Του Αγη Βερούτη
Ο Μάκης είναι ένας νέος επιχειρηματίας 38 ετών. Σπουδασμένος το αντικείμενό του. Ικανός και χαμογελαστός. Καταπληκτικός τεχνίτης, που νοιάζεται πιο πολύ για την ποιότητα της δουλειάς του από όσο οι πελάτες του.
Ο Μάκης είχε την ατυχία να πέσει στην περιδίνηση της κρίσης από τα πρώτα χρόνια που πήρε το τιμόνι από τον πατέρα του, της -πλέον- μικρής αλλά ποιοτικής βιοτεχνίας χειροποίητων επίπλων που ξεκίνησε ο ίδιος πριν 40 και παραπάνω χρόνια.
Η δουλειά του σχεδόν εκμηδενίστηκε στα χρόνια της κρίσης. Όσο λίπος και να είχε να κάψει, 7 χρόνια είναι πολλά. Με τα capital controls ο κόσμος φοβήθηκε ακόμα παραπάνω και η δουλειά κόπηκε μαχαίρι. Οι πελάτες που μπαίνουν στο μαγαζί-έκθεση που έχει, κοιτάζουν σαν χαμένοι, λέει. Μπαίνουν λέγοντάς του εξαρχής "δεν ήρθα να αγοράσω τίποτα, μόνο να δω.”
Όσους υπαλλήλους είχε ο πατέρας του σιγά-σιγά τους αποζημίωσε και τους απέλυσε. Από το λίπος.
Δουλεύει σχεδόν μόνος του πια, και πάλι δεν βγαίνει. Ό,τι δεν μπορεί να φτιάξει μόνος του, το λούστρο και τα υφάσματα, τα δίνει έξω. Το μαγαζί το κρατάει μόνος του με λίγη βοήθεια. Δουλεύει 18 ώρες την ημέρα και δεν βγάζει παρά μόνο για να πληρώνει τους άλλους.
Το ενοίκιο στο μαγαζί τρέχει αν και το μείωσε, ο ΟΑΕΕ τρέχει, η ΔΕΗ έχει διπλασιαστεί και τρέχει.
Προσπάθησε και ανοίχτηκε στο εξωτερικό, σε γειτονικές χώρες και πήρε λίγες δουλειές αξιοσέβαστες. Όμως δεν μπορεί να στείλει τα υλικά του πια καθώς οι δρόμοι έκλεισαν.
Μου λέει προχτές "Άγη μιλούσα με το λογιστή, και μου είπε ότι όλοι οι πελάτες του κλαίνε. Πάνω από εκατό επιχειρήσεις που εξυπηρετεί με το γραφείο του είχαν τον χειρότερο μήνα από τότε που ξεκίνησαν να δουλεύουν. Οι μισοί λένε πως αν έχουν άλλον ένα τέτοιο μήνα, θα τις κλείσουν.”
Τον χειρότερο μήνα σε ζώσα μνήμη!
Ο Μάκης σε μια κανονική χώρα, σε μια νορμάλ οικονομία, θα ήταν πλούσιος με τη δουλειά που ρίχνει και με την ποιότητα της δουλειάς του. Δεν θέλω να κάνω διαφήμιση, αλλά τα κομμάτια του είναι από αυτά που αφήνεις κληρονομιά στα παιδιά σου.
Αντί αυτού ζει μέσα στην αβεβαιότητα. Πολλές φορές δουλεύοντας απλήρωτος.
Νέος Έλληνας επιχειρηματίας.
Με τέχνη και εργατικότητα.
Δυο μέτρα άντρας.
Από την άλλη, έχεις τις καθαρίστριες, τους κηπουρούς, τους σφραγιδοφόρους που οι 30 στους 35 δεν πάνε καν στην υπηρεσία και πληρώνονται παραπάνω από τον ιδιωτικό τομέα.
Από τη δουλειά του ιδιωτικού τομέα. Από τη δουλειά του Μάκη.
Η Ελένη βγήκε στη σύνταξη το 2011 με 16 χρόνια δουλειάς, ασφαλισμένη στο ΙΚΑ.
Όταν έκανε τα χαρτιά της για την σύνταξη είχε γιό 17,5 ετών. Δούλευε 6ωρο τις ώρες που ήταν στο σχολείο τα παιδιά της, και έβαζε ασφαλιστικές εισφορές στο μέσον όρο λιγότερο από 150 ευρώ το μήνα. Η σύνταξή της βγήκε 480 ευρώ το μήνα καθαρά, συν φυσικά δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Άντε τώρα να παίρνει 450. Τις μικρές συντάξεις δεν τις πείραξαν.
Όμως η Ελένη έβαλε στο σύστημα περίπου 33.000 ευρώ. Με 450 ευρώ το μήνα θα πάρει σε 35 χρόνια συνταξιούχα περί τα 190.000 ευρώ, αν ζήσει ως το προσδόκιμο της Ελλάδας. Συν άλλα 35.000 τις δωρεάν ασφαλιστικές εισφορές. Σύνολο 224.000 ευρώ με 33.000 εισφορές.
Θα πάρει σχεδόν 7 φορές τα λεφτά που έβαλε μέσα!
Σιγουράκι.
Αεροπλανάκι...!
Κάποιος πρέπει να τα πληρώσει όμως αυτά τα 7πλάσια χρήματα.
Ποιος θα τα πληρώσει; Ο Μάκης.
Μένοντας ο ίδιος απλήρωτος.
Μάκη, βάστα!
capital.gr