Από την αρχή φάνηκε καθαρά ότι τα μπλόκα των αγροτών ήταν μόνο συντεχνιακές δράσεις, κομματικά κατευθυνόμενες, που φυσικά θα έσβηναν, πίσω από διακομματικές συνεννοήσεις. Δεν υπήρχε συγκεκριμένο ανεξάρτητο πολιτικό αίτημα ανατροπής του πολιτικού συστήματος και πρόταση αλλαγής, ούτε πήρε ποτέ τέτοια χαρακτηριστικά.
Κάτι παρόμοιο γίνεται και με τους δικηγόρους και γενικά με το κίνημα της γραβάτας κ.λ.π. Συντεχνιακές και μόνο δράσεις και απεργίες, που δεν θέλουν να φορτωθεί βάρη η συντεχνία τους και όχι για να απελευθερωθεί ο λαός στο σύνολό του. Ούτε καν αφήνουν μια παρακαταθήκη, έστω ένα σύνθημα συνολικής απαλλαγής, για μια πιο προετοιμασμένη δράση στο μέλλον. Πάντα τα ίδια και τα ίδια.
Όσοι πίστεψαν κάτι τέτοιο, προφανώς τώρα θα αισθάνονται προδομένοι και απογοητευμένοι. Τόσα χρόνια και ακόμα δεν έμαθαν πως παίζει το παιχνίδι το σύστημα.
Για να ανατραπεί η κατάσταση χρειάζεται ένα γνήσιο πολιτικό κίνημα ανατροπής με ταυτόχρονη πρόταση για ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή χρειάζεται ένα γνήσιο απελευθερωτικό κίνημα.
Είμαστε όμως μακριά ακόμα από τη συνειδητοποίηση αυτού του αιτήματος. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα κοινωνικής συνοχής και αντίληψης του κοινωνικού συμφέροντος, που μόνο αυτό μπορεί να εγγυηθεί τα ατομικά συμφέροντα. Όσο πάμε ανάποδα, δηλαδή βάζουμε πρώτα το ατομικό συμφέρον και την ατομική σωτηρία, δηλαδή βάζουμε μπροστά το κάρο από το άλογο, λύση δεν θα υπάρξει.
ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΣΑΠΗΣ