Καθώς παρακολουθώ από μακριά πια τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, κοντεύω να κάνω καινούργιο συκώτι από τα γέλια. Ένα από τα πιο αστεία των τελευταίων ημερών ήταν το κόψιμο της παράστασης του ΕΘνικού Θεάτρου -του έργου στο οποίο υπήρχαν και αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Σάββα Ξηρού- αλλά, κυρίως, ένα από τα επιχειρήματα αυτών που ήταν κατά του ανεβάσματος της παράστασης.
Έλεγαν λοιπόν όλοι αυτοί οι πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι, ως ατράνταχτο επιχείρημα, πως είναι απαράδεκτο το Δημόσιο και οι Έλληνες πολίτες να πληρώνουν για το ανέβασμα μιας παράστασης που περιέχει και απσοσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού.
Καλά, έπεσα κάτω από τα γέλια.
Σε μια χώρα που χρεοκόπησε πριν από έξι χρόνια χωρίς οι πολίτες να δουν ποτέ τον λογαριασμό του χρέους, σε μια χώρα που καταργήθηκε η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, σε μια χώρα που οι πολίτες επί έξι χρόνια πληρώνουν απίστευτους φόρους για να ξεχρεώνουν ελληνικές, γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, κάποιοι λένε πως είναι έγκλημα να ανεβαίνει μια παράσταση με τα χρήματα των Ελλήνων.
Να μη σε νοιάζει για τα 300 δισεκετομμύρια που πληρώνεις και κανείς δεν σου είπε από πού προέκυψαν, και να γίνεσαι έξαλλος για μερικές χιλιάδες ευρώ για το ανέβασμα μιας παράστασης.
Το ακόμα πιο αστείο είναι πως αυτό το προφανές δεν το επισημαίνει κανείς.
Και το πάρα πάρα πάρα πολύ αστείο είναι πως, αυτοί που τους ακούνε, κάθονται και το συζητούν.
Και κανείς δεν προσέχει πως κάποιοι από αυτούς που έσκιζαν τα ρούχα τους υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης όταν οι χρυσαυγίτες κατέβαζαν μια παράσταση, τώρα δεν είναι καθόλου υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης.
Γιατί;
Γιατί είναι αγορασμένοι. Από ολιγάρχες, πολιτικά τζάκια και πρεσβείες.
Τρελό γέλιο σας λέω.
Καλή διασκέδαση!
(Το σύνθημα στη φωτογραφία είναι από τοίχο της Λεμεσού.)