Ενα φαινόμενο που για χρόνια αποδιαλύει την ελληνική κοινωνία είναι το σύνδρομο της "προοδευτικότητας". Με αιχμή τους αβούλευτους "προοδευτικούς" της Βουλής, με συμπεριφορά "λυράτης κότας" μπροστά στο εύρος της εξουσίας από όποιους και όποτε εκφράζεται...
Φοβερό σύνδρομο! Αν δεν έχεις τα παράσημα του προοδευτικού είσαι ένα "τίποτα", ενίοτε ένα διεσταλμένο μηδενικό. Και στην καλύτερη περίπτωση, κατά την νεολαιίστικη φρασεολογία, είσαι "συντηρήκλα και μούχλα", μια νεοφιλελεύθερη απόφυση για τους ψευτοπροοδευτικούς της αριστερής θολοκουλτούρας. Κάτι, δηλαδή,που ξεπετάχθηκε από τη ναφθαλίνη...
Το σύνδρομο της προοδευτικότητας προσέλαβε την...τερατώδη μορφή του επί του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ χωρίς σοσιαλισμό. Και καθιερώθηκε. Εγινε τρόπος αντίδρασης και διαβατήριο για την Ελλάδα των ελάχιστων ευκαιριών και των πολλών αναγκών. Ούτε η λέξη "εκσυγχρονισμός" μπόρεσε να αντικαταστήσει την αναμασημένη λέξη της προοδευτικότητας. Κι ας έγιναν "φιλότιμες" προσπάθειες από τον Κώστα Σημίτη. Κι ας ταυτίστηκε η έννοια της "προοδευτικότητας" με την κατάρρευση των μύθων της Αριστεράς...
Η αλήθεια είναι ωστόσο, ότι η σοσιαλιστική επιδρομή χωρίς σοσιαλισμό, που αριστοτεχνικά σχεδίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να απομυθοποιήσει τους συνώνυμους -ισμούς, γέννησε το τερατόμορφο πρόσωπο του σημερινού Ελληνα.
Η ιδιότυπη ελληνική κοινωνία μετά τη μεταπολίτευση περιέπεσε στη σοσιαλμανία, χωρίς σοσιαλισμό. Αυτή η μανία έγινε σχιζοφρένεια πολιτική και κοινωνική, γιατί ακριβώς έχασε το μύθο της λογικής αιτιολογίας της "Δεξιάς", που της έφραζε το δρόμο.
Το να επιμένεις σοσιαλιστικά χωρίς σοσιαλισμό ή θρησκευτικά χωρίς θρησκεία, διανοίγεις το κενό μεταξύ λογικής και παραλόγου. Η "προοδευτικότητα" έμεινε μετέωρη με το πραγματοποιημένο άλμα στο κενό.
Και φτάσαμε στο συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, ως κορύφωση του ψευτοπροοδευτισμού, που προσπαθεί να μονοπωλήσει εκτροφεία προοδευτικών,διαφόρων μηδενισμένων. Και μηδενισμένους μπορούμε να θεωρήσουμε όσους βλέπουν την προοδευτικότητα ως μόνιμη αγκύλωση από τον κρατισμό, που κατά δυστυχία τους δεν υπάρχει.
Ετσι, το σύνδρομο του προοδευτισμού καλά κρατεί, ακόμη και στην αισθητική αντίληψη των κρατούντων...Το δισάκι στον ώμο, το πουκάμισο έξω από το παντελόνι, η γραβάτα αξεσουάρ συντηρητισμού και συμβιβασμού, με την αγένεια να κάνει έκδηλη την παρουσία της στις εκδηλώσεις της πολιτικής.
Οι πρώην σοσιαλμανείς πύκνωσαν τις τάξεις του πολιτικού μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και αρκετοί κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες με το "παράσημο" της προοδευτικότητας καρφιτσωμένο στο πέτο τους, ενώ οι ένθετοι κομματικοί έχουν αποστραγγίξει την καραμέλα της προοδευτικότητας, όντας τα περιδεέστερα και τα οπισθοδρομικότερα όντα.
Ολοι αυτοί για πολλά χρόνια ύψωναν λάβαρα και φωνές στο νύχτωμα των ιδεολογιών. Κι αυτή είναι η χειρότερη κοινωνική ψυχασθένεια των σημερινών Ελλήνων. Οι εχθροί της προόδου θεωρούν εχθρούς τους πασχίζοντες.Κι αν μεν ήταν κάποια φλυαρία στο κοινωνικό νύχτωμα, το φαινόμενο δεν θα ήταν και τόσο οδυνηρό.
Οταν όμως ο ιδιώτης της πρωτοβουλίας έπρεπε για χρόνια να περάσει από τον κρατικοποιημένο "προοδευτικό" της αβουλίας και της κομματικής αδιαφορίας,το φαινόμενο ήταν λογικό να έχει βαριές κοινωνικές επιπτώσεις. Δηλαδή οι ψυχασθενείς των γκρεμισμένων στεγάστρων προχώρησαν στην αντικοινωνικότητα. Υψωσαν τα τείχη του μίσους και της εχθρότητας ενάντια στους προοδευτικούς, που τους ονόμαζαν συντηρητικούς επειδή αρνιόντουσαν να κρατικοποιηθούν. Οπότε εχθρός έγινε η πρόοδος και οι προοδευτικοί πυ την υποστασίαζαν.
Και υπήρχε πάντα η δικαιολογία των "ιδεών",που η Δεξιά τις πολεμούσε. Και ήταν οι ίδιοι πολέμιοι, ανασταλτικοί, μόνιμα τροχοπέδη. Και είναι οι ίδιοι που σήμερα κυβερνούν και ως...λυράτες κότες υποχωρούν στις αξιώσεις της εξουσίας, για να απολαμβάνουν ως "προοδευτικοί" τα προνόμιά της!