Οι Συμπληγάδες ρίχνουν τη σκιά τους στην κυβερνητική ανισορροπία με τον καταιγισμό των προβλημάτων να αποκλείουν κάθε προοπτική διόδευσης προς μια κατεύθυνση λύσεων και ανακούφισης τούτου του έρμου τόπου, που "ευτύχησε" να έχει μια μεγάλη ιστορική διαδρομή, αλλά και να διαθέτει νανοειδούς αναστήματος πολιτικούς...
Τα γεγονότα συνθλίβουν κάθε λογική θεώρηση των πραγμάτων, με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του κυβερνητικού μορφώματος, συνεπικουρούμενο μάλιστα από την "καχεξία" της αντιπολίτευσης, να ακροβατούν μεταξύ ανικανότητας, πονηρίας και απελπισίας...
Τα μέτωπα πολλά. Οι πιέσεις της Ευρωπαικής Ενωσης προς τη χώρα είτε για το θέμα της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος, που τείνει να "στοιχειώσει" με το πρόσχημα της "σκληρής" διαπραγμάτευσης και με τις όποιες οδυνηρές συνέπειες, είτε με το προσφυγικό που εκθέτει βάναυσα τη χώρα και αποκαλύπτει το εύρος της κυβερνητικής αβελτηρίας, οδηγούν σε μια αδιέξοδη κατάσταση.
Και το νέο "μέτωπο", ωστόσο, της κυβέρνησης με το θέμα της χορήγησης τεσσάρων μόνο τηλεοπτικών αδειών εθνικής εμβέλειας με τη fast track διαδικασία στο πλαίσιο των επαναλαμβανόμενων επικοινωνιακών τεχνασμάτων της κυβέρνησης με τα όποια συμφέροντα, εγχώρια και ξένα, κρύβονται πίσω από τα εύγλωττα γεγονότα, διαμορφώνει μια άλλη "εικόνα" αθλιότητας της χώρας σε διεθνές επίπεδο...
Καμία αμφιβολία ότι πρέπει να δοθεί τέλος στην ασυδοσία που επικρατεί στο τηλεοπτικό τοπίο. Ασυδοσία και διαπλοκή. Διαπλοκή και χειραγώγηση της "αλήθειας" εν ονόματι μάλιστα της δημοκρατίας . Ασυδοσία και εύκολος πλουτισμός επιχειρηματιών-εργολάβων, οι οποίοι ελέγχουν το μιντιακό σύστημα εν πολλοίς. Ασυδοσία, διαπλοκή και "διασυρμός" κάθε ασθητικής στο τηλεοπτικό γίγνεσθαι από άσχετους εργοδότες και διαφόρους "μεταξοσκώληκες" της δημοσιογραφικής ντεκατέντσιας, πρόδηλως "υπηρέτες αφεντάδων" και "διακεκριμένοι" της απαιδευσίας...
Σε μια ελεύθερη οικονομία όμως, είναι η αγορά που θέτει τους κανόνες κι όχι η αυταρχική διάθεση της κάθε κυβέρνησης ή τα όποια οργανωμένα συμφέροντα, που κατευθύνουν την κυβερνητική πολιτική. Η εκάστοτε κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να ελέγχει τους "απατεώνες" της πληροφόρησης και να τους οδηγεί στη δικαιοσύνη, όταν δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους προς το κράτος.
Δεν έχει κανένα λόγω να επικαλείται ο κάθε υπουργός Επικρατείας τη "βιωσιμότητα" των καναλιών και να αποφασίζει εν μια νυκτί, για τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών. Οσοι δεν μπορούν να καλύψουν τα χρέη τους ή δεν τηρούν τους κανόνες δεοντολογίας και χρηστής διοίκησης των καναλιών, να κλείσουν κι όχι να γίνονται διευκολύνσεις με τραπεζικά δάνεια, που ήδη χορηγήθηκαν και την περίοδο της κρίσης και μάλιστα πριν μερικούς μήνες...
Αυτό αν δεν είναι υποκρισία, τι είναι; Αν δεν εγείρει εύλογα ερωτηματικά, τότε τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα της απόλυτης αβεβαιότητας και της εκφρασμένης πλέον κυβερνητικής γελοιότητας;
Η πολιτική "ακροβασία" είναι η προσφιλής πρακτική του πολιτικού οπορτουνισμού, κόμπλεξ ταυτόχρονα με επάλληλα συμπτώματα "αυτοκαταστροφής" των αδέξιων και αρκούντως πονηρών πολιτικών, αλλά και του Πολιτεύματος. Γιατί το Πολίτευμα πραγματώνεται στην Πολιτεία δια της πολιτικής.
Η πολιτική, βέβαια, καθ' εαυτήν,είναι επιστήμη και τέχνη του κυβερνάν, της προσφοράς προς το σύνολον. Δεν είναι "ακροβασία" προς τέρψιν των αείποτε μωρόπιστων και εν αμηχανία ευρισκομένων αυτού του τόπου. Κι αν λάβουμε σοβαρά τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ότι "η πολιτική δεν λέει ό,τι κάμνει, και δεν κάμνει ό,τι λέει", τότε πρόκειται περί παθολογικής κατάστασης του Πολιτεύματος.
Τελικά, όλοι αυτοί οι πολιτικοί της ακροβασίας, υποτιθέμενοι εκπρόσωποι της θέλησης του λαού, με έρμα την προχειρότητα, την επιπολαιότητα και τη ρηχότητα της σκέψης, χωρίς να υποτιμηθεί η οσφυοκαμψία τους στα όποια συμφέροντα που με κυναιγειρική διάθεση υπηρετούν, μετατρέπονται σε "οδοιπόρους" της διαδρομής που συνδέει το "Τίποτα" με το "Πουθενά".
Μας οδηγούν ως κοινωνία στην ατραπό της αβεβαιότητας και εσχάτως στην ατραπό ενός απόλυτου ολέθρου, που, όπως φαίνεται, είναι ανοικτή και σύντομη...