Του Γιάννη Σιδέρη
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ζει την πρώτη ουσιαστική μετωπική του σύγκρουση με την κοινωνία. Με αυτήν την κοινωνία που τον θώπευσε, του χάρισε τρεις απανωτές πανεύκολες νίκες, του παρέδωσε το σκήπτρο του πρωθυπουργού και τα ηνία της χώρας.
Αυτή όμως η ευκολία λειτούργησε παραμορφωτικά, σμίκρυνε στη φαντασία του τα εμπόδια που ορθώνονταν αξεπέραστα. Τον θωράκισε με την ψήφο της, μόνο που ήταν μια θωράκιση λεπτεπίλεπτη, ρευστή, ευμετάβλητη και ανταποδοτική. Δυστυχώς εν τη κομπορρημοσύνη του ο ΣΥΡΙΖΑ επαναπαύθηκε μόνο σε αυτήν τη μοναδική θωράκιση –«έχω πρόσφατη λαϊκή εντολή, κύριοι εταίροι»– και ηττήθηκε κατά κράτος.
Είναι ίσως η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που μια απεργία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ξεφεύγει από τη μονοτονία της εθιμοτυπικής κανονικότητας που είχαν οι απεργίες των εν λόγω φορέων και προσλαμβάνει την αρχετυπική της μορφή: Τα συνδικάτα απέναντι στην κυβέρνηση!
Είναι άλλωστε η πρώτη φορά (παρότι στα χρόνια του μνημονίου οι απεργίες είχαν παρόμοια αιτήματα) που, τόσο δραστικά και δραματικά, οι εργαζόμενοι δεν διεκδικούν περισσότερα, αγωνίζονται να διατηρήσουν αυτά που έχουν, τα «κεκτημένα δηλαδή, μόνο η λέξη έχει απεκδυθεί το απαξιωμένο συντεχνιακό της φορτίο.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να διατυμπανίζει, εν κενώ ακουόντων, ότι η πολιτική της έχει «ταξικό πρόσημο», ότι στο ασφαλιστικό δρα υπέρ των μικροσυνταξιούχων, των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών με μικρά εισοδήματα, αλλά η απάντηση των ενδιαφερομένων δίνεται σε ένα γνώριμο τοπίο για τον ΣΥΡΙΖΑ: Στο πεζοδρόμιο –εκεί που στα χρόνια των πρώτων μνημονίων αποτέλεσε το προνομιακό πεδίο πάλης, έμπρακτης προπαγάνδας και εξαργύρωσης της αντιμνημονιακής ψήφου.
Ανησυχία για τους 153
Η μαζική αντίθεση έχει αντανάκλαση και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, και δη της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Η πρόσφατη σιγουριά ότι όσοι έμειναν μετά τη διάσπαση είναι αποφασισμένοι να φτάσουν ως το τέρμα δεν έχει αναιρεθεί, έχει ωστόσο διαβρωθεί, καθώς οι κοινωνικές αντιδράσεις, το μπούλινγκ κατά των βουλευτών του στα μπλόκα –τόσο επιθετικά, τόσο νωρίς– φοβούνται ότι ενδέχεται να ωθήσουν κάποιους σε δεύτερες σκέψεις.
Η κυβέρνηση είναι μόνη: Η ίδια, οι βουλευτές της, τμήμα του κομματικού μηχανισμού και το περίφημο Τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που με τις σουρεαλιστικές του ανακοινώσεις νομίζει ότι κρατάει τα προσχήματα, αλλά μάλλον θυμηδία σκορπά στους αμέτοχους και τους αντιπάλους, ενώ αμηχανία και οργή στους δικούς του. Είναι γκροτέσκο! Στηρίζει την κυβέρνηση σαλπίζοντας υπέρ της συμμετοχής στις διαδηλώσεις που αντιμάχονται την κυβέρνηση!
(Επεξήγηση1η, επειδή γίνεται μια σύγχυση: Γίνεται συνήθως σύγκριση του εν λόγω τμήματος με την παντοδύναμη ΠΑΣΚΕ, του επίσης παντοδύναμου ΠΑΣΟΚ, στις δεκαετίες του '80 και του '90: Όμως η ΠΑΣΚΕ ήταν «ιμάντας». Μετέφερε τη θέληση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ προς τη βάση των εργαζομένων, αλλά και ψήφους από τη βάση προς την ηγεσία. Στο ενδιάμεσο διάστημα πίεζε, ειδικά ο τομέας των ΔΕΚΟ, για προσπορισμό συντεχνιακών ωφελημάτων επ΄ωφελεία των μελών της. Καμιά σχέση δηλαδή με τον αφελή κομματικό πατριωτισμό του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Επεξήγηση 2η: Όταν λέμε «Τμήμα Εργατικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ», πιο πολύ «όγκο» έχει ο τίτλος, παρά τα εν ενεργεία μέλη του, τα οποία στην πλειοψηφία τους ακολούθησαν τον Λαφαζάνη. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό κυβερνητικό κόμμα που δεν έχει συνδικαλιστική οργάνωση, αλλά μια χαλαρή, έως χύμα, εκπροσώπηση!)
ΥΓ: Όσον αφορά το ρεπορτάζ στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης, οι πρώτες εντυπώσεις –που λέει ότι έχει– το Μαξίμου, είναι αυτές της εποικοδομητικής προσπάθειας και της καλής θέλησης που δείχνουν οι δανειστές να ξεπεραστούν οι διαφωνίες και να βρεθούν κοινοί τόποι. Υποστηρίζουν ότι ακόμη δεν έχουν φτάσει σε σημείο κοστολόγησης των μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση, η προσέγγιση είναι επί διερευνητικού πεδίου, προκειμένου να εντοπίσει η μία πλευρά το σημείο στο οποίο μπορεί να υποχωρήσει η άλλη.
Τονίζουν ακόμη ότι η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να συζητήσει τόσο με τις επαγγελματικές τάξεις όσο και με τα κόμματα -έτσι τους συμφέρει θα λέγαμε, αλλά μάλλον κάπως αργά. Η κοινωνική δυναμική είναι εναντίον της κυβέρνησης και η συζήτηση θα έπρεπε να γίνει σε πρωθύστερο στάδιο. Πρωθύστερο του περσινού Ιανουαρίου…