Διατλαντικές κοινοπραξίες

Η Δύση γίνεται βορά μίας αχόρταγης, αδίστακτης πολιτικής και οικονομικής ελίτ – όπως φαίνεται από την ιδιωτικοποίηση των αμερικανικών φυλακών, με αποτέλεσμα να εγκλείονται αθώοι, εργαζόμενοι υποχρεωτικά για 0,79 Σεντ την ώρα

.

«Πρέπει να έχει συμβεί κάτι τρομακτικό, όσον αφορά την ευφυΐα, τη διαίσθηση και τη συνείδηση των δυτικών πληθυσμών, αφού έχουν χάσει πλέον την ικανότητα να αντιλαμβάνονται τις μηχανορραφίες των κυβερνήσεων «τους».

Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις που ενεργούν με υπευθυνότητα, καθώς επίσης με επίγνωση των ευθυνών τους, ανήκουν πλέον στο παρελθόν, όσον αφορά τη Δύση. Ως εκ τούτου, οι αποτυχίες και οι καταρρεύσεις θα είναι αναμφίβολα η μοίρα του δυτικού πολιτισμού, έως ότου χαθεί εντελώς από το πρόσωπο της γης» (P.C. Roberts).

.

Άρθρο

Ο τρόπος που ληστεύτηκαν τα κράτη του τρίτου κόσμου, όπως μας έχουν μάθει να τον αποκαλούμε, από τη «λευκή φυλή», είναι σε όλους μας γνωστός. Ειδικότερα, στην αρχή πείσθηκαν οι ευκολόπιστες κυβερνήσεις τους από τους δυτικούς να υιοθετήσουν διάφορα αναπτυξιακά σχέδια, όπως η ηλεκτροδότηση, οι υποδομές και άλλα παρόμοια, δήθεν προς όφελος της ευημερίας του πληθυσμού τους. Για να χρηματοδοτήσουν αυτά τα σχέδια απαιτούνταν εξωτερικά δάνεια, τα οποία τους προσέφερε γενναιόδωρα η Δύση – όπου η αποπληρωμή τους προϋπέθετε φυσικά την αύξηση των φόρων.

Στην πραγματικότητα βέβαια, όλα αυτά τα εγχειρήματα είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους, οπότε την υπερχρέωση τους. Αμέσως μετά, όταν κάποιο από αυτά τα δύστυχα κράτη δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τα χρέη του, οι δανειστές έστελναν το ΔΝΤ – το οποίο εξηγούσε με καλοσύνη στην κυβέρνηση ότι, θα στήριζε την πιστοληπτική της αξιολόγηση δανείζοντας της χρήματα, έτσι ώστε να μπορεί να αποπληρώνει τα χρέη της στις δυτικές τράπεζες (όπως συνέβη στην Ελλάδα, το 2010). Διαφορετικά θα καταδικαζόταν στο πυρ το εξώτερο – σε άδεια Σούπερ Μάρκετ, σε κλειστά νοσοκομεία και σε ερημωμένα σχολεία.

Έναντι αυτών των δανείων, το ΔΝΤ απαιτούσε την υιοθέτηση αυστηρών μέτρων λιτότητας για να εξασφαλιστεί η επιστροφή των χρημάτων του – συμπεριλαμβανομένων των τόκων που χρέωνε, καθώς επίσης των αμοιβών των στελεχών του για τις υπηρεσίες που παρείχε. Τα μέτρα αυτά ήταν συνήθως η μείωση των δημοσίων δαπανών, ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους, οι μικρότεροι μισθοί και οι συντάξεις, καθώς επίσης το ξεπούλημα των εθνικών πόρων τους στους ξένους – οι οποίοι κερδοσκοπούσαν επί πλέον με διάφορους τρόπους (CDS κλπ.), βασιζόμενοι στην εσωτερική πληροφόρηση που τους παρείχε αφειδώς το ΔΝΤ.

Στη συνέχεια, τα χρήματα που εξοικονομούσαν τα υπερχρεωμένα κράτη από τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, καθώς επίσης τα έσοδα τους από την πώληση των εθνικών περιουσιακών στοιχείων τους στους ξένους, χρησιμοποιούνταν για την αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ. Παρέμεναν βέβαια χρεωμένα στο διηνεκές, έτσι ώστε να μην τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι – αφού το ΔΝΤ δεν ήθελε μόνο να εξασφαλίσει την εξόφληση του αλλά, επίσης, να εκμεταλλευθούν οι ξένοι νέοι ιδιοκτήτες των τοπικών παραγωγικών πόρων το εργατικό δυναμικό της χώρας.

Με απλά λόγια, το υπερχρεωμένο κράτος μετατρεπόταν σε μία περιοχή χαμηλού εργατικού κόστους για τις δυτικές πολυεθνικές, οι οποίες ήταν πλέον οι νέοι ιδιοκτήτες του – ενώ, εάν μία κυβέρνηση αρνιόταν να υπογράψει αυτές τις συμφωνίες, χρηματιζόταν και εκβιαζόταν, όπως συνέβη με την Ελλάδα, έως ότου συμβιβαστεί τελικά.

Περαιτέρω, όταν δεν υπήρχε πλέον κάτι που θα μπορούσε να ληστευτεί, η Δύση άρχισε να αγοράζει γεωργικές εκτάσεις – οπότε ξεκίνησε η αρπαγή της γης (άρθρο). Αμέσως μετά πίεσε τις χώρες του τρίτου κόσμου να αναιρέσουν την πολιτική της αυτάρκειας, όσον αφορά τα τρόφιμα, έτσι ώστε να επικεντρωθούν στις μονοκαλλιέργειες – με στόχο να αυξήσουν τις εξαγωγές τους, οι οποίες θα αποτελούσαν δήθεν το φάρμακο για τη θεραπεία των αδύναμων οικονομιών τους.

Με αυτόν τον τρόπο οι πληθυσμοί των χωρών του τρίτου κόσμου εξαρτήθηκαν από τις εισαγωγές τροφίμων που παρήγαγε η Δύση – ενώ συνήθως τα έσοδα από τις εξαγωγές κατευθύνονταν είτε στις τσέπες διεφθαρμένων εθνικών κυβερνήσεων, είτε στους ξένους εμπόρους, οι οποίοι πλήρωναν πολύ χαμηλές τιμές για τα εγχώρια προϊόντα, όταν οι τιμές των εισαγομένων εκτοξεύονταν στα ύψη.

Έτσι καταστράφηκε ολοσχερώς η εγχώρια διατροφική αλυσίδα, τα κράτη έπαψαν να είναι αυτάρκη όσον αφορά τα είδη πρώτης ανάγκης, ενώ τα χρέη τους συνέχισαν να αυξάνονται – κάτι που ήδη παρατηρείται στην Ελλάδα όπου η κυβέρνηση, εκτελώντας τις εντολές των δανειστών, προσπαθεί να δώσει τη χαριστική βολή στη γεωργία, μετατρέποντας τη χώρα μας σε μία πλήρως εξαρτημένη αποικία των ξένων.

.

Η λεηλασία της περιφέρειας

Συνεχίζοντας, όταν ολόκληρος ο τρίτος κόσμος λεηλατήθηκε έως εκεί που δεν πηγαίνει άλλο, η Δύση άρχισε να λεηλατεί τον εαυτό της – εν πρώτοις την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Η τελευταία έχει σε τέτοιο βαθμό πιεστεί, ώστε ένας μεγάλος αριθμός νεαρών γυναικών έχει οδηγηθεί στην πορνεία – κάτι που δυστυχώς δεν επιβαρύνει ούτε στο ελάχιστο τη συνείδηση της δυτικής ελίτ.

Σε αντίθεση λοιπόν με το απώτερο παρελθόν όπου, όταν ένα δυτικό κυρίαρχο κράτος δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τα χρέη του, έπρεπε οι πιστωτές του να διαγράψουν τόσα, ώστε να είναι ξανά σε θέση να το κάνει, σήμερα ισχύει κάτι εντελώς διαφορετικό – άλλοι κανόνες.

Οι νέοι αυτοί κανόνες επιβάλλουν στον πληθυσμό μίας χώρας να δεχτεί τη μείωση των εισοδημάτων, των μισθών και των συντάξεων του, να περιορίσει τις θέσεις εργασίας και το κοινωνικό κράτος, να εγκρίνει τις αυξήσεις των φόρων χωρίς καμία ανταποδοτικότητα, καθώς επίσης να ξεπουλήσει όλα τα πάγια στοιχεία και τους φυσικούς πόρους του σε ξένους – όπως τα αεροδρόμια, τις τηλεπικοινωνίες, τα τυχερά παιχνίδια, τα λιμάνια, τις εταιρείες ηλεκτροδότησης και ύδρευσης, τα ενεργειακά του αποθέματα κοκ.

Οι κανόνες αυτοί ισχύουν ακόμη και όταν τα πολιτικά κόμματα μίας χώρας συσσώρευσαν χρέη, χρηματιζόμενα από τους ξένους – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου ανέκαθεν οι μεγαλύτεροι διαφθορείς των κυβερνήσεων της ήταν οι γερμανικές εταιρείες.

Αφού τώρα οι ξένοι εξαγοράσουν τα πάντα, δημιουργώντας τέτοιες συνθήκες ώστε οι τιμές πώλησης να είναι εξευτελιστικές (αύξηση της ανεργίας, κατάρρευση των τιμών των ακινήτων, πτώση των δεικτών του χρηματιστηρίου κοκ.), τότε αυξάνουν τις τιμές των υπηρεσιών και των προϊόντων που παρέχουν πλέον οι ίδιοι – όπως το νερό, το ρεύμα, τις συγκοινωνίες κοκ.

Έτσι είναι σε θέση να κερδίζουν πλέον τεράστια ποσά – ενώ δεν προκαλούνται κοινωνικές αντιδράσεις, επειδή έχουν φροντίσει προηγουμένως να πείσουν τους Πολίτες πως οι ίδιοι ευθύνονται με τα λάθη τους, για το κατάντημα της χώρας τους. Επίσης για τη διαφθορά των πολιτικών τους, αφού αυτοί τους ψηφίζουν – πείθοντας τα θύματα πως είναι οι θύτες, με τη βοήθεια χρηματισμένων πολιτικών, ΜΜΕ και δημοσιογράφων.

Συνεχίζοντας, η ίδια μοίρα με την Ελλάδα ή την Πορτογαλία απειλεί την Ισπανία και την Ιταλία – ενώ μετά θα έλθει η σειρά των υπολοίπων, αφού η Δύση ζει πλέον τρώγοντας τις ίδιες της τις σάρκες. Οι κυβερνήσεις όλων αυτών των κρατών δεν εκπροσωπούν πια τα συμφέροντα των Πολιτών τους, χρηματίζονται και δεν διστάζουν να προδώσουν όλα τους τα ιδανικά – ενώ φυσικά δεν σκέφτονται καν να τιμήσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις και δεσμεύσεις τους.

Από την άλλη πλευρά, οι λαοί δεν έχουν το θάρρος να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, συνειδητοποιώντας ότι, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει πλέον πεθάνει – πως είτε θα εξελιχθεί άμεσα το πολίτευμα τους στο επόμενο στάδιο, στην άμεση Δημοκρατία, είτε θα γίνουν ανυπεράσπιστη βορά μίας αχόρταγης και αδίστακτης πολιτικής και οικονομικής ελίτ.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, η ίδια η κυβέρνηση που εκλέχθηκε για να σταματήσει τη διαδικασία καταστροφής και να εμποδίσει τη λεηλασία της, είναι αυτή που έχει επιταχύνει και επιδεινώσει τα πάντα – ζημιώνοντας σκόπιμα τη χώρα με πάνω από 140 δις € μέσα στον ένα χρόνο της θητείας της, ξεπουλώντας ταυτόχρονα το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας, τις τράπεζες δηλαδή, για να κλείσει όλες τις διεξόδους.

Την ίδια στιγμή στήνεται η επόμενη παγίδα στους Έλληνες, αφού προετοιμάζεται ήδη ο διάδοχος της – ο οποίος, σε αντίθεση με την ίδια, έχει εκφράσει εκ των προτέρων την πρόθεση του να τηρήσει πιστά τις εντολές των δανειστών.

«Μονά ζυγά» λοιπόν θα χαθεί το παιχνίδι για τους πολίτες, εάν επιμείνουν στο ίδιο πολίτευμα – αφού, εάν δεν ανατρέψουν τη σημερινή κυβέρνηση, θα είναι σαν να αποδέχονται τα μέτρα, ενώ εάν επιλέξουν την αξιωματική αντιπολίτευση, θα βρεθούν ξανά θεατές στο ίδιο έργο.

.

Η λεηλασία της κοινωνίας

Περαιτέρω, όταν η προπαγάνδα, η χειραγώγηση, η χρηματοπιστωτική δύναμη, η ανοησία, η διαφθορά και ο χρηματισμός συναντώνται, ενισχυόμενα και στηριζόμενα μεταξύ τους, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τους λαούς – κάτι που δεν ισχύει μόνο για την Ευρώπη αλλά, επίσης για τις Η.Π.Α., για τον Καναδά, για την Αυστραλία και για την Ιαπωνία.

Στο παράδειγμα των μηδενικών ή αρνητικών επιτοκίων, καθώς επίσης των συνεχών διασώσεων των τραπεζών από τους φορολογουμένους, δεν αναρωτιούνται καν οι καταθέτες και οι πολίτες γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο – αφού έχουν πεισθεί χωρίς καθόλου να σκεφθούν ότι, η ύπαρξη τους εξαρτάται από την επιτυχία και την επιβίωση ορισμένων ελάχιστων τραπεζών. Πως πρέπει να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την κατάρρευση τους, επειδή είναι απολύτως απαραίτητες για τη λειτουργία του συστήματος! (too big to fail).

Αντίστοιχα στο παράδειγμα της ισλαμικής τρομοκρατίας, ο φόβος απέναντι στην οποία αποπροσανατολίζει τους λαούς από τα πραγματικά τους προβλήματα, έχουν πεισθεί οι δυτικές κοινωνίες πως πίσω από κάθε δέντρο κρύβεται ένας τρομοκράτης – ενώ όλοι κινδυνεύουν να δολοφονηθούν ή να βιαστούν, εάν τεθεί υπό αμφισβήτηση η παντοδυναμία των κυβερνήσεων τους.

Επομένως, έχει πετύχει η συλλογική πλύση εγκεφάλου όσον αφορά τα παραπάνω, αφενός μεν με την κατάρρευση της Lehman Brothers, αφετέρου με τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία και τους βιασμούς στη Σουηδία – με τη βοήθεια εικόνων που προκαλούν φόβο, όπως τα λεηλατημένα γραφεία της αμερικανικής τράπεζας ή η φωτογραφία της δολοφονημένης γυναίκας με το γιό της στη Σουηδία, καθώς επίσης τα βίντεο των μαζικών επιθέσεων την παραμονή της πρωτοχρονιάς στις μεγάλες πόλεις.

Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι δεν κατανοούν πως όλα αυτά έχουν έναν και μοναδικό στόχο: τη συγκέντρωση πλούτου και δύναμης στα χέρια των ελάχιστων εκλεκτών, της ελίτ των ελίτ. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι, τέτοιου είδους ενέργειες είναι προσχεδιασμένες – αλλά πως όταν συμβούν, τότε χρησιμοποιούνται αριστοτεχνικά, με στόχο τη χειραγώγηση των μαζών.

.

Οι διατλαντικές συμφωνίες

Η επόμενη μέθοδος λεηλασίας της Δύσης από τους ελίτ της είναι η επιβολή συμφωνιών, όπως η CETA, η TTIP, η TISA κοκ. – με αποκορύφωμα τη δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ (ανάλυση). Οι συμβάσεις αυτές παρουσιάζονται ως ωφέλιμες για όλους τους συμμετέχοντες, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ανίερες, μυστικές συμφωνίες, οι οποίες εξυπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα – όπως ο έλεγχος των νόμων των κυρίαρχων κρατών, εκ μέρους των πολυεθνικών.

Για παράδειγμα, το εθνικό σύστημα υγείας της Μ. Βρετανίας, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τους φορολογουμένους της, μέσω της συμφωνίας ΤΤΙΡ θα «δικαστεί» από ιδιωτικά δικαστήρια – επειδή εμποδίζει τον ανταγωνισμό των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών! Έτσι θα μπορούν να επιβληθούν πρόστιμα και αποζημιώσεις στην κυβέρνηση της χώρας από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες – ενώ δεν είναι απίθανο να υποχρεωθεί να καταργήσει το δημόσιο σύστημα υγείας.

Ο πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας πάντως αρνήθηκε να αποκαλύψει τα έγγραφα, τα οποία περιγράφουν τις συνέπειες της ΤΤΙΡ για το συγκεκριμένο θέμα (πηγή) – τεκμηριώνοντας έτσι πως πράγματι δεν υπηρετεί τους Πολίτες που τον εξέλεξαν. Δεν υπάρχει πάντως καμία αμφιβολία πως η Μ. Βρετανία δεν είναι η μοναδική δυτική χώρα, η κυβέρνηση της οποίας έχει στόχο να μεταφέρει όλους τους δημόσιους τομείς στα χέρια των ιδιωτών (πηγή) – με αποτέλεσμα να μετατραπούν οι Πολίτες σε όμηρους τους.

Αυτού του είδους οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν φτάσει στο αποκορύφωμα τους στις Η.Π.Α. – ενώ αποτελούν τη βασική αιτία, λόγω της οποίας αυξάνονται συνεχώς οι στρατιωτικές δαπάνες της υπερδύναμης. Για παράδειγμα, η αποκρατικοποίηση των αμερικανικών φυλακών είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθούν πολλοί αθώοι Πολίτες πίσω από τα σίδερα – όπου εργάζονται υποχρεωτικά για 0,79 Σεντ την ώρα, παράγοντας προϊόντα για ιδιωτικές εταιρείες που προμηθεύουν το στρατό ή για άλλες επιχειρήσεις (πηγή: Roberts).

Διεφθαρμένοι αστυνομικοί, διεφθαρμένοι εισαγγελείς και διαφθαρμένοι δικαστές στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού, συμμετέχουν στη μεγαλύτερη δυνατή αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων, χρησιμοποιώντας ως σκλάβους τους φυλακισμένους – ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οικονομολόγοι, οι οποίοι επαινούν τις ιδιωτικές φυλακές, ισχυριζόμενοι πως λειτουργούν πολύ πιο αποδοτικά από τις κρατικές. Δεν αναφέρουν φυσικά πως η αποδοτικότητα τους στηρίζεται στην εργασία σκλάβων – αφού αμείβονται πλουσιοπάροχα για να το παραλείψουν.

.

Επίλογος

Σε ολόκληρη τη Δύση οι κυβερνήσεις, οι οποίες ελέγχονται από τις Η.Π.Α., προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποπροσανατολίσουν τους λαούς τους από το αναμφίβολο γεγονός ότι, τους ξεπουλάνε. Ειδικά στην Ευρώπη, η διαδικασία αυτή επιτυγχάνεται με την επικέντρωση των δημοσίων συζητήσεων στο προσφυγικό πρόβλημα – το οποίο παραδόξως αφορά μόνο τους Σύριους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θεωρούνται αυθαίρετα ως παράνομοι μετανάστες.

Κανένας δεν αναρωτιέται βέβαια γιατί οι πολίτες άλλων χωρών, όπως της Λιβύης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν κοκ., οι πατρίδες των οποίων επίσης βομβαρδίστηκαν, δεν είναι πρόσφυγες – ενώ δεν δίνεται καμία σημασία στις αιτίες της μαζικής μετανάστευσης και της τρομοκρατίας, οι οποίες δεν είναι άλλες από την πείνα που έχει προκαλέσει η Δύση ληστεύοντας όλα αυτά τα κράτη και τους πολέμους που διεξάγει.

.

.

Ενώ λοιπόν η λεηλασία έχει διευρυνθεί στις δυτικές πλέον χώρες και στις κοινωνίες τους, προβάλλεται το τρομακτικό θέαμα άλλων, πολύ πιο φτωχών και ταλαιπωρημένων λαών – έτσι ώστε αφενός μεν να μην παραπονιέται κανείς για τη φτωχοποίηση του, αφετέρου να του προκαλούνται συναισθήματα φόβου, τα οποία εξουδετερώνουν όλες τις υγιείς αντιστάσεις του.

Δεν πρέπει λοιπόν να απορούμε καθόλου με τη νεκρική σιωπή των αμνών που βασιλεύει – για τους λαούς δηλαδή που δεν διαμαρτύρονται, παρά το ότι οδηγούνται με τη σειρά στο ικρίωμα. Αντίθετα, όλα εξελίσσονται σωστά και προγραμματισμένα, χωρίς να γίνονται καθόλου λάθη – είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)

analyst.gr