Προέρχομαι από οικογένεια δεξιών και μάλιστα βασιλικών. Όλες οι οικογένειες τότε, μιλάμε για αμέσως μετά τον πόλεμο αλλά και προπολεμικά, ήταν πολιτικά στρατευμένες κάπου, με πάθος και απολυτότητα, μαύρο-άσπρο! Μεγαλώνοντας φλέρταρα με διάφορες πολιτικές τάσεις, ήμουν ανεξάρτητος χαρακτήρας και δεν μ’ άρεσε να ακολουθώ τυφλά.
Γράφει ο… ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ
Διάβασα τις θεωρίες όλων των κυρίαρχων πολιτικών/οικονομικών σχολών και κατέληξα στο ότι ελεύθερη οικονομία και κοινοβουλευτική Δημοκρατία ήταν τα πιο κοντινά με την ανθρώπινη φύση συστήματα, με τις όποιες αδυναμίες και ατέλειές τους.
Μικρός, θυμάμαι την Ασφάλεια να έρχεται στην οικογενειακή επιχείρηση και να μας υποδείχνει ποιοι εργάτες (συνήθως καινούργιοι) είχαν φάκελο και ήταν χαρακτηρισμένοι αριστεροί και έπρεπε να τους απολύσουμε. Μετά τις φυλακίσεις και τις εξορίες, αυτή ήταν και η πιο απάνθρωπη δίωξη, να εξοντώνουν οικονομικά τον πολιτικό αντίπαλο, να μην μπορεί να θρέψει την οικογένεια του.
Προς τιμήν της, η οικογένεια μου (πιθανώς γιατί ένοιωθε ασφαλής ως δεξιά) δεν ενέδωσε ποτέ στις πιέσεις της Ασφάλειας (ερχόντουσαν πάντα δύο-δύο με πολιτικά). Το κριτήριό της για να σε κρατήσει στη δουλειά ήταν αν ήσουν εργατικός, τίμιος και νοικοκύρης, τα άλλα δεν μετράγανε.
Επειδή τώρα οι περισσότεροι εργάτες και οι υπάλληλοι ήταν μόνιμοι, δημιουργούνταν δεσμοί και υπήρχε εμπιστοσύνη. Αυτό βοηθούσε στο να ανοίξουν τα στόματα και να διηγούνται πολλές ιστορίες και εμπειρίες, άλλες τραγικές, άλλες δραματικές, αλλά όλες άσχημες.
Τις άκουγα και μου έκανε τρομερή εντύπωση η αδικία, δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο του μίσους και του σπαραγμού από όλες τις πλευρές. Ήταν κάτι που με ξεπερνούσε και δεν είχα άδικο, ακόμη και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το μένος και το μίσος το οποίο είχε εκφράσεις που άγγιζαν πολλές φορές το γελοίο μέσα στην τραγικότητα τους.
Ο ρατσισμός στα σχολεία στα παιδιά των αριστερών, οι διπλές εφημερίδες, μία δεξιά για να κρύψεις μέσα το Βήμα ή τα Νέα. Οι θυρωροί (τότε είχαν όλες οι πολυκατοικίες) που ήταν οι ρουφιάνοι της Ασφάλειας και τόσα άλλα, απίστευτα πράγματα. Αλλά αυτό που με εκπλήσσει πιο πολύ ακόμη σήμερα, είναι η έλλειψη διάθεσης για συμφιλίωση και λήθη, κυρίως από αυτούς που υπέφεραν.
Αυτοί που θα έπρεπε να την επιδιώκουν με κάθε τρόπο, γιατί βίωσαν τα αποτελέσματα του διχασμού, τους αριστερούς. Αυτοί είναι που βάζουν σήμερα τις διαχωριστικές γραμμές, αυτοί που ιστορικά και αποδεδειγμένα βίασαν και βιάζουν σε κάθε ευκαιρία την Κοινοβουλευτική Αστική Δημοκρατία, κομπορρημονούν ότι είναι οι μόνοι εκφραστές της Δημοκρατίας και ότι όλοι οι άλλοι είναι φασίστες, δωσίλογοι, γερμανοτσολιάδες κ.λπ.
Δυστυχώς δεν έμαθαν τίποτα από τα δεινά που υπέφεραν, δεν κατάλαβαν ότι ο διχασμός φέρνει πάντα την καταστροφή. Η Δεξιά (ευτυχώς) κάτω από το βάρος των ενοχικών συνδρόμων που την κατατρύχουν, δείχνει να επιθυμεί την εξάλειψη των διαχωριστικών γραμμών και να επιδιώκει την πραγματική Εθνική Συμφιλίωση, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει, τουλάχιστον ακόμη, με την Αριστερά του σήμερα.
Η Εθνική συμφιλίωση και λήθη σήμερα είναι ποιο απαραίτητη από ποτέ, αλλά δυστυχώς δεν το έχουν καταλάβει όλοι και πολύ φοβάμαι πως όταν το καταλάβουν θα μπορούσε να είναι πολύ αργά για όλους.