Φωτογραφία Αρχείου: Διάσωση ναυαγών προσφύγων που επέβαιναν σε ξύλινο ιστιοφόρο σκάφος που λόγω των ανέμων προσάραξε σε βραχώδη ακτή νότια της Μυτιλήνης στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου της Κρατήγου, την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ
Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Τις μέρες αυτές η Ελλάδα βρίσκεται σε έναν άνευ προηγουμένου ξεσηκωμό, με αφορμή το ασφαλιστικό, που ανατρέπει σε βαθμό εξοντωτικό σε ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες τα οικονομικά τους δεδομένα.
Όμως ένα άλλο θέμα, ιδιαίτερα κρίσιμο, βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν είναι άλλο από το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Κι αυτό, γιατί οι ροές δεν ανακόπτονται, παρά την κακοκαιρία που επικρατεί, λόγω χειμώνα στο Αιγαίο, ενώ παράλληλα η Τουρκία, παρά τα συμφωνηθέντα, δεν κινείται προκειμένου να βάλει φρένο στην εγκληματική δράση των διακινητών.
Πρόσφατα βρέθηκα στο Στρασβούργο στην Σύνοδο του Ιανουαρίου της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Στα θέματα που συζητήθηκαν ήταν και το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Η συζήτηση έγινε παρουσία των Τουσκ-Γούνκερ. Οι παρεμβάσεις των Ελλήνων Ευρωβουλευτών είχαν μια θα έλεγε κανείς κοινή κατεύθυνση. Ζήτησαν να τηρήσει η Τουρκία τα συμφωνηθέντα και να υπάρξουν κυρώσεις προς την Άγκυρα (Μ. Σπυράκη), καθώς και την προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ελλάδας, που είναι και ευρωπαϊκά σύνορα με μια αποτελεσματική προσπάθεια, προκειμένου να μην κατεδαφιστεί το οικοδόμημα της συνθήκης του Σένγκεν (Μ. Κεφαλογιάννης).
Η απάντηση των εκπροσώπων των θεσμικών οργάνων ήταν η γενικόλογη, «κάνουμε ότι μπορούμε» (Γιούνκερ) και η πιο ρεαλιστική αυτή που ανέφερε ότι «κανείς δεν σέβεται τις συλλογικές αποφάσεις» (Τουσκ).
Συμπέρασμα από την όλη συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το προσφυγικό-μεταναστευτικό μηδέν. Ακούσαμε μόνο ότι το θέμα θα επανέλθει, για ακαδημαϊκή προφανώς συζήτηση, στις προσεχείς συνόδους του Φεβρουαρίου και του Μαρτίου. Και το κυριότερο συζήτηση χωρίς απόφαση.
Έτσι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέφυγε για μια ακόμη φορά να πιέσει τις κυβερνήσεις να πάρουν ρεαλιστικές αποφάσεις, για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος, που δεν αφορά μόνο την χώρα μας, στην οποία γίνεται η πρώτη υποδοχή και καταγραφή , αλλά ολόκληρη την Ευρώπη.
Και να σκεφθεί κανείς ότι τα γεγονότα, ξεπερνούν τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις, όπως αυτή της αναλογικής κατανομής των 160.000 προσφύγων, την ώρα που έχουν ήδη περάσει στη Γερμανία, αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων.
Βεβαίως υπάρχουν και οι νεοφώτιστοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν έχουν πολυκαταλάβει τι σημαίνει αλληλεγγύη, και ζητούν να στηθεί ένα τείχος, που εν μέσω θαλασσοταραχής θα πιέζει τα φουσκωτά να αλλάξουν κατεύθυνση, προκειμένου να επιστρέψουν στις τουρκικές ακτές.
Δεν λένε τίποτα όμως για την Τουρκία, που δεν λέει να ελέγξει τις κινήσεις των δουλεμπόρων και τα γνωστά 21 σημεία απ όπου εκκινούν τα υπερφορτωμένα φουσκωτά.
Αντίθετα έσπευσαν οι γαλαντόμοι προς την Άγκυρα Ευρωπαίοι, να της ανοίξουν ένα ακόμη κεφάλαιο διαπραγματεύσεων, προωθώντας έτσι την ενταξιακή της πορεία, της έδωσαν 3 δις, που ο ανατολίτης γείτονάς μας θέλει τώρα να γίνουν 5 δις, και συναντήσεις υψηλού επιπέδου δύο φορές τον χρόνο, προκειμένου η Τουρκία να έχει ένα ανοιχτό βήμα στην Ε.Ε.
Την ίδια ώρα βάζουν όρους στην Ελλάδα, να κλείσει σε τρεις μήνες τις στρόφιγγες του μεταναστευτικού ρεύματος, λες και η Αθήνα το διακινεί, και ταυτόχρονα απειλούν την χώρα μας με έξοδο από την διαδικασία ελεύθερης εντός Ε.Ε. μετακίνησης (συνθήκη Σένγκεν). Ανάλογη πίεση ασκείται με αντίστοιχες απειλές και για την ολοκλήρωση των hot spot στα πέντε ελληνικά νησιά.
Ακούστηκαν και άλλα εξωφρενικά, από τους κατά τα άλλα Ευρωπαίους εταίρους μας, όπως να εγκατασταθούν στα νησιά μας 400.000 πρόσφυγες και μετανάστες, προκειμένου να ησυχάσουν, ή να μην έχουν τέτοιους πονοκεφάλους, οι Ευρωπαίοι του βορά. Δεν αρκέσθηκαν στην ήδη γενναιόδωρη προσφορά του Α. Τσίπρα για την φιλοξενία των 50.000, αντί των 16.000 που μας αναλογούσαν με βάση τη συμφωνία των 160.000.
Στο μεταναστευτικό έκανε πολλά και σοβαρά λάθη η ελληνική πλευρά, με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων της Τασίας Χριστοδουλοπούλου και την μετακίνηση των μεταναστευτικών ρευμάτων από την Ισπανία και την Ιταλία στην Ελλάδα, μια και αυτόν τον δρόμο διαλέγουν πια μετανάστες που προέρχονται από το Μαρόκο και άλλες αφρικανικές χώρες.
Δεν το είδε σοβαρά η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου από την περασμένη Άνοιξη, μολονότι πολλές πλευρές είχαν κτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου. Δεν υπήρχε ξεκάθαρη πολιτική αντιμετώπιση.
Θα έπρεπε από την αρχή να είχε προσφύγει η χώρα μας, τόσο στα όργανα της Ε.Ε. όσο και σο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με αίτημα να πιεσθεί η Άγκυρα να ελέγξει από την αρχή τις προσφυγικές ροές και τα hot spots να εγκατασταθούν στην Τουρκία.
Βεβαίως η ελληνική κυβέρνηση ήταν απορροφημένη με τις μη διαπραγματεύσεις του ανεκδιήγητου υπουργού των Οικονομικών και δεν έβλεπε τίποτα πέρα από την μύτη της.
Το τι μέλλει γενέσθαι ουδείς γνωρίζει. Αυτό που μπορεί κανείς να θεωρήσει βέβαιο, είναι ότι η χώρα μας έχει πληρώσει σχεδόν ένα δις γι αυτή την υπόθεση, σε μια εποχή που αναζητούνται χρήματα για να περιοριστούν οι νέες μειώσεις των συντάξεων και ταυτόχρονα επιχειρούνται υπερβολικές αφαιμάξεις σε ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες…