Ο ήλιος είναι ψηλά στον ουρανό και η ζέστη του Αυγούστου «σκοτώνει» κάθε καλή διάθεση πάνω στο άγριο τοπίο των Ιμίων. Μία ομάδα προσφύγων ζητάει βοήθεια. Έλληνες και Τούρκοι λιμενικοί φτάνουν ταυτόχρονα. Σε ποιον ανήκουν τα Ίμια; Σε ποιον ανήκουν οι πρόσφυγες; Τους πρόσφυγες, πάντως, τους... μοίρασαν! Μισούς ο ένας, μισούς ο άλλος! Ευτυχώς, ο αριθμός τους ήταν ζυγός!
Ας φανταστούμε τη σκηνή. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι λιμενικοί φτάνουν ταυτόχρονα, Ή... σχεδόν ταυτόχρονα. Βγάζουν τα όπλα! Ελλάδα και Τουρκία για άλλη μία φορά βρίσκονται στα πρόθυρα πολέμου. Οι δύσμοιροι πρόσφυγες κοιτάζονται με απορία. Δεν ξέρουν αν βρίσκονται σε ελληνικό ή τουρκικό έδαφος! Διεκδικούν το όσκαρ ατυχίας και είναι μάρτυρες δραματικών στιγμών. Σαν να μην τους φτάνει ο δικός τους πόνος...
Η αγωνία φτάνει στο κατακόρυφο. Στη μία πλευρά του βράχου οι Έλληνες και στην άλλη οι Τούρκοι. Στη μέση οι πρόσφυγες. Μέχρι που κτυπάει το τηλέφωνο και δίδεται η λύση από «ψηλά». Μοιράζονται τους πρόσφυγες και φεύγουν ταυτόχρονα και οι δύο από τη βραχονησίδα! Αφού «έφτασαν μαζί», τι πιο λογικό να «φύγουν και μαζί»; Μοιράζονται και τους πρόσφυγες, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Σαν να μην συνέβη το παραμικρό.
Αυτή η μοιρασιά πρέπει να έμοιαζε με εκείνο που κάναμε πιτσιρικάδες, όταν ετοιμαζόμασταν να παίξουμε μπάλα στην αλάνα και διαλέγαμε παίκτες. Οι δύο αρχηγοί λοιπόν διάλεγαν από τον... σωρό και ο πρώτος είχε την τύχη να διαλέξει τον καλύτερο παίκτη. Για να επιστρέψουμε στα Ίμια και στα όσα συνέβησαν τον Αύγουστο! Εκεί στη μοιρασιά, λοιπόν, έγινε ένα μικρό μπέρδεμα, όταν αναγκάστηκαν να χωρίσουν μία οικογένεια στη μέση για να τους βγει ο αριθμός της μοιρασιάς. Πάλι καλά! Σκεφτείτε, φίλοι και φίλες, να ήταν μονός ο αριθμός των προσφύγων και να έπρεπε να αποφασίσουν Έλληνες και Τούρκοι τι θα έκαναν με τον πρόσφυγα που θα περίσσευε.
Οι πρόσφυγες, βέβαια, δεν βρέθηκαν εκεί «κατά λάθος». Τέτοια λάθη δεν γίνονται! Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε στη γείτονα Τουρκία να γίνει δουλέμπορος! Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στη γείτονα. Διότι η Τουρκία είναι ένα σοβαρό κράτος και εκεί δεν μπορεί ο κάθε ένας να ασκεί εθνική πολιτική.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Όταν ο κ. Πάγκαλος άφηνε τη σημαία να την πάρει ο αέρας ήταν «προδότης». Τώρα που ακολουθήθηκε η ίδια ακριβώς πολιτική ήταν απλά μία ημέρα του Αυγούστου. Εντάξει! Κτίστηκαν καριέρες πάνω σε αυτήν την ιστορία του πατριωτισμού και δεν ήταν και η πρώτη φορά.
Δηλαδή, με τη μοιρασιά των προσφύγων και την ταυτόχρονη αποχώρηση των δύο πλευρών, δεν έγινε μία ακόμη αποδοχή του «όχι στρατός, όχι πλοία, όχι σημαίες»; Και τι έπρεπε να γίνει; Ας μας πουν εκείνοι που τόσο καιρό φώναζαν στους πολιτικούς τους αντιπάλους «στα τέσσερα», εκείνοι που κατηγορούσαν τους πάντες ως προδότες και ζητούσαν να στηθούν κρεμάλες στις πλατείες...
Τα πράγματα είναι σοβαρά. Είναι πάρα πολύ σοβαρά. Αλλά τέτοιου είδους καταστάσεις μπορεί κανείς να τις αντιμετωπίσει με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να πιάνει το κεφάλι του και να μοιρολογεί. Ο άλλος να σκέπτεται τον Πάνο τον Καμμένο να πετάει με ελικόπτερο πάνω από Αιγαίο ντυμένο με την τελευταία λέξη της στρατιωτικής μόδας. Διαλέξαμε τη δεύτερη εκδοχή. Όλες οι άλλες εικόνες ήρθαν στο μυαλό μας αυτόματα...
Θανάσης Μαυρίδης
liberal.gr