Για μια ακόμη φόρα η Κίνα επιλέγει στρατηγικά να θυμίζει προς όλους ότι η προσέγγιση των καπιταλιστικών δομών γίνεται με κεντρικά κατευθυνόμενο τρόπο, σύμφωνα με τις εσωτερικές ανάγκες
.
ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΛΕΚΚΑΣ (Economics)
Λέγεται ότι το κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις θέλοντας προφανώς να δείξουμε ότι η πραγματικότητα μπορεί να περιγραφεί με δυο διαφορετικούς τρόπους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ισοτιμίες και ειδικά με την εξωτερική αξία του κινεζικού γουάν.
Οι περισσότεροι κατά το παρελθόν παρορμητικά κινούμενοι υιοθετούσαν την εύκολη διαπίστωση ότι, η πρόσδεση του κινεζικού νομίσματος με το αμερικανικό δολάριο δημιουργούσε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στα κινεζικά προϊόντα, κάτι που με την σειρά του οδηγούσε στην απόκτηση όλο και μεγαλύτερων μεριδίων στις παγκόσμιες αγορές και φυσικά στην διεύρυνση του πλεονάσματος στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών.
Οι ίδιοι που ανέλυαν την πραγματικότητα με τον οφθαλμοφανή τρόπο, επιζητούσαν κατά διαστήματα την αποσύνδεση του γουάν από το αμερικανικό δολάριο και επίχαιραν κάθε φορά που οι νομισματικές αρχές της Κίνας ανατιμούσαν το νόμισμα τους.
Να θυμίσουμε ότι η πρώτη ανατίμηση του κινέζικου νομίσματος μετά από μια περίπου δεκαετία προσκόλλησης στο αμερικανικό δολάριο στα επίπεδα των 8,28 γουάν έγινε στις 21 Ιουλίου 2005.
.
.
Τότε, η αιφνίδια ανατίμηση ήταν της τάξεως του 2,1% έναντι του δολαρίου με καθορισμό νέας ισοτιμίας στα 8,11 γουάν ανά δολάριο και με όριο απόκλισης στο συν /πλην 0,3%.
Πολλοί νόμισαν ότι η μικρή αυτή ανατίμηση οφείλονταν στις πιέσεις που ασκούσαν οι δυτικές κυβερνήσεις με κυριότερο εκφραστή τις ΗΠΑ για σταδιακή αλλαγή του νομισματικού καθεστώτος με κατεύθυνση την τελική ελεύθερη διακύμανση του γουάν.
Κρίνοντας την ενέργεια αυτή με την άνεση του χρόνου και της απόστασης από το γεγονός πιστεύουμε ότι οι διεθνείς πιέσεις δεν έπαιξαν κανένα ρόλο απλά χρησιμοποιήθηκαν ως πρόφαση προειλημμένης και σχεδιαζόμενης για εσωτερικούς και μόνο λόγους απόφασης.
Ήταν καθαρή απόφαση με στόχο την αντιμέτωπη των πληθωριστικών πιέσεων που η αναθέρμανση της οικονομίας είχε αναδείξει και που θα αυξανόταν κυρίως λόγω των μεγάλων έργων προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2008.
Απόδειξη τούτου ήταν και η αύξηση του βασικού επιτοκίου του Γουάν κατά 27 μονάδες βάσης στο 5,85% στις αρχές Μαΐου 2006.
Η προηγουμένη απόφαση αύξησης των επιτοκίων χρονολογούνταν από τις 27/10/2004 κατά 27 μονάδες βάσης στο 5,58 % και είχε πραγματοποιηθεί μετά από εννέα χρόνια, από το 1995, και από τα επίπεδα του 5,31%.
.
.
Στην ουσία οι κινεζικές νομισματικές αρχές στο διάστημα από τα τέλη Οκτωβρίου 2004 και μέχρι τον Μάιο του 2006 είχαν προχωρήσει σε δυο αυξήσεις των επιτοκίων και σε μια αναθεώρηση της κεντρικής ισοτιμίας του γουάν με το αμερικανικό δολάριο.
Η νομισματική θεωρία θέλει η ανατίμηση του νομίσματος και οι αυξήσεις των επιτοκίων να έχουν αντίστοιχες επιδράσεις στην οικονομία. Οι επιδράσεις έγκειται στον περιορισμό των πληθωριστικών πιέσεων και στην επιβράδυνση της οικονομίας. Αυτό ήθελαν να πετύχουν οι Κινέζοι και αυτό πέτυχαν.
Λειτούργησαν με γνώμονα το εσωτερικό τους συμφέρον συνδυάζοντας απλά τις ανάγκες τους με τις επιδιώξεις των δυτικών κρατών. Με την ίδια φιλοσοφία κινήθηκαν στην συνέχεια και με την ίδια κινούνται και σήμερα και όπως δείχνουν τα πράγματα με την ίδια θα κινηθούν και στο μέλλον.
Μόνο η φύση των εσωτερικών προβλημάτων έχει αλλάξει αφού από τα υψηλά επίπεδα ανάπτυξης και τις πληθωριστικές πιέσεις περάσαμε ειδικά την τελευταία 5ετια σε μικρότερους ρυθμούς ανάπτυξης με αποκορύφωμα το 2015 όπου καταγράφηκε ο χαμηλότερος ρυθμός της τελευταίας 25 ετιας στα επίπεδα του 6,9% και σε αποπληθωρισμό.
Επί 44 συνεχείς μήνες οι τιμές παραγωγού παρουσιάζουν μείωση η οποία θα συνεχίζονταν εάν η ενίσχυση της εξωτερικής αξίας του γουάν συνεχίζονταν και αυτή.
Ο συνδυασμός συρρίκνωσης της ανάπτυξης αλλά και των τιμών οδηγεί σε αλλαγή της νομισματικής και επιτοκιακής πολιτικής της Κίνας.
.
Η πορεία του βασικού επιτοκίου του Γουάν 2005-2016
.
Οι νομισματικές αρχές της Κίνας την περίοδο Ιούλιος 2005 – Ιούλιος 2008 με καθημερινές μικρές ανατιμήσεις οδήγησαν την ισοτιμία τον Ιούλιο του 2008 στα επίπεδα του 6,83 γουάν ανά δολάριο από τα επίπεδα του 8,11 γουάν / δολάριο που είχε διαμορφωθεί μετά την εφάπαξ και κατά 2,1% υποτίμηση του Ιουλίου 2005.
Αυτό επετεύχθη με την ανατίμηση του γουάν έναντι του δολαρίου κατά 2,8% το 2005, κατά 3,5% το 2006 κατά 7% το 2007, κατά 7% μέχρι τον Ιούλιο του 2008, σωρευτικά ομιλούμε για μια ανατίμηση της τάξεως του 20% περίπου.
Ακολούθησε μια 2ετη περίοδος στασιμότητας στα επίπεδα του 6,83 γουάν / δολάριο η οποία χρονικά ταυτίζεται με την μεγαλύτερη από το 1930 χρηματοπιστωτική κρίση.
Από τα επίπεδα των 6,83 γουάν ανά δολάριο ξεκίνησε η νέα σταδιακή ανατίμηση του κινεζικού νομίσματος, η οποία σε ρυθμό ήταν αντίστοιχη των εσωτερικών προβλημάτων που ήθελαν να αντιμετωπίσουν οι Κινέζοι.
Στις αρχές Ιανουαρίου 2014 η ανατίμηση του γουάν έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο της τα 6,04 γουάν ανά δολάριο και σωρευτικά από το καλοκαίρι του 2005 η ανατίμηση του κινέζικου νομίσματος ξεπέρασε το 37 % έναντι του αμερικανικού δολαρίου.
Οι εισροές αναπόφευκτες, οδηγώντας τα συναλλαγματικά αποθέματα της Κίνας στα 3,5 τρις $, εξάλλου ο κανόνας είναι απαραβίαστος, στο νόμισμα που ανατιμάται επενδύουμε αφού στο επιτόκιο προστίθεται το ύψος της ανατίμησης.
.
Η ισοτιμία Γουάν – Δολαρίου, 2014 έως σήμερα
.
Στην ουσία η αναστροφή της ισοτιμίας ξεκίνησε στα μέσα Ιανουαρίου όταν οι νομισματικές αρχές της Κίνας αποφάσισαν τον διπλασιασμό του επιτρεπόμενου ημερήσιου εύρους διακύμανσης στο 2%, καθιστώντας τη ισοτιμία περισσότερο ευμετάβλητη.
Το μήνυμα ήταν σαφέστατο προς όλες τις κατευθύνσεις, η Κίνα επέλεγε την ενίσχυση της ανάπτυξης και την αύξηση του πληθωρισμού μέσω της υποτίμησης του νομίσματος της.
Για μια ακόμη φόρα επέλεγε στρατηγικά να θυμίζει προς όλους ότι η προσέγγιση των καπιταλιστικών δομών γίνεται με κεντρικά κατευθυνόμενο τρόπο και ότι οι εσωτερικές ανάγκες τίθενται ως κορωνίδα των νομισματικών αρχών.
Η υποτίμηση η οποία στην ουσία ξεκίνησε στις αρχές Ιανουαρίου 2014 πήρε διαστάσεις επιτάχυνσης από το καλοκαίρι του 2015 και ήδη καταγράφει επιδόσεις έναντι του αμερικανικού δολαρίου της τάξεως του 8,5% περίπου.
Για μια ακόμη φορά οι Κινέζοι λειτουργούν με γνώμονα το εσωτερικό τους συμφέρον συνδυάζοντας απλά τις ανάγκες τους με τις επιδιώξεις των δυτικών κρατών.