ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ
Η φράξια Σόιμπλε αφυπνίστηκε, η παγίδα της νέας ασφυξίας στήνεται και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος προειδοποιεί, ευθέως και δημοσίως, με πάσα ειλικρίνεια: «Η πρώτη αξιολόγηση πρέπει να ολοκληρωθεί έως το τέλος Φεβρουαρίου, γιατί αν πάμε Μάιο-Ιούνιο… καήκαμε».
Είναι η προειδοποίηση που αποτυπώνει το προσφιλές και σταθερά αναβαπτιζόμενο σενάριο του σκληρού άξονα των δανειστών: Βάλτωμα της αξιολόγησης και, μαζί, της συζήτησης περί χρέους, πάγωμα της, όποιας, προσδοκίας ανάκτησης της επενδυτικής εμπιστοσύνης και ανάκαμψης, και δικαίωση της «αριστερής παρένθεσης» δια της πολιτικής φθοράς της κυβέρνησης Τσίπρα.
Το έδαφος για να ευδοκιμήσει το εν λόγω σενάριο και οι γερμανικές παραφυάδες του – του Grexit συμπεριλαμβανομένου – γίνεται όλο και πιο πρόσφορο όσο περνά ο χρόνος με ανοιχτή την αξιολόγηση. Το ασφαλιστικό δεν βγαίνει ούτε σε νούμερα ούτε σε κοινωνικές αντοχές, η κυβέρνηση κινδυνεύει να αυτοπαγιδευτεί για μια ακόμη φορά ανάμεσα στις «κόκκινες γραμμές» και στις προσδοκίες ευρωπαϊκής «πολιτικής λύσης» και οι δανειστές ποντάρουν ξανά στην – ήδη δοκιμασμένη – απειλή των άδειων ταμείων.
Το «ανώνυμο» τελεσίγραφο
«Οι διαπραγματεύσεις μπορεί να κρατήσουν μήνες αν η ελληνική κυβέρνηση δεν συνεργαστεί πλήρως στο σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής», ήταν το χαρακτηριστικό μήνυμα – τελεσίγραφο που έστειλε χθες, μέσω του γερμανικού πρακτορείου ΜΝΙ, ευρωπαίος αξιωματούχος. Για να προσθέσει εύγλωττα ότι «οι θεσμοί δεν θα επιστρέψουν στην Αθήνα πριν λάβουν συγκεκριμένες και αποδεκτές προτάσεις».
Οι ίδιες πηγές έκαναν ακόμη πιο σαφές το μήνυμα προειδοποιώντας ότι ο Αλέξης Τσίπρας «θα φύγει με άδεια χέρια» εάν ποντάρει σε πολιτική διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους και σε νέα παρέμβαση Ολάντ, για να καταλήξουν στο… δια ταύτα με την επισήμανση ότι δεν υπάρχει σπουδή στις διαπραγματεύσεις, καθώς «η Ελλάδα δεν έχει πραγματικές ανάγκες χρηματοδότησης ως τον Ιούνιο».
Ο σκληρός μήνας Ιούλιος
Κοινώς, οι πιστωτές παίζουν ξανά με την απειλή της πιστωτικής ασφυξίας και δείχνουν τον – στοιχειωμένο – μήνα Ιούνιο: Και τούτο διότι αμέσως μετά, τον Ιούλιο, και με βάση την απλή πραγματικότητα των αριθμών, το ελληνικό κράτος θα πρέπει να πληρώσει υποχρεώσεις συνολικού ύψους 3,655 δισ. ευρώ.
Εξ αυτών τα 457 εκατομμύρια είναι δόση προς το ΔΝΤ, τα 900 εκατομμύρια είναι τόκοι και τα 2,3 δισ. – το μεγαλύτερο και σημαντικότερο ποσό – είναι το μοναδικό ομόλογο που πρέπει να αποπληρωθεί στην ΕΚΤ έως το τέλος του 2016.
Εν ολίγοις, σε μια χρονιά που το σύνολο των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας είναι πολύ πιο χαμηλό από πέρσι και φθάνει στα 13,7 δισ. ευρώ – έναντι 23,5 δισ. το 2015 –, ο βαρύτερος και πιο δύσκολος μήνας είναι ο Ιούλιος. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι δανειστές και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που προειδοποιεί ότι «εάν φθάσουμε Ιούνιο, καήκαμε…»
Για να αποτραπεί και το «κάψιμο» και η παγίδα της νέας ασφυξίας οι επιλογές είναι σκληρές και πιεστικές. Οι πληροφορίες από τις – συνήθως πιο ήπιες – Βρυξέλλες λένε ότι οι δανειστές δεν θα κάνουν πίσω σε ό,τι αφορά την απαίτηση για, στοχευμένες έστω, μειώσεις συντάξεων στο ασφαλιστικό, ενώ η δυσμενής για την Αθήνα σύμπλευση ΔΝΤ και Κομισιόν στην ανάγκη λήψης νέων μέτρων το 2016 περιορίζει ακόμη περισσότερο τα περιθώρια κινήσεων της κυβέρνησης.
Η (νέα) στροφή στον Ολάντ
Ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος θα επιχειρήσει, στον όποιο βαθμό, να αναστρέψει αυτό το κλίμα στο Eurogroup της Πέμπτης, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας θα προσπαθήσει ξανά να μεταφέρει το ελληνικό ζήτημα σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο και, σύμφωνα με τις πληροφορίες, θα επιδιώξει συνάντηση με τον γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ στις 17 Φεβρουαρίου στις Βρυξέλλες, μία ημέρα πριν από τη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.
Ο Ολάντ όμως, μετά το Παρίσι της 13ης Νοεμβρίου έχει υποκύψει στον εθνικό «αυτισμό», η Μέρκελ είναι πολιτικά αποδυναμωμένη και εγκλωβισμένη λόγω προσφυγικού και ο Σόιμπλε, ενισχυμένος στο εσωτερικό της Γερμανίας και στο σκληρό κεντροευρωπαϊκό τόξο, καραδοκεί με την ατζέντα του Grexit πάντοτε ανά χείρας.
Σ’ αυτό το σκηνικό, ελάχιστοι στην κυβέρνηση επιθυμούν να ρισκάρουν μια νέα, αέναη κι αβέβαιη διαπραγμάτευση. Γνωρίζοντας πλέον ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται μόνον ως φάρσα, αλλά ενίοτε κι ως τραγωδία…