Ποιος το περίμενε πέρυσι τέτοιο καιρό, ή έστω πριν από 4-5 μήνες, όταν η κυβέρνηση Τσίπρα ξαναέπιανε πανηγυρικά το τιμόνι της χώρας, ότι σήμερα θα βρισκόμασταν εδώ; Με τους αγρότες να έχουν κλείσει τους περισσότερους κόμβους της χώρας, τους ελεύθερους επαγγελματίες να διαδηλώνουν μαζικά, μαγαζιά να κατεβάζουν ρολά διαμαρτυρίας, και τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους του κόσμου της εργασίας να γεμίζουν τους δρόμους;
Σχεδόν κανείς. Αυτή όμως είναι η χρονιά που τα αδύνατα γίνονται δυνατά, για να δανειστώ τον τίτλο ενός άρθρου της κομματικής εφημερίδας του Σύριζα, αλλά η κυβέρνηση δεν το κατανόησε αυτό σε όλες του τις διαστάσεις και δεν μπόρεσε να βγάλει εγκαίρως τα σωστά συμπεράσματα.
Γιατί αν τα είχε βγάλει, οι υπουργοί δεν θα περιφέρονταν με ύφος εκατό καρδιναλίων από τηλεπαράθυρο σε τηλεπαράθυρο, δηλώνοντας ουσιαστικά ότι διάλογος δεν θα υπάρξει, ότι οι προτάσεις τους είναι τελικές και ότι όλοι οι υπόλοιποι είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε όσα αποφάσισαν. Γιατί αν δεν είχαν αποκτήσει τόση οίηση, σε μόλις ένα χρόνο, θα καταλάβαιναν ότι δεν είναι δυνατόν να έχουν υπογράψει ό,τι υπέγραψαν, ως αντίβαρο να κλείνουν το μάτι στους πολίτες μιλώντας με δημιουργική... ασάφεια για το “παράλληλο πρόγραμμα” που τάχα έχουν ετοιμάσει, και μετά, όταν αποκαλύπτονται άλλη μια φορά γυμνοί, να περιμένουν και... χειροκρότημα.
Το πόσο μακριά νυχτωμένοι είναι οι παροικούντες την κυβερνητική Ιερουσαλήμ φαίνεται και από την απόφασή τους να διοργανώσουν χτες, λίγες ώρες πριν να ξεκινήσει η μεγάλη σημερινή απεργία, κομματική εκδήλωση... “για την επιχειρηματικότητα, τα εργαλεία χρηματοδότησης και τον αναπτυξιακό νόμο” θεωρώντας προφανώς ότι αυτό σημαίνει “προστασία των αδύναμων και των πολλών”, για να θυμήσουμε τη λαϊκή εντολή που σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα έλαβε ο Αλέξης Τσίπρας.
Αν οι κυβερνητικοί και κομματικοί παράγοντες δεν επιδείκνυαν αυτήν την αδιαφορία για τους αδύναμους και τους πολλούς, τους οποίους υποτίθεται ότι νοιάζονται, ή εάν δεν θεωρούσαν τους απλούς πολίτες τόσο αμνήμονες, θα είχαν λάβει υπόψιν τους μια απλή αλήθεια: Το πολιτικό κεφάλαιο απομειώνεται με ταχύτατους ρυθμούς όταν στα παλιά προβλήματα προστίθενται νέα, χωρίς να λύνονται ούτε τα παλιά, ούτε τα καινούργια.
Στα αυτιά όλων αυτών που τώρα διαμαρτύρονται, ηχούν ακόμα οι ρητορικές ερωτήσεις του πρωθυπουργού στην πολύ μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση του Σύριζα, τον Σεπτέμβριο, στο Σύνταγμα, κατόπιν της υπογραφής του 3ου Μνημονίου:
“Ποιον θα εμπιστευθεί ο ελληνικός λαός για να διαπραγματευτεί υπέρ των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας;
Ποιος θα διαπραγματευτεί για τους μικρομεσαίους και τους αυτοαπασχολούμενους;
Ποιος θα διαπραγματευτεί τη φορολογική ελάφρυνση των αγροτών;”
Τότε, η απάντηση των πολλών ήταν αυτή που ανέμενε ο ερωτών, εμφαντικά θετική για τον Τσίπρα και τον Σύριζα. Τώρα όμως, με τους Κατρούγκαλους και τους Αλεξιάδηδες να εφορμούν κατά πάντων, αποκαλύπτοντας πού οδηγούν οι υπογραφές του Ιουλίου, η απάντηση των πολλών είναι εκκωφαντικά αρνητική.
Αυτό το “Όχι” κατεβάζει τον κόσμο στους δρόμους. Αυτό το “Όχι” αφήνει την κυβέρνηση μετέωρη. Και είναι αυτό ακριβώς το “Όχι” που πρέπει να γίνει “Ναι” σε μια άλλη πορεία που ακόμα δεν υπάρχει στο χάρτη. Και με δεδομένη την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας, όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά.
Αλλά όπως θα έλεγε και ο... περσινός Σύριζα, οι καιροί ου μενετοί και τα περιθώρια για τη χώρα στενεύουν.
news247.gr
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.