεβαιωθεί η προτροπή της Ζωής Κωνσταντοπούλου για τον κ. Τσίπρα και το ελικόπτερο...
Ο πρωθυπουργός αντί να επιβάλλει (προ πολλού) το νόμο και την τάξη, επιλέγει να απομονωθεί στο γραφείο του και αμυνόμενος να διακόψει οριστικά την κυκλοφορία στην Ηρώδου του Αττικού.
Επιλέγει να κερδίσει λίγο αποστειρωμένο χώρο, σε ένα απολύτως «εχθρικό περιβάλλον».
Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, έλεγε σοφά ο Μπακογιάννης.
Στα σημερινά όμως αδιέξοδα, μπορεί να απαντήσει η ίδια η Δημοκρατία;
liberal.gr