Κάποιοι τους μέτρησαν 45.000-50.000 τους διαδηλωτές που κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας την περασμένη Πέμπτη, για να διαμαρτυρηθούν για το ασφαλιστικό, άλλοι τους βρήκαν περισσότερους από 100.000.
Όσο και αν τη διαφορά δεν τη λες αμελητέα, οι αριθμοί ελάχιστη σημασία έχουν. Αυτό στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς, είναι η μαζική συμμετοχή, ο δυναμισμός, η κοινή αγωνία όλων αυτών των ανθρώπων που σηκώθηκαν από τον καναπέ και βγήκαν να φωνάξουν και να διεκδικήσουν το δίκιο τους: αυτό το σχέδιο, που έφερε ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κατρούγκαλος, δεν πρέπει να περάσει. Δεν πρέπει να εφαρμοστεί, δεν πρέπει να γίνει νόμος του κράτους.
Υπό αυτήν την έννοια, και αν βάλουμε στην εξίσωση και τους αγρότες, που παραμένουν στα μπλόκα και καθημερινά ενισχύουν τις δυνάμεις τους, ζητώντας επίσης, μεταξύ άλλων, την απόσυρση του ασφαλιστικού, το σχέδιο Κατρούγκαλου έχει ήδη πετύχει κάτι πολύ σημαντικό -έστω κι αν δεν είναι ακριβώς αυτό, που οραματιζόταν ίσως ο εμπνευστής του: ένωσε -εναντίον του, βεβαίως- μια μεγάλη μερίδα ετερόκλητων μεταξύ τους ανθρώπων, κοινωνικών τάξεων και επαγγελματικών ομάδων. Όταν οι επιστημονικοί φορείς με τις γραβάτες βαδίζουν δίπλα σε άνεργους και συνταξιούχους, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να αγνοήσει και να υποτιμήσει.
Έχω την αίσθηση, ωστόσο, ότι το σχέδιο Κατρούγκαλου πέτυχε κάτι πολύ πιο «σπουδαίο» από το να ενώσει τις αντιδράσεις εναντίον του: έριξε τις μάσκες. Όλων. Κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, διαδηλωτών. Και όποιος δεν το βλέπει, μάλλον εθελοτυφλεί. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή...
Η «αριστερή» κυβέρνηση διαρρήγνυε τα ιμάτιά της ότι βάζει τον άνθρωπο πάνω από τους αριθμούς. Πλέον, δεν μπορεί επ' ουδενί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, δεν δύναται καν να μιλήσει για μια μεταρρύθμιση με κοινωνικό πρόσημο. Αν μη τι άλλο, μια εθνική σύνταξη της τάξης των 384 ευρώ δεν μπορεί να έχει κανένα κοινωνικό πρόσημο -πόσω μάλλον, μια εθνική σύνταξη ακόμα πιο κάτω από τα 384 ευρώ, και με εισοδηματικά κριτήρια, που αξιώνουν οι δανειστές. Αλλά σ' αυτό θα επανέλθουμε...
Η δεξιά αντιπολίτευση δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν θα ψηφίσει το ασφαλιστικό, όταν έρθει στη Βουλή, και τάσσεται στο πλευρό των διαδηλωτών -προχώρησε μάλιστα και στη σύσταση... Γραμματείας Επιστημονικών Φορέων, για να είναι σίγουρη ότι δεν θα της... ξεφύγει κανένας ψηφοφόρος από τη συγκεκριμένη επαγγελματική ομάδα. Ο αρχηγός της, ωστόσο, ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους ότι δεν επιθυμεί εκλογές. Δεν βιάζεται, βλέπετε... Ζήτησε 111 μέρες, για να «ξαναστήσει» στα πόδια του το κόμμα. Ποιος ξέρει πόσες ακόμα νιώθει ότι χρειάζεται, μέχρι να το καταστήσει έτοιμο να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου -και αφήστε τις δημοσκοπήσεις να λένε. Συνεπώς, η ΝΔ δεν απορρίπτει το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, γιατί έχει ένα καλύτερο πλάνο για τις συντάξεις των Ελλήνων. Όχι. Το απορρίπτει, γιατί στρατηγικά επιδιώκει να αφήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να σηκώσει όλο το πολιτικό βάρος του να περάσει ένα τέτοιο εκτρωματικό σχέδιο από τη Βουλή, για να υποστεί στη συνέχεια τη φθορά που θα του επιφέρει αυτή η κίνηση, κόντρα στη βούληση μιας πολύ μεγάλης μερίδας των πολιτών.
Κι έπειτα, είναι οι διαδηλωτές. Εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, αγρότες και, φυσικά, το περίφημο «κίνημα της γραβάτας»: γιατροί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί, δικαστικοί επιμελητές, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες. Όλοι οι καλοί χωράνε, αρκεί να είναι... καλοντυμένοι, για να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους διαμαρτυρόμενους. Αλήθεια, έχουν καταλάβει όλοι αυτοί γιατί διαδηλώνουν; Για να αποσυρθεί το σχέδιο Κατρούγκαλου -που είναι εξαμβλωματικό, δεν το συζητάμε- και να έρθει... τι; Έχουν αντιληφθεί, άραγε, οι διαδηλωτές, ότι ο «πυρήνας» του ελληνικού σχεδίου είναι μια -ελάχιστα έως καθόλου βιώσιμη- εθνική σύνταξη, ύψους 384 ευρώ, την οποία οι δανειστές απορρίπτουν, ζητώντας το ποσό να πέσει ακόμα πιο χαμηλά και να τεθούν και εισοδηματικά κριτήρια; Συνειδητοποιούν οι διαμαρτυρόμενοι ότι, το σχέδιο που εκείνοι θεωρούν πολύ «βαρύ», οι πιστωτές μας δεν το δέχονται, γιατί το βρίσκουν πολύ «light»; Ή... ευαγγελίζονται πως η απόσυρση του ασφαλιστικού Κατρούγκαλου θα οδηγήσει σε μια καλύτερη λύση; Ποια είναι αυτή; «Τσεκούρι» επί δικαίων και αδίκων, όπως προτείνει το ΔΝΤ, και... όποιον πάρει ο Χάρος;
Αλήθεια, είναι κοινά τα αιτήματα των διαδηλωτών; Ή μήπως θέλει, ο καθένας για λογαριασμό του, να... πληρώσει τη νύφη ο διπλανός του; Αναρωτιέμαι. Και αναρωτιέμαι, ακόμα περισσότερο, τι να επέλεξαν στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 όλοι όσοι κατέβηκαν στους δρόμους την Πέμπτη. Το «Ναι» ή το «Όχι»; Θα τολμούσα να στοιχηματίσω πως οι αγρότες των κοινοτικών επιδοτήσεων, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι συμβολαιογράφοι, οι φαρμακοποιοί, οι επιστήμονες εν γένει, οι... γραβατωμένοι, ήταν με την πλευρά του «Ναι». Να ήθελαν, άραγε, και να επιθυμούν ακόμα, την παραμονή στο ευρώ, αλλά χωρίς να χρειαστεί να βάλουν το δικό τους χέρι στην τσέπη; Να κληθούν, συνεπώς, και πάλι να πληρώσουν τη «λυπητερή» τα συνήθη υποζύγια, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι;
Θου, Κύριε! Μια σκέψη κάνω...
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ