Σε άξιο τέκνο του Κώστα Σημίτη έχει εξελιχθεί ο σημερινός πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας. Μια προσεκτικότερη μάτια αναδεικνύει μερικά πολύ βασικά κοινά χαρακτηριστικά τους.
Το πρώτο είναι ότι και οι δύο έγιναν πρωθυπουργοί σε μια πολύ κρίσιμη, όπως αποδείχθηκε, συγκυρία όντας απλά ανέτοιμοι.
Το δεύτερο κοινό γνώρισμα είναι πως σήκωσαν τον αμανέ πολύ ψηλά. Καμία σημαία δε θα κατέβαζε από τα Ιμια ο Σημίτης και καμία ελληνική δύναμη δε θα αποχωρούσε, εάν δεν εγκατέλειπαν πρώτα οι Τούρκοι την περιοχή. Ομοίως ο Τσίπρας διακήρυττε το τέλος των μνημονίων, της σκλαβιάς και της φτώχειας.
Το τρίτο σημείο είναι ότι και οι δύο τα έκαναν θάλασσα. Από τους περήφανους λόγους της βουλής στο "no flags, no ships, no troops" των Ιμίων και αντίστοιχα στην υπογραφή του τρίτου και χειρότερου έως σήμερα μνημονίου.
Το τέταρτο - αν και αυτό τους χαρακτηρίζει όλους - πως υπηρετούν κι οι δύο τους «ημέτερους». Ο πρώτος καθώς το κόμμα του τους δημιούργησε και ο δεύτερος επειδή ο δικός του πολιτικός σχηματισμός τους κληρονόμησε και κάπως έτσι εκτινάχθηκε από το περιθώριο στην εξουσία.
Οι δύο αυτοί πολιτικοί άνδρες θα μπορούσαν δίχως πλάκα να είναι πατέρας και γιος με τόσες ομοιότητες.
Το ίδιο άπειροι, ανίκανοι, αστείοι, ολίγιστοι, επικίνδυνοι και ενδοτικοί για την Ελλάδα και του Ελληνες.