Δεν είναι λύση η συνέχιση των δηλητηριωδών δόσεων του φαρμάκου των μνημονίων. Εφιάλτης η ασύντακτη επιστροφή στη δραχμή. Το διπλό GREXIT είναι πιθανότερο από ποτέ. Μένει μόνο η στάση πληρωμών και ότι προκύψει.
Η Ελλάδα απειλείται με διπλό GREXIT. Λογικό, αφού τα προβλήματα της όχι μόνο δεν λύνονται αλλά, αντίθετα, συσσωρεύονται. Μεταναστευτικό, συνεχιζόμενη αύξηση των δημοσίων χρεών, ανεργία, μεγάλη τραπεζική κρίση, χρηματιστηριακή κρίση, ασφαλιστικό, διαδηλώσεις όλων των κοινωνικών ομάδων, απεργίες των δικηγόρων. Έγινε φαίνεται απότομα καυτό το νερό και ο βάτραχος αποφάσισε επιτέλους να αντιδράσει, προσπαθώντας να ξεφύγει από την κατσαρόλα που βράζει τόσα χρόνια.
Η τέλεια καταιγίδα λοιπόν, με τους δανειστές να μην υποχωρούν από τις θέσεις τους και με την κυβέρνηση να αγωνιά για τις δόσεις του Μαρτίου στο ΔΝΤ: για τα 890 εκ. €. Υπάρχει φόβος να υποδυθεί η Ελλάδα το ρόλο της Ιφιγένειας, με θύτη την Ευρώπη; Καθόλου απίθανο.
Την ίδια στιγμή, σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης ταξιδέψει ένας Έλληνας, νοιώθει ντροπή. Όλοι τον ρωτούν τι συμβαίνει στην Ελλάδα, τον αντιμετωπίζουν καχύποπτα και τον κατηγοριοποιούν ως φοροφυγά. Θεωρούν προφανώς πως μόνο ένας τέτοιος είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με τα έξοδα ενός ταξιδιού στο εξωτερικό. Πρόκειται για έναν εξευτελισμό άνευ προηγουμένου στην ιστορία μίας χώρας που, ακόμη και όταν ήταν πάμπτωχη, διατηρούσε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια της.
Μέσα σε αυτό το σκοτεινό σκηνικό, όπου δεν φαίνεται απολύτως κανένα φως στον ορίζοντα, έστω και μακρινό, η ελληνική Βουλή ασχολείται με τις άδειες των καναλιών. Η κυβέρνηση παρουσιάζει ψεύτικες αναλύσεις σχετικά με το καθεστώς που επικρατεί σε άλλες χώρες. Τα άλλα κόμματα, μαζί με πολλούς δημοσιογράφους, την κατηγορούν για προσπάθειες χειραγώγησης της ενημέρωσης. Για αντισυνταγματικό νομοσχέδιο, όπως πολλά άλλα που ψήφισε η ελληνική Βουλή. Όμως, η ένδεια χρημάτων δεν καταργεί αυτόματα την ισχύ των νόμων;
Έχουν βέβαια δίκιο οι κατήγοροι, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη ζοφερή εικόνα. Αυτήν της απόλυτης σχιζοφρένειας της πολιτικής μίας χώρας που ακόμη και στην άκρη του γκρεμού δεν μπορεί να λειτουργήσει ώριμα. Συναινετικά, με ορθολογισμό και με σύνεση. Παρομοιάζεται με κάποιον ο οποίος, ενώ βρίσκεται ολόκληρος κάτω από το νερό δεν προσπαθεί να βρει τρόπο να αναπνεύσει, αλλά ανησυχεί για τον πόνο στο δάχτυλο του αριστερού του ποδιού. Γίναμε ξανά ο περίγελος της υφηλίου.
Πολλοί, οι φιλελεύθεροι κυρίως και αυτοί που έχουν ακόμη κάτι να χάσουν, ισχυρίζονται πως η λύση είναι η πιστή εφαρμογή των μνημονίων. Πώς να τους πιστέψει όμως κανείς μετά από έξι χρόνια οδυνηρών εμπειριών που οδήγησαν τη χώρα στο χάος; Γιατί να εμπιστευτεί το ΔΝΤ που άπειρες φορές μέχρι σήμερα έχει παραδεχτεί πως ήταν λάθος οι συνταγές του; Ότι το φάρμακο που επέβαλλε ήταν δηλητηριώδες, επιδεινώνοντας την όποια υγεία του ασθενούς και βυθίζοντας τον σε κώμα;
Άλλοι πάλι θεωρούν ως μαγικό ραβδί την επιστροφή στη δραχμή. Φυσικά μαζί με την αθέτηση της πληρωμής των χρεών απέναντι στους Ευρωπαίους, αφού η Τρόικα φρόντισε έγκαιρα να προστατέψει τους τοκογλύφους, μεταφέροντας τις απατήσεις τους στα κράτη της Ευρωζώνης.
Πώς να πιστέψει όμως κανείς ότι μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χωρίς να αντιδράσουν οι δανειστές; Πού θα στηριζόταν τότε η οικονομία της Ελλάδας, αφού ο παραγωγικός της μηχανισμός έχει πλέον αποβιώσει; Ποιός ευρωπαίος τουρίστας θα επέλεγε για τις διακοπές του τη χώρα που αρνήθηκε να τον πληρώσει;
Πώς θα ανταπεξερχόταν με ερμητικά κλειστά τα βόρεια σύνορα της, με εγκλωβισμένους εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένους μετανάστες και με πλήρη αδυναμία εισαγωγών, λόγω έλλειψης ξένου συναλλάγματος; Με ποιόν τρόπο θα χρηματοδοτούταν το κράτος, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις τα επόμενα δέκα χρόνια, έχοντας αποκοπεί εντελώς από τις αγορές;
Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν, με τον πόλεμο επί πλέον στην περιοχή μας να είναι περισσότερο πιθανός από ποτέ. Με το διπλό GREXIT να καιροφυλακτεί, με τις τράπεζες στα όρια της χρεοκοπίας και με το χειρότερο πολιτικό προσωπικό στην ιστορία μας. Δεν ξέρω πως καταφέραμε να μαζέψουμε όλα αυτά τα βαριά σύννεφα στον ουρανό της πατρίδας μας, αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Τα καταφέραμε.
Όσο για τις λύσεις, εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω καμία άλλη, από το να παραδεχτούμε τη χρεοκοπία μας, να δηλώσουμε στάση πληρωμών και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Με ότι προκύψει. Με όποιο νόμισμα μας επιτρέψουν ή μας επιβάλλουν. Όλα τα υπόλοιπα απλά επιμηκύνουν τον επιθανάτιο ρόγχο μίας χώρας που έχει πλέον χάσει όλες τις ευκαιρίες επανόδου της σε ομαλές, φυσιολογικές, ανθρώπινες συνθήκες.