Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Όσο περίεργο και αν ακούγεται, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει ακόμη χάσει τον έλεγχο του πολιτικού παιχνιδιού. Ναι, είναι πολύ στριμωγμένος - ναι υπάρχει οργή σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, όμως στις κάλπες δεν μετράει η οργή αλλά... τα κουκιά. Και από τον καναπέ και με μεγάλη αποχή δεν γίνονται ανατροπές.
Αυτές τις μέρες, η Ελλάδα ζει έναν μεγάλο απεργιακό πυρετό και πολύ σημαντικές κινητοποιήσεις. Στις οποίες συμμετέχουν και οι... γραβατωμένοι και οι μη... Είναι όμως αυτοί αρκετοί; Όχι, το σημερινό άρθρο δεν αποτελεί κάλεσμα σε ξεσηκωμό. Άλλωστε ζούμε σε πολιτισμένο δημοκρατικό περιβάλλον όπου στο τέλος της ημέρας τα πολιτικά ζητήματα όταν φτάνουν σε αδιέξοδο λύνονται σε κάλπες. Αλλού είναι το ζουμί. Και εδώ που τα λέμε, δε νομίζω ότι ιδρώνει και τόσο το αυτί των ενοίκων του Μαξίμου από τις κινητοποιήσεις. Εκτός ίσως από εκείνη των αγροτών, τους οποίους ωστόσο πιστεύουν -αν και μάλλον λανθασμένα- ότι αργά ή γρήγορα θα καταφέρουν να ηρεμήσουν.
Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι μπορεί η οργή των πολιτών να εκδηλώνεται πλέον με πολύ πιο έντονο τρόπο για την πολιτική της κυβέρνησης από ό,τι πριν από μερικούς μήνες, όμως πόσο περισσότεροι είναι έτοιμοι να πάνε να ψηφίσουν κατά του κ. Τσίπρα αν οδηγηθούμε σε κάλπες; Ψήφισαν Αλέξη αυτοί που σήμερα είναι στους δρόμους; Αν ναι, το πράγμα έχει ενδιαφέρον. Αλλά αν βρίσκονταν ούτως ή άλλως απέναντι και απλώς τώρα έχουν ξεμείνει από υπομονή; Θα μου πείτε, ίσως, ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ήδη προβάδισμα Μητσοτάκη. Ε, αν δεν υπάρχει με αυτό το κλίμα και ένα ρεύμα στις δημοσκοπήσεις, τότε δεν έχει νόημα καμία συζήτηση. Γιατί αν η αποχή εξακολουθήσει να διατηρείται στα επίπεδα των δύο τελευταίων αναμετρήσεων, τότε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι είναι δυνατή μία άμεση πολιτική τιμωρία και μία ανατροπή.
Η εκλογική πελατεία του κ. Τσίπρα παραμένει σχεδόν αλώβητη από τη λαίλαπα των μέτρων. Ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν ακόμη θιγεί από την κυβέρνηση, ούτε οι σημερινοί συνταξιούχοι, ανεξάρτητα από το πότε βγήκαν στη σύνταξη. Ενώ η μαρξιστικού τύπου ρητορική και το σάλπισμα της ταξικής διαφοροποίησης από τον ίδιο τον πρωθυπουργό κρατά συμπαγή ορισμένα στρώματα που έχουν από καιρό απολέσει την ψυχραιμία να σκεφτούν με βάση τη λογική και ενεργούν μόνο με το θυμικό. Καταστράφηκα εγώ; Να καταστραφείς και εσύ...
Δεν πειράζει που δεν γίνεται καμία ενέργεια να βελτιωθεί η ζωή τους. Το θέμα είναι να φτωχοποιηθούν και οι υπόλοιποι. Αυτή λοιπόν η σημαντική εκλογική πελατεία που ο κ. Τσίπρας συντηρεί με νύχια και με δόντια και εις βάρος όλης της υπόλοιπης κοινωνίας, με βάση τα ποσοστά συμμετοχής των τελευταίων εκλογών, δημιουργεί στην κυβέρνηση ένα "δίχτυ ασφαλείας". Το οποίο εικάζουν προφανώς στο Μαξίμου μπορεί είτε να τους διατηρήσει στην εξουσία, είτε να τους δώσει τον ρόλο του απολύτου ρυθμιστή, ακόμη και αν ηττηθούν.
Είναι λοιπόν ιδιαίτερα σημαντικό να αφυπνιστεί ένα μέρος της κοινωνίας που έχοντας αηδιάσει και βαρεθεί από τις πολιτικές αποφάσεις και επιλογές των τελευταίων χρόνων έχει αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική, έχει αποφασίσει να μην ψηφίζει και να μη συμμετέχει, θεωρώντας τους όλους... μία από τα ίδια. Η ενεργοποίηση αυτών των πολιτών αποτελεί και το κρίσιμο στοίχημα για το νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεδομένου ότι πρόκειται για έναν πολιτικό με τεχνοκρατικές επαγγελματικές καταβολές και επί της ουσίας είναι κεντροδεξιός φιλελεύθερος και όχι λαϊκιστής, υπάρχει η πιθανότητα να προσελκύσει κάποιους από τους συνειδητά απέχοντες.
Βεβαίως, θα χρειαστούν πολύ περισσότερα σε επίπεδο προγράμματος και προτάσεων από ό,τι μέχρι στιγμής ακούσαμε στην πρώτη κοινοβουλευτική του παρουσία. Και θα πρέπει να γνωρίζει ότι η απέχθεια που πλέον νιώθει μεγάλο τμήμα της κοινωνίας για τη σημερινή κυβέρνηση δεν είναι αρκετή, αν δεν προσελκύσει και νέους ψηφοφόρους και δεν αφυπνίσει όσους πολιτικά βρίσκονται σε λήθαργο. Η αποστολή του δεν είναι καθόλου εύκολη, αλλά αποτελεί μονόδρομο.