Ένα ρίγος διαπερνά τα Εξάρχεια και το… Γκάζι. Οι αγρότες κατεβαίνουν στην Αθήνα με τα τρακτέρ-τανκς για να ρίξουν την κυβέρνηση της «αριστεράς». Στα Εξάρχεια, στο Γκάζι, στα Λαδάδικα, μπορεί πια να μην είναι τόσο φανατικοί με τον ΣΥΡΙΖΑ όπως άλλοτε, μπορεί να υπάρχουν πια πολλοί θαυμαστές της Ζωής και επικριτές της «κωλοτούμπας» του Αλέξη, ωστόσο, ε, όχι και με τους αγρότες! Αυτοί είναι ανεκτοί ως παραγωγοί λαδιού και ως πλαίσιο κάποιας βουκολικής σκηνογραφίας, αλλά όχι και να καθορίζουν και την πολιτική ζωή του τόπου, και μάλιστα να εισβάλουν στην πρωτεύουσα! Η πολιτική ζωή ρυθμείται στο «Φίλιον» από την ημερήσια σύναξη των διανοουμένων, στο «Ντα κάπο» από τη μεσημβρινή σύναξη των δημοσιογράφων ή, έστω, στην «πλατεία», από τη νυκτερινή σύναξη των παιδιών με τις μολότωφ. Δεν μπορεί να αποφασίζουν γι’ αυτήν οι άξεστοι χωρικοί, ακόμα περισσότερο οι κτηνοτρόφοι και οι κατσίκες τους. Εξάλλου, «τόσες επιδοτήσεις παίρνουν για να κάθονται και να γυρνάνε στα σκυλάδικα».
Η «σκληρή στάση» του Αλέξη απέναντι στους αγρότες δεν είναι τόσο τυχαία και άσχετη, απευθύνεται σε βαθύτερα αντανακλαστικά των κατοίκων των πόλεων, κατ’ εξοχήν όσων δεν έχουν πια σχέση με το χωριό ή την αγροτική παραγωγή και δεν έχουν σχέση με χειρωνακτικές εργασίες. Και αυτοί είναι πλέον πολλοί.
Εξάλλου, ο σκληρός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ είναι προνομιακά συνδεδεμένος με τα αστεακά και τα αστικά στρώματα, πολύ περισσότερο από το ΚΚΕ, που ακόμα και στις πόλεις έχει πολλά μέλη και ψηφοφόρους που κρατούν δεσμούς με τα χωριά και την αγροτική παραγωγή.
Η αριστερά του Σύριζα, της Ανταρσύας, των αντιεξουσιαστών, των φεμινιστριών και των βορείων ή ημιβορείων προαστίων, ακόμα και αν επικρίνει τον «Αλέξη», κατά βάθος δεν μπορεί να δεχτεί πως η πρωτοπορία των αγώνων πέφτει στα χέρια των «χωματόκωλων» (culs-terreux τους αποκαλούσαν οι Γάλλοι αστοί). Γι’ αυτό και στη μεγάλη κινητοποίηση της 4ης Φεβρουαρίου έγινε χαμός στις επαρχιακές πόλεις, ενώ στην Αθήνα οι διαδηλώσεις ήταν μαζικές μεν αλλά έμοιαζαν περισσότερο με κηδεία. Ήταν οι συριζαίοι που ενταφίαζαν, με πόνο ψυχής, τις αυταπάτες τους!
Πάντως, έρχονται οι αγρότες, και αυτή η αλλαγή του κοινωνικού υποκειμένου της πρωτοπορίας των αγώνων δείχνει πως φτάσαμε πια στη βαθύτερη Ελλάδα. Πιο Ελλάδα δεν γίνεται. Καλή αρχή για κάτι καινούργιο και ζωντανό. Επί τέλους, οι αγρότες είναι μια κάποια λύση.
(Από την ΡΗΞΗ που κυκλοφορεί το Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου)