Όχι δεν είμαι άνεργη, αλλά ζω με έναν σύζυγο μακροχρόνια άνεργο. Συχνά μου λέει πόσο τυχερή είμαι που έχω δουλειά και δεν απαντάω, γιατί αυτά που θέλω να του πω δεν πρέπει να τα ξεστομίσω.
Θέλω να του πω ότι ποτέ μου δεν αισθάνθηκα τυχερή γιατί γυρνάω στο καταθλιπτικό υπόγειο που μένουμε, κοιμάμαι στον καναπέ, με έχει πεθάνει η πλάτη μου, πρέπει να κάνω οικονομία στα πάντα και ο μήνας δεν βγαίνει. Πού λοιπόν είναι η τύχη; Αν θεωρεί ότι είναι τύχη το γεγονός ότι βγαίνω από το σπίτι το πρωί, ναι, τότε είμαι τυχερή - αλλά μέχρι εκεί.
Όχι, δεν φταίει αυτός, όχι, δεν είναι τεμπέλης, όχι, δεν είναι αναίσθητος, όχι δεν μπορώ να τον καταλάβω 100%. Εδώ λυπάμαι, αλλά πραγματικά θέλω να ουρλιάξω για όλ' αυτά που πνίγουν εμένα. Εμένα που χρόνια τώρα με ρωτάνε αν βρήκε κάποια δουλειά και η απάντηση είναι πάντα η ίδια, εμένα που πρέπει να φορέσω το χαμόγελό μου, να πάω στη δουλειά και συνεχώς να αναρωτιέμαι για τα λάθη που έγιναν, για τις κινήσεις που δεν έγιναν, για τη δική μου στάση σ΄ όλο αυτό: μήπως του επέτρεψα με τη στάση μου να βολευτεί, μήπως τον πιέζω και στο τέλος θα πάθει κάτι και τότε τι θα γίνουν τα παιδιά μας χωρίς πατέρα, μήπως θα έπρεπε εγώ να βρω τη λύση, μήπως σκεφτόμαστε τα πράγματα τελείως λάθος, χιλιάδες μήπως χωρίς απαντήσεις, και μια κατάσταση βαλτωμένη.
Με κούρασαν όλα πια: οι ίδιες συζητήσεις, τα ίδια αδιέξοδα, οι ίδιες απογοητεύσεις κι εμείς να μεγαλώνουμε και απ’ τη μια τα περιθώρια να στενεύουν ασφυκτικά, ενώ οι ανάγκες των παιδιών αυξάνονται.
Τι πήγε λάθος τελικά; Τι μπορώ να σώσω τώρα; Πού θα οδηγήσει όλο αυτό;
Μια σύζυγος
imerologioanergou.gr