Οι Ναζί διέθεταν ένα άκρως ενδιαφέρον οπλοστάσιο στα σκαριά, που αν προλάβαιναν να το αναπτύξουν νωρίτερα και μαζικά, τότε θα είχαν κάνει τον πόλεμο πολύ πιο δύσκολο για τους δυτικούς Συμμάχους. Το ίδιο και οι Ιάπωνες!
Η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου είχε φτιάξει καινοτόμα όπλα που πολλές φορές ήταν ακόμα πιο προωθημένα και από τα αμερικανικά. Κι αν προλάβαινε μάλιστα να τα παραθέσει για μάχη νωρίτερα, τότε ενδεχομένως η μάχη του Ειρηνικού θα είχε διαφορετική κατάληξη…
Από το 1941 άρχισε η ανάπτυξη του πειραματικού Shimakaze ως το πρώτο από μια γενιά «αντιτορπιλικών γενικών καθηκόντων», διαθέτοντας πυροβόλα και τορπίλες και πιάνοντας ταχύτητες 40 κόμβων. Κάτι που το μετέτρεψε φυσικά σε ένα από τα βαρύτερα οπλισμένα και πιο γρήγορα πολεμικά πλοία του Β’ Παγκοσμίου!
Για να φτάσει μάλιστα τους 40 κόμβους, η πειραματική μηχανή του απέδιδε το αστρονομικό νούμερο των 80.000 ίππων, την ίδια στιγμή που ήταν ταυτοχρόνως το πρώτο γιαπωνέζικο πλοίο εφοδιασμένο με ραντάρ. Δυστυχώς για την πολεμική μοίρα της Ιαπωνίας, το πλοίο ήταν ιδιαιτέρως περίπλοκο στην κατασκευή του και σίγουρα αδύνατο να παραχθεί μαζικά μέσα στις επείγουσες πολεμικές συνθήκες.
Μόλις ένα Shimakaze είδε ποτέ θάλασσα κι αυτό όχι πριν από το 1943, αποδεικνύοντας αμέσως την πολεμική του ετοιμότητα. Μέχρι τότε βέβαια η Ιαπωνία οπισθοχωρούσε, κι έτσι η απίστευτη επιθετική ισχύς του πλοίου έμεινε ανεκμετάλλευτη, λειτουργώντας κυρίως ως σταθμός ραντάρ. Αργότερα βυθίστηκε σε αεροπορική επιδρομή και πέρασε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας…
Καθώς οι πρώτες αυτοκρατορικές νίκες της Ιαπωνίας ήρθαν με τα μεγάλου βεληνεκούς βομβαρδιστικά και μαχητικά της, η χώρα έψαξε να κατασκευάσει ένα ακόμα μεγαλύτερης δράσης αεροσκάφος ώστε να αυξήσει την ακτίνα δράσης της στον Ειρηνικό. Κι έτσι μετά την εισήγηση του Ναυτικού, κατασκευάστηκε το θηριώδες G8N Renzan με τους τέσσερις κινητήρες, την πρωτόγνωρη ταχύτητα για τόσο μεγάλο αεροσκάφος, την ακτίνα δράσης των 3.200 χιλιομέτρων και ένα φορτίο βομβών που ξεπερνούσε τους 3,6 τόνους. Τα πρωτότυπα έκαναν τις δοκιμαστικές πτήσεις τους το 1944 και αποδείχτηκαν ιδιαιτέρως αποτελεσματικά.
Και πάλι ήταν όμως αργά, καθώς οι Σύμμαχοι είχαν φτάσει μέχρι τότε έξω από την Ιαπωνία και το βομβαρδιστικό δεν μπορούσε να αποδείξει την επιθετική του αξία. Κι έτσι το G8N δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, καθώς το πρόγραμμα ματαιώθηκε τελικά και λόγω της έλλειψης κραμάτων αλουμινίου…
Οι Ιάπωνες σχεδίασαν και το Chi-Ri Τύπου 5, το απόλυτο τανκ του ιαπωνικού στρατού, με έναν συγκεκριμένο σκοπό, τη μάχη με το αμερικανικό Μ4 Sherman, το οποίο όργωνε ανενόχλητο τα πεδία μάχης, μιας και δεν είχε μέχρι τότε σοβαρό αντίπαλο στον αυτοκρατορικό στρατό της Ιαπωνίας. Με βάρος στους 37 τόνους και εφοδιασμένο με όπλο 77 χιλιοστών, προστατευόταν από θωράκιση πάχους 75 χιλιοστών. Ο κινητήρας του ήταν μάλιστα δανεισμένος από αεροπλάνο και μπορούσε να στείλει το βαρύτατο άρμα μάχης σε ταχύτητες μεγαλύτερες από 40 χλμ/ώρα.
Από το 1943 ως το 1944 ένα μόλις πρωτότυπο κατασκευάστηκε, κι αυτό χωρίς να έχουν προσαρμοστεί τα όπλα του. Παρά το γεγονός ότι μόνο εκτιμήσεις μπορούσαν να γίνουν για την επιχειρησιακή του αποτελεσματικότητα, στα χαρτιά παρέμενε αρκούντως εντυπωσιακό, καθώς φαινόταν να αποτελεί αξιόμαχο αντίπαλο για τον αμερικανικό τρόμο του M4. Ο Β’ Παγκόσμιος τέλειωσε όμως προτού εφοδιαστεί με το κανόνι του, κι έτσι πέρασε στα αζήτητα…