Είναι πολλά τα θύματα στην ελλαδική πραγματικότητα των ελπιδοπώλων της πολιτικής, του πολιτικού κρετινισμού και της πολιτικής τυφλότητας. Είναι οι "εκλεκτοί" μας, οι δημοκρατικά εκλεγμένοι, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την αδυναμία των ορθνιθοπετούντων και μωρόπιστων πολιτών, εκ των οποίων πολλοί "επαναπαύονται" στην παθητικότητα και τη σιωπή, που συνοδεύονται από την απονάρκωση των διανοητικών τους δυνάμεων και την αποχαύνωση.
Εκατοντάδες χιλιάδες με ενταφιασμένα όνειρα και κατακερματισμένες προσδοκίες ως αποτέλεσμα μιας στάσης ζωής παλλόμενης από μάταιες ελπίδες, αισιομανίας, ανοψίας, ιστορικής αμνημοσύνης, ένδειας πνεύματος, ασυλλογιστίας και πολιτικής ανοφθαλμίας.
Λαός ανέγνωμος ο ελληνικός, που εκλαμβάνει αφελώς και αβασανίστως ως αληθές το ψέμα και έχει κάνει "ποίηση" την μη αντίδραση διανθισμένη με μακαρία χαρμοσύνη. Και την ποίηση την έχει αναγάγει στον απέραντο χρόνο. Κι όμως, είναι λαός ταλαιπωρημένος, θύμα της βαρβαρότητας των καιρών. Με την πολιτική κτηνωδία να την έχει νιώσει στο πετσί του. Με τη σιωπή του, ωστόσο, να ανατέμνει την ελληνική κοινωνία.
Και η σιωπή αυτή, με τη "χαζοχαρούμενη" και ελπιδοφόρα λογική μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών, μολονότι δεν προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής, δημιουργεί εντούτοις τη διαλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού.
Η αβασάνιστη αποδοχή των τετελεσμένων και η αντίδραση μιας αξιοπρόσεκτης κοινωνικής μάζας σαν το σκύλο του Παβλόφ, με απενεργοποιημένο το μυαλό, με τη μιμητική και την κίνηση να είναι παραπληρωματικές γωνίες της προαναφερόμενης πολυεδρικής ταυτότητας της κοινωνικής συμπεριφοράς, συνιστά την κοινωνία του σουρεαλισμού!..
Ποιος θα μας απαλλάξει από τη θλιβερότητα, όχι της κατάστασης, αλλά της στάσης μας; Οχι βέβαια οι τυχάρπαστοι της πολιτικής, οι οποίοι χειρίζονται μια παθογόνα και παθογενή ψυχοσύνθεση, όπως είναι σήμερα των Ελλήνων, αλλά όσοι τολμήσουν να καταγγείλουν και προσπαθήσουν να καταπολεμήσουν την αρρώστια μας.
Οι σημερινοί διαχειριστές της "κατάντιας" μας, υπό το κράτος της ανασφάλειας και της απελπισία τους για την απώλεια της εξουσίας, διαγωνίζονται στην αναπτέρωση των ελπίδων και στην υπερακόντιση των προσδοκιών του λαού. Ετσι, κατορθώνουν να αντιπαλέψουν την όποια λαική δυσπιστία και το σκεπτικισμό.
Καμία διαφωνία με την άσκηση της εξουσίας, αλλά με το πως ασκείται αυτή η εξουσία και τι προσπορίζει στο έθνος και στη χώρα. Φτάσαμε να ζούμε στις παρυφές του αδιανόητου. Μας μιλούν για έξοδο από την κρίση και ανάπτυξη, όταν προσκρούουμε μετωπικά με την αδυναμία να προχωρήσουν διαρθρωτικές αλλαγές, αφού παρατηρείται πολιτική δειλία, αμεθοδία και έλλειψη προπαρασκευής ενός αποτελεσματικού σχεδίου δράσης.
Ακούμε περί "ανάταξης της οικονομίας" και επιζητούμε τις επενδύσεις, όταν παραμένει ατιθάσευτη η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η διαπλοκή της εκάστοτε κυβέρνησης με επιχειρηματικά συμφέροντα, η προσοδοθηρία, η πιστωτική συρρίκνωση και δεν μπορούν να μειωθούν όλα τα συστατικά κόστους.
Ο πολιτικός κρετινισμός σε συνδυασμό με την πολιτική τυφλότητα, εξαιτίας και της υποτελούς λογικής των κυβερνώντων, συντηρούν και τον μεγάλο "ασθενή" που είναι ο ονειροβάμων Ελληνας. Αλλωστε, αν ο Ελληνας δεν μπορεί να είναι ντερβίσης, γίνεται μαζόχας. Δηλαδή ή θα διατάζει και θα επιβάλλει ή θα θαυμάζει και θα ελπίζει.
Το "θαυμάζει" για το μαζόχα σημαίνει ότι μεγεθύνει τα πάντα υπέρ του σαδιστή. Κι έτσι ο λαός δραπετεύει στο πλαστικοποιημένο όνειρο, διαμορφώνει τις τάσεις δια των δημοσκοπήσεων και επί της ουσίας "ενταφιάζει" την ελπίδα στα ατελείωτα νεκροταφεία των ελπιδολάγνων...
Στο δε πολιτικό προσκήνιο οι φανφαρόνοι με τις κομματικές καιροσκοπίες, τις πρόχειρες αντιδράσεις για εσωτερική κατανάλωση, με τον ηθελημένο στραβισμό του βολέματος, με την πανταχόθεν ερήμωση, όχι απλώς παραπλανούν το λαό, όπως του "ξέφυγε", αν του ξέφυγε, του παραιτηθέντος υφυπουργού Μεταφορών Παναγιώτη Σγουρίδη, αλλά συνεχίζουν να σπέρνουν λόγια και να φυτρώνουν συμφορές. Μόνο εθνικές συμφορές!..