Έγραψα «Καληνύχτα Ελλάδα» ΠΡΙΝ τα «Μνημόνια» & το «Μεταναστευτικό!...»

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Δημοσιεύοντας το βιβλίο μου με τίτλο «Καληνύχτα Ελλάδα» τέλος καλοκαιριού του 2008 είχα «κατηγορηθεί» από φίλους και φίλες στα ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ ότι ήμουν απροσδόκητα απαισιόδοξος!..

Τον Δεκέμβριο σκοτώθηκε ο έφηβος Αλέξης Γρηγορόπουλος, «κάηκε» η Αθήνα (και όχι μόνο) και κάποιοι αναρωτήθηκαν μήπως ήταν προφητικό το βιβλίο μου…

Τότε ΔΕΝ ξέραμε τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ (1, 2, 3) και το ΤΕΡΑΣΤΙΟ και ΚΑΥΤΟ πρόβλημα της αδιάκοπης εισροής προσφύγων, μεταναστών και λαθρομεταναστών που δημιουργούν πρωτόγνωρες για την Πατρίδα μας καταστάσεις καθώς εγκυμονούν κινδύνους που όλοι αντιλαμβανόμαστε αλλά δεν βγαίνουμε μπροστά να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΦΩΝΑΧΤΑ την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ της Ευρώπης των άλλων 27 Κρατών-μελών!

Ήδη βρισκόμαστε 2 μήνες μέσα στο 2017, οι αγρότες στα μπλόκα, οι περικοπές μισθών και συντάξεων μπροστά μας, η αξιολόγηση στο πουθενά, η ανάπτυξη «όνειρο θερινής νυκτός» και παρά τις τρικυμίες στο Αιγαίο, όπως πλέον παραδέχονται ΟΛΟΙ διεθνώς, δεχτήκαμε μέχρι τώρα πάνω από 90,000 πρόσφυγες, μετανάστες και λαθρομετανάστες οι οποίοι, με κλειστά τα βόρεια σύνορά μας, είναι ήδη «εγκλωβισμένοι» στην χώρα μας…

Έγραφα στο «Καληνύχτα Ελλάδα» Καλοκαίρι του 2008 τα ακόλουθα:

Βρισκόμαστε, τελικά, ως Έθνος, λαός και κοινωνία στο μάτι ενός κυκλώνα, στη δίνη προβληματισμών, με τον κλυδωνισμό θεσμών και δομών, με την ακύρωση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και πλαισίων αναφοράς. Προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για μια προσεκτική ψυχοκοινωνική αξιολόγηση των δεδομένων χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς φόβο και πάθος και χωρίς υστερικές αντιδράσεις.

Μήπως όλα τα παραπάνω αποτελούν πικρόχολες διαπιστώσεις υποκειμενικού τύπου πίσω από τις οποίες υποκρύπτονται κάποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες;Κατηγορηματικά ΟΧΙ!
Έχουμε τελματώσει σε έναν απίστευτα βρώμικο και δύσοσμο βούρκο...Κολλήσαμε!

Έχει περάσει στο συλλογικό, εθνικό μας υποσυνείδητο η αίσθηση ότι ΔΕΝ υπάρχει πια στέρεο, υγιές, ηθικό κομμάτι γης για να σταθούμε και ότι επόμενο βήμα είναι ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ, η απώλεια της ιδεολογίας, η προσφυγή στην απάθεια και την άρνηση που αποτελούν το ικρίωμα θανάτωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς το δημιουργικό ΕΜΕΙΣ υποκαθίσταται από το μικροπρεπές...ΕΓΩ!

Καιρός να...ξυπνήσουμε, να θυμηθούμε το "εμείς", να διαπιστώσουμε ότι ακόμα υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ! Αλλιώς, ο τελευταίος ας φροντίσει, παρακαλώ, να ρίξει την αυλαία και να σβήσει τα φώτα..! Καληνύχτα... Ελλάδα;

Σήμερα θα προσθέσω σε εκείνο το κείμενο λίγα ακόμη χρήσιμα λόγια:

Άτομα και ομάδες, αντιμετωπίζουμε μια χωρίς προηγούμενο πτώση συστημάτων αξιών, κατανόησης και ερμηνείας της πραγματικότητας, ορθής αξιολόγησης του χθες και έλλειψης όχι μόνο επιθυμίας αλλά ίσως και ικανότητας για προγραμματισμό του αύριο..

Και με τον τρόπο αυτό πέρα από την πίκρα της καθολικής απογοήτευσης φαίνεται να γίνεται ΟΔΥΝΗΡΗΓ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ το πολύ πιο επικίνδυνο ψυχοκοινωνικό και πολιτικά συλλογικό συναίσθημα των Ελλήνων που είναι ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ…

Μέσα στον διάχυτο πλέον κυνισμό, που εκφράζεται από τις διαδικασίες της απώλειας ιδεολογίας, της απάθειας και της άρνησης πίστης και αφοσίωσης σε υψηλά ιδεώδη και συλλογική εθνική ανάταση, κρύβεται, κατά την προσωπική μου γνώμη, συγκεκριμένος φόβος.

Ο φόβος ότι οι ΗΓΕΤΕΣ της Ευρώπης και της Πατρίδας μας και οι παρατρεχάμενοί τους δεν φαίνεται να έχουν την πρόθεση, το σθένος, την δυναμική να προχωρήσουν όπως απαιτούν οι επικίνδυνες καταστάσεις.

Η αίσθηση του Νεοέλληνα ότι είναι πλέον αλλοτριωμένος από την εξουσία, ότι απομακρύνθηκαν απ’ αυτόν οι πολιτικοί του ηγέτες και τα Κόμματα επιβαρύνει με σημαντικό κόστος την προγενέστερη αίσθηση της ψυχοκοινωνικής και πολιτικής μας αλλοτρίωσης καθώς η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ το πολιτικό σύστημα και μαζί τους ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ!…

Καθώς βιώνουμε τη Νέα Τάξη Πραγμάτων ΚΑΙ στην Συρία δημιουργεί την απελπισία η οποία αποδεικνύεται, δυστυχώς, ακόμη χειρότερη και από τον διαπιστωμένο κυνισμό καθώς οδηγεί στον καταστροφικό νιχιλισμό…

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ ή επιτέλους θα ξυπνήσουμε Λαός και Πολιτικοί για να σώσουμε την Πατρίδα που μας παρέδωσαν οι γονείς μας ώστε να την παραδώσουμε, έστω οικονομικά πτωχευμένη, αλλά ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ στα παιδιά και τα εγγόνια μας;