«Είναι αληθές ότι ο ΔΟΛ εζήτησε δάνειο από την Εθνική Τράπεζα της οποίας είναι πελάτης τα τελευταία 90 χρόνια. Η Εθνική είπε όχι επισήμως. Ανεπισήμως μας είπαν ότι δεν το ενέκρινε το Μαξίμου. Είναι προφανές ότι παρεμβάσεις στις τράπεζες εναντίον εφημερίδων που δεν ικανοποιούν τις επιθυμίες των κυβερνώντων μαρτυρούν φασίζουσα νοοτροπία. Είναι αυτονόητο ότι μαζί με την εξουσία χάνεται και η μνήμη, ακόμη και για εντελώς πρόσφατα γεγονότα. Ο υπό αποχώρηση πρόεδρος του ΠαΣοΚ παρακαλείται να δηλώσει υπό ποιες συνθήκες συναντηθήκαμε τελευταία φορά στο Μέγαρο Μαξίμου και γιατί ζητήθηκε να πάμε από την πίσω πόρτα του κτιρίου. Και ποιος ζήτησε κάτι από τον άλλο!»
Η παραπάνω ανακοίνωση του Στ. Ψυχάρη έγινε ακριβώς πριν από μια τετραετία. Ήταν 4 Ιανουαρίου 2012 και εκδόθηκε ως απάντηση σε αναφορά του Γιώργου Παπανδρέου στο γνωστό δάνειο.
Τέσσερα χρόνια μετά, ασχολούμαστε πάλι με τον Στ. Ψυχάρη, τον ΔΟΛ, τα φράγκα, το Μαξίμου, έναν πρωθυπουργό και με ακριβώς το ίδιο νόημα των ανακοινώσεων ΔΟΛ – Μαξίμου. Ο Στ. Ψυχάρης και τα ΜΜΕ του είναι γνωστά. Καμία εμπιστοσύνη. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι επίσης γνωστός. Καμία εμπιστοσύνη. Ο Αλέξης Τσίπρας ύστερα από τρεις συνεχόμενες εξαπατήσεις των πολιτών μάς έγινε γνωστός. Καμία εμπιστοσύνη.
Μας έριξαν και πάλι στη λούμπα να ψαχνόμαστε ποιος είναι ο έντιμος ή έστω ο λιγότερο ανέντιμος. Αδιάφορο. Η διαπλοκή συνεχίζει να κατατρώει δημόσιο χρήμα και τις τύχες μας. Μάταιη η αναζήτηση των «πώς» και των «γιατί» των συναντήσεων Τσίπρα με Ψυχάρη – οι οποίες ομολογούνται και από τις δύο πλευρές. Η ουσία είναι ότι έγιναν. Όταν ένας πρωθυπουργός σε αναμονή ομολογεί ότι συναντήθηκε με έναν εκδότη και μεγαλομέτοχο καναλιού ο οποίος έχει την ιστορία του Ψυχάρη με τα δάνεια και το Μαξίμου, προσωπικά μου αρκεί. Τα όποια «διότι» των προθέσεων είναι απλώς εμετικά καθότι και τα δύο μέρη καλές προθέσεις θα επικαλεστούν. Μαλάκες είναι να ομολογήσουν κακές προθέσεις; Οι μαλάκες είμαστε εμείς. Πάντα.
Μαλάκες και επειδή ανεχόμαστε να ζούμε σ’ ένα τόσο μολυσμένο περιβάλλον, στο οποίο μπορεί ο Σημίτης να βγαίνει και να εμφανίζεται ως σοφός, ως κριτής, ως λύση και να μας λέει ότι δεν πρέπει «να μας κυβερνούν πρόσωπα ανόητα που θεωρούν ότι από εδώ από την Ελλάδα μπορούν να αλλάξουν το καθεστώς της ΕΕ». Δηλαδή ακόμη κι αν υπήρχαν τέτοια πρόσωπα, θα έπρεπε να γονατίσουν και να μετανοήσουν ή αδιαμαρτύρητα να δεχτούν το κόψιμο του κεφαλιού τους από το ιερατείο των Βρυξελλών.
Διότι για τον Σημίτη η Ελλάδα ήταν πάντα ένας άθλιος τόπος τον οποίο σιχαινόταν, εμείς ήμασταν πάντα αγροίκοι και μας σιχαινόταν, ενώ αυτός ήταν πάντα πολύ καλός και δεν μας άξιζε. Πάντα έτσι μας φερόταν ο Σημίτης. Σαν να μας έκανε χάρη. Γι’ αυτό και στο τέλος μας ξεπούλησε για ένα ευρώ.
Τολμάει ο Σημίτης! Εδώ και χρόνια πληρώνουμε τον «εκσυγχρονισμό» του, την καταστροφή της εθνικής οικονομίας, την απόκρυψη των κινδύνων για την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας από την ένταξή μας στην ευρωζώνη, τις υποσχέσεις του για ευημερία που διαλαλούσαν ο ΔΟΛ και τα Μπομπολέικα, τα πλαστά στοιχεία και την απόκρυψη του χρέους με τη σύμφωνη γνώμη του Βερολίνου.
Αυτός ο Σημίτης που παρέδωσε τη χώρα γυμνή για να την παρτουζώνουν στα σαλόνια των Βρυξελλών, σήμερα μιλά, κρίνει, προτείνει και αυτοπροτείνεται, θεωρώντας ως επιτυχία του ότι μας έβαλε, εμάς τους αγροίκους, στα σαλόνια. Έστω και σαν πόρνη. Κι από κάτω τον χειροκροτούν. Και η σιωπή ημών των υπολοίπων, αθώωση.
Απατεώνες, εκβιαστές, λαμόγια, ψεύτες, καταχραστές, διαπλεκόμενοι, ρουφιάνοι, προδότες, όλοι στο κεφάλι μας. Και κάθε τρεις και λίγο μας καλούν να διαλέξουμε τον συμπαθέστερο. Να πάρουμε το μέρος κάποιου από αυτούς. Να στηρίξουμε το συμφέρον του ενός ή του άλλου. Το σύνδρομο της Ελλάδας κατάπιε για τα καλά το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Δεκαετίες ολόκληρες κακοποίησης και εκφοβισμού κι εμείς ακόμη εκεί, στα ίδια. Να αναζητούμε τον σωτήρα μας ανάμεσά τους. Η ηδονή της απογοήτευσης, το εθνικό μας χαρακτηριστικό.
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ