Όσο και να δείχνει άσχετος ο τίτλος του σχόλιου, ας μην πτοηθούν οι φίλοι αναγνώστες στον φιλόξενο τούτο ενημερωτικό κόμβο. Θα εκπλαγούν… αν όχι όλοι, αρκετοί, διότι και κάποιοι που παριστάνουμε τους πιο ψαγμένους (είδα το πρωί έναν στον καθρέπτη), σε αυτό πιαστήκαμε αδιάβαστοι.
Ας όψεται η εμπειρία πολύπειρου φίλου που έχει «φάει» το Αιγαίο «με το κουτάλι», τα δε τουρκικά «τσαλίμια» τα εντοπίζει από μακριά, όταν δεν τα έχει ήδη προβλέψει…
Το περιστατικό με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και το σχέδιο πτήσης που κατατέθηκε στις τουρκικές αρχές για διέλευση από τον τουρκικό εναέριο χώρο, με πρώτη προσγείωση στον αερολιμένα της Ρόδου για ανεφοδιασμό, άφησε μια πικρή γεύση σε πολλούς «γνωρίζοντες», αφού απέπνεε πλημμελή και ερασιτεχνικό χειρισμό, ο οποίος μόνο ζημία μπορεί να προκάλεσε στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, εκτός από χαμόγελο στη γραφειοκρατία της Άγκυρας… αν και τα δυο αυτά συχνά συνδέονται.
Το μέγα ερώτημα είναι πως δεν βρέθηκε ένας να εξηγήσει στον πρωθυπουργό και την ακολουθία του τις συνέπειες του χειρισμού που τελικά προκρίθηκε. Στρατιωτικός, πολιτικός, σύμβουλος, όποιος και να ήταν… Τι να υποθέσει κανείς; Ότι υπήρξαν φωνές που το ανέφεραν και απλά δόθηκε εντολή, με συνοπτικές διαδικασίες να αποφευχθεί κάτι που θα δημιουργούσε ένταση στην πιο ακατάλληλη περίοδο, διότι ουδείς κατόρθωσε να αξιολογήσει τις συνέπειες της επιλογής;
Εξηγήθηκαν και δεν δόθηκε σημασία λόγω περιορισμένης γνώσης και συναίσθησης; Είναι λογικές ερμηνείες, αν και θα πρέπει να εξηγηθεί στη συνέχεια για ποιον λόγο έπρεπε να επιλεγεί εξ αρχής αυτή η πορεία, όσο στάνταρ διαδικασία και να είναι η επιλογή του συντομότερου δρόμου, ή εάν διασφαλίστηκε ότι άπαντες είχαν συνείδηση του τι έπρατταν…
Εν ολίγοις, το συγκεκριμένο σχέδιο πτήσης ενδεχομένως κατατέθηκε από ελληνικής πλευράς ως η βέλτιστη επιλογή μετάβασης στο Ιράν. Αποκλείεται να μη γνώριζαν αυτοί που το κατέθεσαν ότι θα εγειρόταν από τουρκικής πλευράς θέμα με τη Ρόδο. Αυτή είναι η δουλειά τους. Να γνωρίζουν… Η λογική λέει ότι έγινε στο πλαίσιο πάγιας πρακτικής, ως «δήλωση κυριαρχίας», με απειροελάχιστη την πιθανότητα να διαφύγει της προσοχής της τουρκικής πλευράς και να εγγράψει η ελληνική πλευρά μια «επιτυχία».
Άρα τι έγινε στη συνέχεια; Δόθηκε εντολή – και ορθώς – παράκαμψης του τουρκικού εναέριου χώρου. Το σφάλμα είναι όμως ότι το αεροσκάφος δεν «έπιασε» στη Ρόδο… Και είναι σημαντικό σφάλμα. Διότι παρότι απαντούν «φτάναμε κατευθείαν Αίγυπτο», αφενός όφειλαν να περάσουν από τη Ρόδο και αφετέρου να κάνουν και μια στάση στην Πάφο, ως απάντηση στην Άγκυρα που αμφισβήτησε με τόσο κραυγαλέο τρόπο τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Το «ας μη μπλέξουμε με αυτούς του τρελούς» δεν αποτελεί δικαιολογία. Αν δεν θέλανε, ας μη συμπεριλάμβαναν εξ αρχής τη Ρόδο. Διότι τώρα η εικόνα που πέρασε και καταγράφηκε, ήταν ότι υποχώρησαν (βλ. υποχωρήσαμε) υπό τουρκική πίεση, μετατρέποντας μια τόσο κακόβουλη, προβλέψιμη και προσχεδιασμένη τουρκική συμπεριφορά σε επιτυχία. Σα να αποδέχθηκαν δηλαδή όσα υποστήριξε η Τουρκία, τη νομιμοποίησαν με τη στάση τους και μάλιστα για μια περιοχή που έχει… την τιμητική της στον τουρκικό αναθεωρητικό σχεδιασμό, ένα τσιγάρο δρόμο από το Καστελόριζο λένε ιπτάμενοι… Τι δεν αντιλαμβάνονται;
Κι επειδή πολύς λόγος έγινε και πολλά ειπώθηκαν από λιγότερο ή περισσότερο γνώστες, λιγότερο ή περισσότερο ειδικούς – άσε το ελληνικό καφενείο… – στέλεχος της Πολεμικής Αεροπορίας με μακρά πείρα και χιλιάδες ώρες πτήσης, είχε κάτι μοναδικό να συνεισφέρει: «Θυμάσαι τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου φίλε μου»; Αυτό ήταν το πρώτο που ανακαλώ από τη συνομιλία μας.
«Ναι πτέραρχέ μου, το θυμάμαι», αντέτεινα. «Αν δε θυμάσαι… διότι αν θυμόσουν θα έκανες αυτομάτως τη σύνδεση, ανακαλώντας στη σκέψη σου τα ΝΑΤΟϊκά – βρετανικά νομίζω – μαχητικά που παρέμειναν επί κάμποσες μέρες στο νησί, όπου ενεπλάκησαν σε εκπαιδευτική δραστηριότητα, με στόχο την εξοικείωση με ένα επιχειρησιακό περιβάλλον που θα έμοιαζε αρκετά με αυτό που θα συναντούσαν στον Κόλπο, τουλάχιστον σε όρους θερμοκρασίας».
«Και τι μ’ αυτό;», τόλμησε να αντιτείνει η ημετέρα… μίξη επιτηδευμένης αφέλειας με ολίγη από κλασική δημοσιογραφική προδιάθεση προβοκαρίσματος του συνομιλητή ώστε να ανοιχτεί περισσότερο: «Έλα ρε φίλε, εσένα σε είχα για πιο έξυπνο» απήντησε αφοπλιστικά, μη δίνοντας το παραμικρό περιθώριο να διορθώσεις την τσαλακωμένη σου εικόνα, προϊόν της δημοσιογραφικής σου… «ματαιοδοξίας»!
«Τότε φίλε μου δεν ήταν αποστρατικοποιημένη η Ρόδος για τους Τουρκαλάδες; Ήταν. Σε συνθήκες γεωστρατηγικής αναταραχής όμως, τα παιχνιδάκια σαν αυτά της Τουρκίας δεν περνάνε και ο ισχυρός απλά επιβάλει τη θέλησή του, όταν δεν βρει τρόπο το κάνει εξαιτίας σου, θα το θυμάται για πολλά-πολλά χρόνια… έχεις την εντύπωση ότι οι Αμερικανοί ξεπέρασαν τα αντριλίκια του Ερντογάν που δεν τους επέτρεψε το 2003 να εισβάλουν στο Ιράκ από τα βόρεια με την Ταξιαρχία που την έλεγαν και ψηφιακή αν θυμάσαι»…
«Ναι θυμάμαι», ψέλλισα και όντως το θυμόμουν, δεν ξεχνιέται άλλωστε… για να συνεχίσει απτόητος, «θα γλίτωναν κόπο, χρήμα, δυνάμεις και μια σειρά άλλα πράγματα… ακόμα το πληρώνουν… έτσι είχαν κάνει και στη Ρόδο με τα μαχητικά, δεν έδωσαν καμία σημασία στην Τουρκία. Και αν δεν κατάλαβες ακόμα, αυτό που πετύχαμε εκείνη την εποχή να εγγράψουμε, η Τουρκία θα υποστηρίξει ότι το αναιρέσαμε στην πράξη με την επιπολαιότητα του χειρισμού με το αεροσκάφος της αποστολής του Αλέξη στην Τεχεράνη».
Ας το δουν και το Εθνικής Άμυνας και το Εξωτερικών. Όσον αφορά τον Πάνο Καμμένο, ας μην προσπαθήσει να μας πείσει με επιχειρήματα που κάποια άλλη – όχι και τόσο μακρινή – εποχή θα τον έβγαζαν έξω από τα ρούχα του και θα τον είχαν κάνει να «πηδήξει στα κάγκελα». Όχι εμάς τουλάχιστον. Για τον Κοτζιά δε λέμε τίποτα… σα να έχει εξαφανιστεί τώρα τελευταία. Συμβαίνει τίποτα;