Το απόγευμα της Πέμπτης 11 Φλεβάρη, ο Τσακαλώτος ανακοίνωσε με non paper ότι στο περιθώριο του Eurogroup συναντήθηκε με τον Τόμσεν, ότι η συνάντησή τους «διεξήχθη σε εποικοδομητικό κλίμα» και ότι «υπήρξε σαφής συνεκτίμηση της ανάγκης να ολοκληρωθεί το ταχύτερο δυνατόν η πρώτη αξιολόγηση». Λίγη ώρα αργότερα, ο Τόμσεν δημοσίευε στο επίσημο blog του ΔΝΤ (και όχι στο προσωπικό του blog, όπως έλεγαν διάφορα παπαγαλάκια στην Αθήνα) άρθρο με τίτλο: «Ελλάδα: Προς ένα εφαρμόσιμο Πρόγραμμα».
Το υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ παρουσίαζε με στεγνό τεχνοκρατικό τρόπο όλα τα κρίσιμα θέματα που σχετίζονται με τη συνέχιση της μνημονιακής επιτροπής στην Ελλάδα και απαντούσε σε όλα τα επιχειρήματα που ακούγονται στην Ελλάδα. Απάντησε ακόμα και στο επιχείρημα του Τσακαλώτου ότι δεν πρέπει να κοπούν οι συντάξεις, διότι η θεία του στην Πρέβεζα πληρώνει από τη σύνταξή της το φροντιστήριο της εγγονής της. Ο Τόμσεν έχει βέβαια μια σκασίλα για τη φανταστική ανιψιά του Τσακαλώτου στην Πρέβεζα, όμως επέδειξε μεγάλη ευγένεια και κατανόηση: «Η Κυβέρνηση έχει δίκιο να επισημαίνει ότι οι συντάξεις στην Ελλάδα έχουν μια ευρύτερη κοινωνική λειτουργία. Ομως, η χρήση των συντάξεων με τον τρόπο αυτό δεν αποτελεί βιώσιμη λύση. Αυτό που χρειάζεται -και που είναι κάτι που το ΔΝΤ υποστηρίζει- είναι ένα σύγχρονο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας που είναι μεσοπρόθεσμα βιώσιμο».
Για τον Τόμσεν (και τον κάθε τεχνοκράτη των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών) τα πάντα είναι αριθμοί. Ο λογα- ριασμός των συντάξεων πρέπει «να βγαίνει». Αν η ανιψιά του Τσακαλώτου έχει ανάγκη τη σύνταξη της γιαγιάς της για να πάει φροντιστήριο, δύο τινά μπορούν να συμβούν: ή το κράτος να βρει τρόπο να βοηθήσει την ανιψιά ή η ανιψιά να τα βγάλει πέρα χωρίς τη σύνταξη της γιαγιάς. Αυτό που λένε οι τεχνοκράτες είναι ότι δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση ανάμεσα στην ασφαλιστική πολιτική (που πρέπει να κινείται εντός του καθορισμένου δημοσιονομικού πλαισίου) και στην προνοιακή πολιτική. Μη φανταστείτε, βέβαια, ότι λέγοντας προνοιακή πολιτική εννοούν επιδότηση για φροντιστήριο των παιδιών. Συσσίτια και επιδότηση σε ρεύμα και ενοίκιο για τους εντελώς εξαθλιωμένους εννοούν. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να μάθουν να ζουν με τη σκληρή λιτότητα και την κινεζοποίηση.
Ο Δραγασάκης βγήκε και δήλωσε ότι ο Τόμσεν ζητάει πράγματα που δεν είναι στο Μνημόνιο. Είναι όμως έτσι; Αυτό που έγραψε ο τοπάρχης του ΔΝΤ στην Ευρώπη είναι πως «για να πετύχει τον φιλόδοξο μεσοπρόθεσμο στόχο της για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει μέτρα της τάξης περίπου του 4-5% του ΑΕΠ» (γι' αυτό ο ελληνικός Τύπος έγραψε ότι προτείνει μέτρα έως και 9 δισ.). Ομως αυτοί είναι οι στόχοι που προβλέπει το τρίτο Μνημόνιο για το 2017 και το 2018. Επομένως, ο Τόμσεν δε ζήτησε τίποτα περισσότερο απ' αυτό που προβλέπει το Μνημόνιο. Ούτε του έφεραν κάποιον αντίλογο, ότι δε χρειάζονται τόσα μέτρα. «Δεν μπορούμε να δούμε πώς μπορεί να το πετύχει αυτό η Ελλάδα χωρίς σημαντικές εξοικονομήσεις στις συντάξεις», συνέχισε ο Τόμσεν.
Για να μην τον κατηγορήσουν για κοινωνική αναλγησία, ο Τόμσεν σπεύδει να κάνει ρελάνς: «Υπάρχουν ισχυρισμοί ότι το ΔΝΤ έχει συνδέσει τη συμμετοχή του με δρακόντειες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, ιδιαίτερα στο ασφαλιστικό. Αυτό δεν αντανακλά την πραγματικότητα. Σε τελική ανάλυση, τα νούμερα ενός προγράμματος πρέπει να βγαίνουν: ο συνδυασμός των μεταρρυθμίσεων συν την ελάφρυνση του χρέους πρέπει να δίνουν σε εμάς και στη διεθνή κοινότητα εύλογες διασφαλίσεις ότι στο τέλος του επόμενου ελληνικού προγράμματος, σχεδόν μετά από μια δεκαετία εξάρτησης από τη βοήθεια της Ευρώπης και του ΔΝΤ, η Ελλάδα θα μπορέσει τελικά να σταθεί στα πόδια της. Αυτό προϋποθέτει μια αντίστροφη εξισορρόπηση της φιλοδοξίας των μεταρρυθμίσεων και του ύψους της ελάφρυνσης του χρέους. Μπορούμε σίγουρα να υποστηρίξουμε ένα πρόγραμμα με λιγότερο φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις, όμως αυτό αναπόφευκτα θα ενείχε μια μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους».
Το ΔΝΤ πετάει το μπαλάκι στο γήπεδο των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Θέλετε να διευκολύνετε την ελληνική κυβέρνηση να μην πάρει τόσο σκληρά μέτρα; Τότε πρέπει να της δώσετε περισσότερη ελάφρυνση στο ρυθμό αποπληρωμής του χρέους. Εμείς (το ΔΝΤ) θα συμφωνήσουμε σ' αυτό.
Τι πρόκειται να γίνει; Θα βρεθεί και πάλι ένας συμβιβασμός ανάμεσα στην άτεγκτη τεχνοκρατική προσέγγιση του ΔΝΤ και την περισσότερο πολιτική προσέγγιση του γερμανογαλλικού άξονα. Θα μπαλαμουτιάσουν και πάλι τα στοιχεία, έτσι ώστε στα χαρτιά «το πρόγραμμα να βγαίνει». Γιατί δεν μπορούν να ζητήσουν από καμιά ελληνική κυβέρνηση να πάρει επιπλέον μέτρα ύψους 9 δισ. μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Αλλά δε θέλουν και να δώσουν στο ρυθμό αποπληρωμής του χρέους διευκολύνσεις μεγαλύτερες απ' αυτές που έχουν αποφασίσει.
Αυτό έκαναν και μέχρι τώρα. Για παράδειγμα, το 2012 είπαν ότι με το PSI και με την επιμήκυνση των δόσεων αποπληρωμής του χρέους, το κατέστησαν βιώσιμο μέχρι το 2020. Το 2015 η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου υποχρεώθηκε να συνάψει νέο δάνειο που συνοδεύεται από τρίτο Μνημόνιο.
Ιδιο θα είναι το αποτέλεσμα και το 2018. Το «πρόγραμμα» δε θα βγαίνει με τίποτα, οπότε θα χρειαστεί νέο δάνειο (μικρότερο ίσως) και τέταρτο Μνημόνιο. Που κι αυτό θα αποδειχτεί ανεπαρκές μετά από δυο-τρία χρόνια. Τις μπούρδες περί ορμητικής ανάπτυξης που θα κάνει τη δημοσιονομική διαχείριση πιο εύκολη τις έχουμε ακούσει και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η όποια ανάπτυξη θα είναι σε κάθε περίπτωση αναιμική και ανίκανη να καλύψει τις ανάγκες εξυπηρέτησης του χρέους. Ετσι, το χρέος μετατρέπεται -«εις το διηνεκές», για να θυμηθούμε τον Μπαρουφάκη- σε ένα εργαλείο απομύζησης από το χρηματιστικό κεφάλαιο αξιών που παράγονται στην Ελλάδα και παράλληλα επιβολής μιας κινεζοποίησης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων που ευνοεί τη ντόπια κεφαλαιοκρατία.
ΚΟΝΤΡΑ-ΕΞΕΓΕΡΣΗ