Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Ας παρακολουθήσουμε τη “λογική” του τουρκικού/ισλαμιστικού καθεστώτος της Άγκυρας, με αναφορά την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση της 17ης Φεβρουαρίου μέσα στην Τουρκική πρωτεύουσα, με στόχο το κατ´εξοχήν εργαλείο του τουρκικού κράτους- τον Τουρκικό στρατό. Ως γνωστό η βομβιστική επίθεση, με παγιδευμένο αυτοκίνητο εναντίον λεωφορείου που μετέφερε στρατιωτικούς, άφησε νεκρούς 20 υψηλόβαθμους αξιωματικούς, 8 πολίτες και πάνω από 60 τραυματίες.
Σχεδόν αμέσως η Άγκυρα κατηγόρησε το κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα της Συρίας, το PYD και τον στρατιωτικό του βραχίονα, το YPG, ως υπεύθυνους της επίθεσης. Παρουσίασαν μάλιστα επεξεργασμένα στοιχεία ατόμου συριακής καταγωγής, μέλους του YPG- που πρόσφατα εισήλθε στην Τουρκία ως “πρόσφυγας”- που θεωρούν ως τον “οδηγό-βομβιστή”, της επιχείρησης.
Λίγες ώρες μετά, ακολούθησε η διασύνδεση του αυτονομιστικού κινήματος της Συρίας με αυτό της Τουρκίας, το γνωστό Κουρδικό Λαϊκό Κόμμα, το PKK. Η πάγια τουρκική θέση είναι πως το συριακό PYD αποτελεί τμήμα του PKK, το οποίο η Τουρκία , όπως και τα μεγάλα Δυτικά κράτη, χαρακτηρίζουν ως τρομοκρατική οργάνωση. Κατά συνέπεια η βομβιστική επίθεση είχε ως ουσιαστικό οργανωτή το PKK της Τουρκίας.
Η θέση αυτή- η ταύτιση PKK και PYD- κυριάχισε για λίγες ώρες παίρνοντας έτσι και τη σχετική κάλυψη από τα διεθνή ΜΜΕ. Και μετά ακολούθησε η κατηγορία πως πίσω από την επίθεση βρίσκεται το καθεστώς Άσαντ, αφού το καθεστώς είναι σύμμαχος του συριακού PYD.
Η κατηγορία εναντίον του Συριακού καθεστώτος έγινε από το τουρκικό ΥΠΕΞ, σε διμερές επίπεδο, σε όλους τους πρέσβεις των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με έδρα την Άγκυρα. Πριν και μετά την τοποθέτηση του ΥΠΕΞ,
το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου εξέφρασαν την ίδια θέση, εμπλουτίζοντάς την με αόριστες κατηγορίες πως άλλα κράτη, πέραν της Συρίας, κρύβονται πίσω από την επίθεση, όπως και πίσω από άλλες αιματηρές επιθέσεις (Οκτώβριο 2015, Ιανουάριο 2016).
Κατά τον Νταβούτογλου η Τουρκία βρίσκεται στο στόχαστρο ενός “κοκτέιλ τρομοκρατίας” – δηλαδή ενός συνδυασμού τρομοκρατικών πράξεων εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, που επιδιώκουν τον διαμελισμό της “Μητέρας Πατρίδας” αναβιώνοντας και εφαρμόζοντας τη Συνθήκη των Σεβρών (1922) που προνοούσε, μεταξύ άλλων, και κουρδικό κράτος.
Στην περίπτωση όμως της επίθεσης της 17ης Φεβρουαρίου, η Άγκυρα κατηγορεί, εμμέσως, ως “ηθικά υπεύθυνες”, Αμερική και Ρωσία. Την μεν πρώτη επειδή- και σε αντίθεση με την περίπτωση του PKK- όχι μόνο δεν χαρακτηρίζει το Συριακό αυτόνομο κίνημα PYD ως “τρομοκρατική οργάνωση”, αλλά, αντίθετα το υποστηρίζει δημόσια παρέχοντάς του στρατιωτική αρωγή. Όπως είναι γνωστό, το PYD-YPG αποδεικνύεται ο πιο αποτελεσματικός πολέμιος του “Ισλαμικού κράτους” σε Συρία και Ιράκ και για το λόγο αυτό κέρδισε, με το σπαθί του, την εύνοια της Ουάσιγκτον και όχι μόνο.
Ως προς τη Ρωσία, η στρατιωτική της επέμβαση στην Συρία ανέτρεψε τα δεδομένα υπέρ του Άσαντ και κατά των σχεδιασμών της Άγκυρας για να ηγεμονεύσει γεωπολιτικά της Συρίας. Ταυτόχρονα, η ρωσική επέμβαση κάνει δυνατή την αυτονομία των Κούρδων της Συρίας. Μετά δε τη δόλια κατάρριψη του Ρωσικού βομβαρδιστικού από τους Τούρκους τον περασμένο Νοέμβριο, η Μόσχα ενίσχυσε τις σχέσεις της με τους Κούρδους της Τουρκίας και της Συρίας, αναβαθμίζοντάς τους διπλωματικά και παρέχοντας, στους τελευταίους, κάθε δυνατή αρωγή κατά των ισλαμιστών-συμμάχων της Άγκυρας στην Συρία. Έτσι η τελευταία δεν χάνει μόνο τα “αυγά” στη Συρία αλλά, με τη διασυνοριακή πλέον ενίσχυση των Κούρδων, κινδυνεύει να χάσει και το “καλάθι” στην Τουρκία.
Σε αρκετά έντυπα ΜΜΕ αλλά και στο Διαδίκτυο, καταγράφεται έντονη δυσπιστία αναφορικά με τις θέσεις, τοποθετήσεις και ερμηνείες της Άγκυρας, ως προς τα αιτία των πρόσφατων επιθέσεων μέσα στην Τουρκική επικράτεια. Η ευθύς κατηγορία είναι πως οι ενέργειες αυτές είναι ουσιαστικά προβοκατόρικες πρακτικές του τουρκικού “βαθέως κράτους”-του περιβόητου “derin devlet “- που έλκει τις καταβολές του στις πρακτικές του Οσμανλικού τζινχαντιστικού Χαλιφάτου (Οθωμανική Αυτοκρατορία) και τους Νεότουρκους.
Ιστορικά, υπάρχει πληθώρα γεγονότων που τεκμηριώνουν τέτοιου είδους διαχρονικές πρακτικές του τουρκικού δεβλέτ. Μεταπολεμικά και όσο αυτές οι πρακτικές εφαρμόζονταν κατά των μειονοτικών στην Τουρκία- των Ρωμιών κυρίως- και τις δεκαετίες 1950-70 κατά των Ελλήνων της Κύπρου, οι σύμμαχοι της Νατοϊκής Τουρκίας τις αγνοούσαν.
Στην μεταψυχροπολεμική περίοδο, αρχίζοντας με τον “βρώμικο πόλεμο” κατά των Κούρδων της Τουρκίας την δεκαετία του 1990, οι πρακτικές αυτές του “derin devlet” άρχισαν να μελετούνται από μελετητές-ερευνητές στη Δύση και να δημοσιοποιούνται.
Η ρήξη όμως Τουρκίας- Ισραήλ τη δεκαετία του 2000, σε συνδυασμό με την κρίση στην Συρία , όπου η Νατοϊκή Τουρκία λειτούργησε και λειτουργεί ως αρωγός της ισλαμιστικής τρομοκρατίας- ένα γεγονός που δεν μπορεί πλέον να διασκεδαστεί- έχουν εδραιώσει διεθνώς την άποψη πως το τουρκικό κράτος έχει υιοθετήσει ως μέρος της εξωτερικής του πολιτικής την “στρατηγική της έντασης”, (“strategy of tension”), δηλαδή των προβοκατόρικων πράξεων, τρομοκρατικών ή μή, εναντίον εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών.
Στην περίπτωση της Συρίας έχουν καταγραφεί αρκετές περιπτώσεις τουρκικών προβοκατόρικων ενεργιών, γνωστών στη γλώσσα του “επαγγέλματος” ως “επιχειρήσεις πλαστής σημαίας” (“false flag operations”). Η πιο γνωστή υπήρξε αυτή της χρήσης χημικών όπλων κατά αμάχων σε γειτονιά της Δαμασκού, (Αύγουστο 2013) ώστε να κατηγορηθεί ο Άσαντ. Η όλη επιχείρηση έγινε υπό την εποπτεία των Τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Σε μια άλλη περίπτωση, το Τουρκικό κράτος σχεδίασε επίθεση εναντίων των δικών του ενόπλων δυνάμεων στη Συρία, με σκοπό να την αποδώσει σε “τρομοκράτες” και να την εκμεταλλευθεί ανάλογα.
Και στις δυο περιπτώσεις οι Τούρκοι επεδίωκαν τη δημιουργία συνθηκών για επεμβάσεις των Δυτικών τους συμμάχων στη Συρία, με απώτερο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Οι Δυτικοί τους όμως σύμμαχοι είχαν πλέον καταλάβει το παιχνίδι της Άγκυρας και δεν παγιδεύτηκαν από τις ανατολίτικές τους πονηριές της.
Τη περίοδο αυτή η Τουρκία έχει χάσει κάθε πρωτοβουλία στο μέτωπο της Συρίας. Η στρατηγική της έχει όχι μόνο καταρεύσει αλλά εξελίσσεται σε μπούμερανγκ. Αν η επίθεση της 17ης Φεβρουαρίου είναι μια ακόμη επιχείρηση “πλαστής σημαίας”, αυτό σημαίνει πως ο Ισλαμοφασισμός της Άγκυρας έχει πλέον εισέλθει στο σπειροειδή κύκλο της κόλασης.
Υ. Γ. Δυο μέρες μετά τη επίθεση στην Άγκυρα και μία μετά μια ακόμη επίθεση στις κουρδικές περιοχές της Ανατολής με νεκρούς στρατιωτικούς, μια κουρδική οργάνωση-της οποίας τα μέλη αποσχίσθηκαν από το PKK- “Γεράκια για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν”, ανέλαβε την ευθύνη και για τις δυο επιθέσεις , κατηγορώντας τον “φασίστα Ερντογάν και τη συμμορία του” για σφαγές αμάχων στο Κουρδιστάν. Η οργάνωση δημοσιοποίησε τη φωτογραφία και το όνομα του φερόμενου Κούρδου βομβιστή. Η ανάλυψη ευθύνης από Κούρδους συγκρούεται κάθετα με την εδώ και μέρες επίσημη τοποθέτηση του Τουρκικού καθεστώτος και τις διεθνείς του καταγγελίες πως την ευθύνη φέρουν Κούρδοι αυτονομιστές της Συρίας του PUD-YPG , καθώς και με συναφείς λεπτομέρειες, όπως το όνομα του Σύριου δράστη (κουρδικής καταγωγής και μέλους του YPG) και σχεδόν 20 συνεργατών του που συνελήφθησαν!
Πιθανολογώ πως η καθυστερημένη ανάληψη ευθύνης από Κούρδους της Τουρκίας έγινε σκόπιμα ώστε να εκτεθεί διεθνώς η αναξιοπιστία του Τουρκικού καθεστώτος, καθώς και το δίδυμο Ερντογάν -Νταβούτογλου για τα ασύστολα και προπαγανδιστικά του ψεύδη και για τις ευνόητες διεθνείς σκοπιμότητες που ήθελαν να εξυπηρετήσουν τη συγκεκριμένη αυτή περίοδο.