Του Παντελή Αρέθα
Ζούμε σε ενδιαφέρουσα εποχή, αυτό είναι σίγουρο.
«Σκοτάδι εν μέσω άπλετου φωτός» είναι ένας καλός τίτλος για την εποχή μας, και μάλλον κάπως έτσι θα μας χαρακτηρίσουν οι μεταγενέστεροι. Αν είναι ευγενικοί.
Αν δεν είναι, μπορεί να καταλήξουμε στην ιστορία σαν «Η εποχή της υπέρτατης βλακείας».
Εδώ στην Ελλάδα υποφέρουμε κάθε λογής εξευτελισμούς σε όλα τα επίπεδα, και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει, ποιός είναι πίσω από αυτή την κατάσταση. Στα διάφορα άρθρα που διαβάζω, το συμπέρασμα είναι ότι η Γερμανία είναι ο μεγάλος υπεύθυνος των Ελληνικών δεινών, και μετά βέβαια πάμε στους νεοναζί και στον φασισμό που-κατά την εντύπωση που δίνουν οι περισσότεροι γράφοντες- αν δεν είχαν παρουσιαστεί να «μολύνει» τον εικοστό αιώνα, θα ζούσαμε τώρα όλοι πανευτυχείς και ανενόχλητοι, σε έναν ολοκληρωμένο και τέλειο κομμουνιστικό παράδεισο, με σοφούς, πολυαγαπημένους ηγέτες, όπως ο Στάλιν ή ο Λένιν.
Στο ΒΗΜΑ πρόσφατα διάβασα μια ψιλοπληροφόρηση για τους εξέχοντες Αμερικανούς πολιτικούς που διεκδικούν την Αμερικάνικη Προεδρεία. Κι εκεί, ούτε ίχνος πραγματικής πληροφόρησης, σχετικά με το τι μετράει σε όλους αυτούς εκεί πέρα, για τους οποίους γίνεται ντόρος.
Και μετά κάποιος έγραψε ένα άρθρο που έλεγε ότι ο Μπέρνι Σάντερς σχολίασε την Ελληνική δυστυχία σαν Έλληνας, δηλαδή υπερασπιζόμενος τους Έλληνες και καταδικάζοντας τη λιτότητα. Κοίτα- λέει ο άρθρογράφος-τι έκαναν στην Αμερική τότε που είχαν την κρίση του 1929. Ο Ρούσβελτ έβαλε μπροστά την οικονομία με δημόσια έργα, όχι με λιτότητα. (Ο αρθρογράφος δυστυχώς αγνοεί ότι το κράχ του 1929 το δημιούργησε η ΙΔΙΩΤΙΚΗ Κεντρική Αμερικανική Τράπεζα για να σαρώσουν όλο το χρήμα λίγοι δικτυωμένοι με εσωτερική πληροφόρηση (το παραδέχτηκαν πρόσφατα οι ίδιοι), και ότι τα δημόσια έργα του Ρούζβελτ έγιναν με δανεικά από αυτή την Τράπεζα. ΟΙ ΗΠΑ θα μπορούσαν να τυπώσουν το χρήμα για εκείνα τα δημόσια έργα οι ίδιες, και να μην το χρωστάνε πουθενά).
Και μετά διαβάζω για την επίσκεψη του Κίσινγκερ στη Ρωσία. Πάλι κι εκεί, τίποτα το ουσιώδες. Τι πήγε να κάνει ο Κίσινγκερ στη Ρωσία; Γιατί ο Κίσινγκερ; Ούτε στην Αμερικάνικη κυβέρνηση είναι τώρα, ούτε τίποτα. Ή μήπως είναι; Μήπως είναι ο παρασκηνιακός της αληθινής εξουσίας, και δεν το έχουμε αντιληφθεί;
Κυριαρχεί μια στραβομάρα απίστευτη παντού. Είμαστε για πολύ καιρό μέσα σε ένα λαβύρινθο που καθημερινά γίνεται πιο πολύπλοκος και μας παγιδεύει χειρότερα. Αλλά έχουμε επιτρέψει και σε μια ανελέητη προπαγάνδα να έχει δημιουργήσει και στον τόπο μας μια μακριά στρατιά από θεόστραβους, πουλημένους, και ιδεολογικά ηλίθιους, ένα κυριολεκτικό τερατούργημα, έτοιμο να υπερασπίσει ηλιθιωδώς, όχι μόνον με νύχια και με δόντια, αλλά και τις περισσότερες φορές χωρίς καν αμοιβή, τον ίδιο τον δήμιό του.
Ο μέσος Έλληνας έχει πάψει να σκέφτεται προ πολλού. Ότι δυσάρεστο προκύψει, το λέει φασισμό και καθαρίζει. Η λέξη «φασισμός» είναι ο διανοητικός σκουπιδότοπος για όλα τα κακώς έχοντα. Και οι λεπτομέρειες περιττεύουν.
«Μα τι ασυναρτησίες είναι αυτές;» Μπορεί να πει, όποιος διάβασε ως εδώ. Εδώ χαλάει ο κόσμος, αλλά όλοι ξέρουμε ποιός φταίει. Είναι οι φασίστες κι «ο καπιταλισμός ηλίθιε». Έτσι δεν είναι;
Κι αν σας έλεγα ότι και ο παρασιτισμός του καπιταλισμού και ο κομμουνισμός είναι δημιουργήματα του ίδιου συνδικάτου; Αλλά ας δούμε λίγο τα παρασκηνιακά των παραπάνω, δηλαδή Γερμανίας, ΗΠΑ και Κίσινγκερ. Πρώτα η Γερμανία.
Τι θα λέγατε αν σας έλεγα ότι η Γερμανία, αυτή τη στιγμή, στο παιχνίδι που διεξάγεται στον γεωπολιτικό χώρο κάνει έναν προσεκτικό, πολύπλοκο αγώνα να ανακτήσει την εθνική κυριαρχία της, την οποία έχει χάσει από την εποχή του Δευτέρου παγκοσμίου Πολέμου; Τρελό, έτσι δεν είναι;
Αλλά, ψάξτε το και μόνοι σας ή βάλτε κάτω λίγο τη λογική: Η Γερμανία δεν ήταν υπό κατοχή, μέχρι πρόσφατα; Λέτε, με την ένωση της Γερμανίας, όσοι έκαναν μέχρι τότε κουμάντο στη Δυτική Γερμανία (ουσιαστικά οι Αμερικανοί), στο κομμάτι που ουσιαστικά επωμίστηκε το βάρος της ένωσης, να σηκώθηκαν και να έφυγαν, παραδίνοντας τα πάντα στους Γερμανούς, και λέγοντας, «Πάρτε τα τώρα, είναι όλα δικά σας, και προσέξτε να μην κάνετε άλλο αταξίες»;
Εδώ ο Τσίπρας έχει φορτώσει την Ελλάδα με πέντε δισεκατομμύρια παραπάνω χρέη για κάθε πόντο που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω από το 3% που του αξίζει, συνεχίζει τώρα να προσθέτει ακόμα πέντε δις χρέη στην πλάτη μας για κάθε πόντο που χάνει, μέχρι να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι στο 3%, και δεν φεύγει με τίποτα. Κι αυτό, για να τσεπώνει τα δέκα ψωροχιλιάρικα που παίρνει το μήνα αυτός και ο κάθε ένας της στενής του κλίκας. Λέτε να έφευγαν οι Αμερικανοί από τη Γερμανία από μόνοι τους, αφήνοντας τα δισεκατομμύρια της οικονομίας στους Γερμανούς, σαν εκούσια λάφυρα στο βωμό της αλληλεγγύης και αδελφότητας των λαών;
Μα μόνο κάποιος αφελέστατος θα πίστευε κάτι τέτοιο.
Τίποτα δεν κουνήθηκε στον οικονομικό τομέα. Τίποτα. Οι ίδιοι που έκαναν κουμάντο πριν την ένωση κάνουν κουμάντο στη Γερμανία ακόμα. Και αυτοί σαφώς δεν είναι ούτε οι φασίστες, ούτε οι ναζιστές. Οι Γερμανοί ναζιστές, όχι μόνον έχασαν τον πόλεμο, αλλά αποδεκατίστηκαν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, και μεταπολεμικά με τον πιο βάρβαρο τρόπο, κι αυτοί και ο άμαχος πληθυσμός τους.
Η Γερμανία και η Γερμανόφωνη Αυστρία έχουν τους πιο αυστηρούς αντιναζιστικούς νόμους σε όλη την Ευρώπη. Πας φυλακή, αν αμφισβητήσεις ακόμα και ένα κόμμα ή μια τελεία της επίσημης εκδοχής του Ολοκαυτώματος.
Οι Αμερικανοί έχουν σήμερα στην σημερινή Γερμανία 48,000 στρατιώτες και 21 στρατιωτικές βάσεις. ΝΑΤΟ- ξε-ΝΑΤΟ, η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία είναι κάτω από την ασταμάτητη και συνεχή επιτήρηση των νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η εθνική κυριαρχία της Γερμανίας είναι εικονική μόνο.
Το «τσάκισμα» της Ελλάδας δεν έρχεται από ναζιστές ή φασίστες, αλλά από τους Δυτικούς νικητές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που κάνουν κουμάντο στη Γερμανία, με βιτρίνες τον Σόιμπλερ, τη Μέρκελ και διάφορους άλλους τέτοιους.
(Κάτι ανάλογο έγινε και στην Νότια Αφρική με το τέλος του Απάρτχαϊντ. Οι «λευκοί» δεν έφυγαν ποτέ από τον οικονομικό έλεγχο της χώρας. Απλά «έδωσαν» την εξουσία στους μαύρους κομμουνιστές του Μαντέλα, και φυσικά τους αγόρασαν πανεύκολα. Σήμερα οι μαύροι της Νότιας Αφρικής, με τους «δικούς» τους στην εξουσία είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από τότε που η χώρα είχε Απάρτχαϊντ.).
Να πάμε λίγο στις ΗΠΑ τώρα:
Το πραξικόπημα που τελείωσε τις ΗΠΑ σαν μια δίκαιη, δημοκρατική και ανεξάρτητη χώρα με πραγματική εθνική κυριαρχία έγινε αναίμακτα το 1913. Τότε, ένα καμπάλ συνομωτών Εβραίων χρηματιστών, μαζί με τους Ροκφέλερ (που δεν είναι Εβραίοι, αλλά είχαν πρόσβαση στο Κογκρέσο μέσω του πεθερού του Ροκφέλερ, Γερουσιαστή Νέλσον Όλντριτς), κατάφεραν να ξεγελάσουν το Κογκρέσο, και να κάνουν νόμο την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, δίνοντας της το μονοπωλιακό δικαίωμα να τυπώνει το Αμερικανικό δολάριο, ΧΩΡΙΣ να λογοδοτεί στην Αμερικανική κυβέρνηση.
Αμέσως το 1914 ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Για ποιο λόγο; Επίσημα, για να γίνει ο κόσμος ασφαλής για τη Δημοκρατία. Μπούρδες δηλαδή. Άλλα εξυπηρέτησε εκείνο το μακελειό. Πρώτα-πρώτα την αποδυνάμωση ή τη διάλυση των μοναρχιών, και την αντικατάστασή τους από τυπικές Δημοκρατίες, όπου η κορυφή της εξουσίας μπορούσε να ελεγχθεί από τον οικονομικό παράγοντα. Οι χρηματοπιστωτές είχαν κουραστεί να παίζουν το ρόλο του Βεζίρη στους μονάρχες και ήθελαν την εξουσία για τον εαυτό τους.
Και μετά ήταν η δημιουργία τεράστιου εθνικού χρέους από τα εμπόλεμα κράτη, για τη διεξαγωγή του πολέμου, χρέος που θα αποπληρωνόταν με τόκο στους ιδιωτικούς Τραπεζίτες.
Το καμπάλ χρηματοδότησε και το κομμουνιστικό πραξικόπημα στη Ρωσία που έφερε τους Εβραίους του Πέιλ στην εξουσία. Το Πέιλ (από το λατινικό Palus, δηλαδή «παλούκι» που χρησιμοποιούταν για φράχτες) ήταν μια περιοχή στα δυτικά της Ρωσίας, όπου η Μεγάλη Αικατερίνη είχε περιορίσει τους Εβραίους το 1791. ΟΙ Εβραίοι του Πέιλ ήταν οι χειρότεροι βομβιστές και τρομοκράτες εκείνης της εποχής. Είχαν καταφέρει να σκοτώσουν δύο Τσάρους, και με τα χρήματα των Εβραίων της Γουόλ Στριτ (κυρίως από τον Τζέικομπ Σιφ, τον πεθερό του Πρωτεργάτη του νόμου που δημιούργησε την Κεντρική Αμερικανική Τράπεζα, Πολ Γουόρμπεργκ) κατάφεραν να εξαλείψουν τη δυναστεία των Ρομανόφ, δολοφονώντας όλη την Τσαρική οικογένεια, και να πάρουν βίαια την εξουσία στη Ρωσία.
Οι Εβραίοι του Πέιλ δεν ήταν οι Ισραηλίτες Εβραίοι, αλλά μια Τουρκική φυλή της Ανατολής, οι Χαζάροι που γύρω στα 1000 μ.Χ. ασπάστηκαν τον Εβραϊσμό. Σήμερα είναι οι λεγόμενοι Ασκενάζιμ, ενώ οι απόγονοι των Ισραηλιτών Εβραίων είναι οι Σεφάρντιμ. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, σήμερα, και οι μεν και οι δε ακολουθούν και ασπάζονται τις ίδιες τακτικές, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Από 470 περίπου μπολσεβίκους, οι 340 ήταν Εβραίοι και όσοι δεν ήταν, σχεδόν όλοι ήταν παντρεμένοι με Εβραίες.
Πάμε τώρα στις ΗΠΑ. Μετά το 1913, άρχισε η σταδιακή διάλυση της Αγγλοσαξονικής κυριαρχίας στις διάφορες βαθμίδες εξουσίας των ΗΠΑ, στα Πανεπιστήμια, στα Μήντια, και στους διάφορους σημαντικούς κρατικούς οργανισμούς με την απίστευτη οικονομική δύναμη φυσικά που έδινε ο έλεγχος της οικονομίας των ΗΠΑ από το καμπάλ. Ο διορισμός του Εβραίου Κίσινγκερ στο Υπουργείο Εξωτερικών ήταν το καταλυτικό μεταπολεμικό σημείο αλλαγής φρουράς στην κυβερνητική εξουσία.
Ο Κίσινγκερ συνεισέφερε τότε στην προεκλογική εκστρατεία του Νέλσον Ροκφέλερ για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για την Αμερικανική Προεδρεία. Όταν το χρίσμα το πήρε ο Νίξον, και μετά βγήκε και Πρόεδρος, ο Κίσινγκερ έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον Νίξον που του πρόσφερε το πόστο του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας (μετά, σιγά-σιγά, ο Κίσινγκερ εκτόπισε τον Υπουργό Εξωτερικών και πήρε αυτός τη θέση). Ο ίδιος ο Κίσινγκερ λέει στα απομνημονεύματά του (“The White House Years”), ότι δεν είχε ιδέα πως προέκυψε εκείνο το τηλεφώνημα. Σιγά μη δεν ήξερε. Χωρίς εξυπηρετήσεις στους Εβραίους έναντι στήριξης στα Μήντια και οικονομική βοήθεια, ο Νίξον δεν θα γινόταν ποτέ Πρόεδρος. Σήμερα, σχεδόν όλα τα σημαντικά πόστα εξουσίας στις ΗΠΑ τα έχουν Εβραίοι, εις βάρος της παλιάς Αγγλοσαξονικής φρουράς. Αυτό το κατόρθωμα, από μια ομάδα που δεν ξεπερνάει το 2% του Αμερικάνικου πληθυσμού. Πολλοί από αυτούς τους Εβραίους έχουν και Ισραηλινή υπηκοότητα.
«Και που είναι το πρόβλημα;» Θα πει κάποιος. Δυστυχώς, ιστορικά, η συγκεκριμένη ομάδα, που μία ποζάρει σαν εθνική οντότητα, μία σαν θρησκεία, μία σαν φυλή, αναλόγως με τα συμφέροντά της, έχει αποδειχτεί ότι σε περίπτωση σύγκρουσης, τάσσεται πάντα ενάντια στο κράτος όπου διαμένει, και επιλέγει να ακολουθεί την παγκόσμια αντιπροσωπεία της συγκεκριμένης δικής της ομάδας.
Οι Εβραίοι στα κυβερνητικά πόστα των ΗΠΑ μεριμνάνε πρώτα για το Ισραήλ, και μετά για τις ΗΠΑ.
Εκεί κολλάει το πράγμα. Και ικανοποιητική λύση σε αυτό το πρόβλημα ακόμα δεν έχει βρεθεί. Όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά πουθενά.
Να δούμε λίγο τις εκλογές στις ΗΠΑ τώρα. Ας πάρουμε λόγω χώρου εδώ, μόνο τους πρωταγωνιστές, δηλαδή τον Κρουζ, την Χίλαρι, τον Τραμπ, και τον Μπέρνι Σάντερς.
Να σημειώσουμε ότι το καμπάλ που κάνει κουμάντο στην οικονομία των ΗΠΑ έχει κάνει προσεκτικές προσπάθειες κατά καιρούς να κάνει κάποιον Πρόεδρο των ΗΠΑ από το συνάφι του. Ο «δικός μας» Δουκάκης ήταν μια τέτοια προσπάθεια. Έλληνας μεν τη καταγωγή, αλλά παντρεμένος με Εβραία, και μάλιστα αλκοολική. Η προσπάθεια με τον Τζον Κέρι (Εβραίος) αργότερα, επίσης απέτυχε.
Τώρα, από τους παραπάνω τωρινούς τέσσερις, το ποιός θα επικρατήσει εξαρτάται βασικά, από το ποιός θα προσφέρει περισσότερα στο Ισραήλ, την τρίτη μεγαλύτερη πολεμική δύναμη στον κόσμο, μετά τις ΗΠΑ και τη Ρωσία (με λεφτά και τεχνολογία τσάμπα από ΗΠΑ και Ευρώπη). Αλλά, και τα παρασκηνιακά “προσόντα” των υποψηφίων είναι σημαντικά και μετράνε.
Η Χίλαρι και ο Μπιλ Κλίντον έχουν μόνο μια κόρη, την Τσέλσι. Η Τσέλσι είναι παντρεμένη με Εβραίο χρηματιστή. Η Τσέλσι δεν έχει αλλαξοπιστήσει, λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η Χίλαρι φυσικά δεν ήθελε μια τέτοια διαρροή να αποξενώσει τους χριστιανούς ψηφοφόρους των ΗΠΑ.
Η κόρη του Τραμπ, η Ιβάνκα είναι και αυτή παντρεμένη με Εβραίο. Η Ιβάνκα, αντίθετα με την Τσέλσι, έχει αλλαξοπιστήσει, και έχει ασπαστεί τον Εβραϊσμό. Ήταν όμως τότε, που ακόμα ο πατέρας της δεν είχε στο μυαλό του να πάει για Πρόεδρος.
Ο Μπέρνι Σάντερς φυσικά, είναι 74 χρονών, μάλλον πολύ μεγάλος στα χρόνια, για να εκλεγεί Πρόεδρος. Είναι όμως Εβραίος, 100%. Άρα υπολογίσιμη δύναμη. Και προωθείται με κάθε μέσο.
Μόνο ο Κρουζ δεν έχει Εβραϊκά «προσόντα». Είναι από τους απέξω. Και μάλλον δεν θα πάει πουθενά, αν δεν συμφωνήσει για πολύ περισσότερα στο Ισραήλ από τους άλλους.
Η ειρωνεία στις μέρες μας είναι η μεταστροφή της Ρωσίας. Το χρηματοπιστωτικό καμπάλ έδρασε πολύ πριν το πραξικόπημα του 1913 στις ΗΠΑ. Συγκεκριμένα, κατάφερε να βάλει την πρώτη σημαντική ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα στα σκαριά, στην Αγγλία το 1694. Μιλάμε δηλαδή για περισσότερο από 300 χρόνια πίσω. Άπλωσε πλοκάμια μετά μέσα στην Ευρώπη. Η μόνη σημαντική χώρα όμως, που δεν του άνοιξε τις πόρτες ήταν η Τσαρική Ρωσία. Το καμπάλ το κατάφερε βέβαια μετά στη Ρωσία, με τους Μπολσεβίκους, αν και η κατάσταση του ξέφυγε από τον έλεγχο, με τον Στάλιν. Αλλά, ξαναμπήκε πάλι μέσα με το Γιέλτσιν. Τώρα όμως, ο Πούτιν, μετά από διάφορα αρχικά στραβοπατήματα, τελικά ξύπνησε και προσπαθεί να ξεφορτωθεί το καρκίνωμα με κάθε τρόπο. Η επίσκεψη του Κίσινγκερ ήταν ανιχνευτική. («Θα μας κάνει την τιμή να γίνει μέλος του Κλαμπ οριστικά ο σύντροφος Πούτιν;» Αλλά, ο Πούτιν δεν φαίνεται να τσιμπάει. Ξέρει ότι «μέλος του Κλαμπ», με τέτοιους τύπους στο κουμάντο, σημαίνει υποταγή άνευ όρων.).
Και τώρα, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: Μα πως διάολο τα έχουν καταφέρει οι Εβραίοι τόσο καλά με τα λεφτά, κι εμείς δεν μπορούμε να σταυρώσουμε δεκάρα τσακιστή, όσο κι αν προσπαθούμε; Θα πρέπει να είναι φοβερά έξυπνοι. Κι εμείς φοβερά μπούφοι.
Δεν είναι έτσι. Ούτε αυτοί είναι τόσο έξυπνοι, ούτε εμείς τόσο μπούφοι. Απλά, ήρθαν έτσι κάποιες συγκυρίες, που επέτρεψαν στους Εβραίους, για κάμποσες εκατονταετίες, στον οικονομικό χώρο, κυριολεκτικά να παίζουν σε άδειο γήπεδο. Να τι έγινε, ή αλλιώς, συνοπτικά, να τι πάθαμε «εμείς οι άλλοι»: Η Δύση έγινε Χριστιανική και η περιφέρεια της Δύσης Μουσουλμανική. Ο Χριστιανισμός, όπως και το Ισλάμ αργότερα, έδεσε τα χέρια του κόσμου σχετικά με τον υλικό πλούτο, ουσιαστικά απαξιώνοντας την οικονομική δραστηριότητα σαν τεράστια αμαρτία. Αλλά οι οργανωμένες κοινωνίες χρειάζονται οικονομική διαχείριση, και κάποιος πρέπει να την αναλάβει. Έτσι, κατέληξε το θέμα της οικονομίας στα χέρια των Εβραίων, που δεν είχαν στα πιστεύω τους τέτοιες «απαγορεύσεις».
Ευτυχώς, η Χριστιανοσύνη ξέφυγε από τη φτώχια και την κακομοιριά αργότερα, έστω παρεμπιπτόντως, με τον Μάρτιν Λούθερ (1517), που ξεκίνησε να διαμαρτύρεται εναντίον της Καθολικής εκκλησίας που κρατούσε τον κόσμο στραβό και φτωχό. Το Ισλάμ όμως, που ξεκίνησε 600 χρόνια μετά τον χριστιανισμό, είναι ακόμα στα ίδια.
Η μόνη επιτυχημένη προσπάθεια καταπολέμησης του χρηματοπιστωτικού καμπάλ έγινε τον περασμένο αιώνα στην μεσοπολεμική Γερμανία. Αυτό, το σταμάτησε ο Δεύτερος παγκόσμιος Πόλεμος. Οι νικητές μετά εξαφάνισαν από την επίσημη ιστορία τις σχετικές λεπτομέρειες.
Το «προσφυγικό» τσούρμο τώρα που κατευθύνεται όλο στη Γερμανία δεν σπρώχνεται εκεί χωρίς λόγο. Ο σκοπός είναι η απορρύθμιση της Γερμανίας προληπτικά, μπας και αποτολμηθεί εκεί κάτι εναντίον του οικονομικού καμπάλ, που συνεχίζει να βάλλει παγκόσμια, με πολέμους και λεηλασίες κάθε λογής, με έδρα πρωταρχικά το Ηνωμένο Βασίλειο (City of London), και μετά τις ΗΠΑ (Washington D.C.).
Η Γερμανία που δείχνει να σκέφτεται κλείσιμο ή περιορισμό συνόρων (και πληρώνουμε εμείς δυστυχώς, σχεδόν όλη τη νύφη) είναι η μεγάλη ανησυχία για το καμπάλ.
Ο μεγάλος φόβος είναι μπας και ξυπνήσει ο κόσμος γενικά και καταργήσει τον αχρείαστο μεσάζοντα, δηλαδή την ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα με το μονοπώλιο παραγωγής εθνικού χρήματος. Το καμπάλ αμέσως θα χάσει τη δύναμή του.
Αλλά, εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε καμία ελπίδα επιτυχίας, αν ξεκινήσουμε εμείς κάτι τέτοιο. Θα μας κάψουν κυριολεκτικά ζωντανούς. Το έχουν κάνει πριν, αλλού.
Η μόνη ελπίδα για να πάμε εμείς καλύτερα είναι η σταδιακή μόρφωση του λαού σχετικά με το χρήμα, το καλό κουμάντο, και η προσεκτική διπλωματία. Εκτός κι αν οι ΗΠΑ αντιστρέψουν εκεί την κατάσταση, ή αν καταφέρει κάτι ο Πούτιν στη Ρωσία (μάλλον απίθανο), εμείς εδώ δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποφύγουμε την εκμετάλλευση από το καμπάλ. Αλλά, τουλάχιστον, με συνέπεια και σταθερή προσπάθεια, μπορούμε να καταφέρουμε να την περιορίσουμε.
Τελικά, μπορεί να μην μπορούμε να αναχαιτίσουμε το κακό, αλλά καλό είναι να ξέρουμε τουλάχιστον από που έρχονται οι σφαίρες.
«Σκοτάδι εν μέσω άπλετου φωτός» είναι ένας καλός τίτλος για την εποχή μας, και μάλλον κάπως έτσι θα μας χαρακτηρίσουν οι μεταγενέστεροι. Αν είναι ευγενικοί.
Αν δεν είναι, μπορεί να καταλήξουμε στην ιστορία σαν «Η εποχή της υπέρτατης βλακείας».
Εδώ στην Ελλάδα υποφέρουμε κάθε λογής εξευτελισμούς σε όλα τα επίπεδα, και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει, ποιός είναι πίσω από αυτή την κατάσταση. Στα διάφορα άρθρα που διαβάζω, το συμπέρασμα είναι ότι η Γερμανία είναι ο μεγάλος υπεύθυνος των Ελληνικών δεινών, και μετά βέβαια πάμε στους νεοναζί και στον φασισμό που-κατά την εντύπωση που δίνουν οι περισσότεροι γράφοντες- αν δεν είχαν παρουσιαστεί να «μολύνει» τον εικοστό αιώνα, θα ζούσαμε τώρα όλοι πανευτυχείς και ανενόχλητοι, σε έναν ολοκληρωμένο και τέλειο κομμουνιστικό παράδεισο, με σοφούς, πολυαγαπημένους ηγέτες, όπως ο Στάλιν ή ο Λένιν.
Στο ΒΗΜΑ πρόσφατα διάβασα μια ψιλοπληροφόρηση για τους εξέχοντες Αμερικανούς πολιτικούς που διεκδικούν την Αμερικάνικη Προεδρεία. Κι εκεί, ούτε ίχνος πραγματικής πληροφόρησης, σχετικά με το τι μετράει σε όλους αυτούς εκεί πέρα, για τους οποίους γίνεται ντόρος.
Και μετά κάποιος έγραψε ένα άρθρο που έλεγε ότι ο Μπέρνι Σάντερς σχολίασε την Ελληνική δυστυχία σαν Έλληνας, δηλαδή υπερασπιζόμενος τους Έλληνες και καταδικάζοντας τη λιτότητα. Κοίτα- λέει ο άρθρογράφος-τι έκαναν στην Αμερική τότε που είχαν την κρίση του 1929. Ο Ρούσβελτ έβαλε μπροστά την οικονομία με δημόσια έργα, όχι με λιτότητα. (Ο αρθρογράφος δυστυχώς αγνοεί ότι το κράχ του 1929 το δημιούργησε η ΙΔΙΩΤΙΚΗ Κεντρική Αμερικανική Τράπεζα για να σαρώσουν όλο το χρήμα λίγοι δικτυωμένοι με εσωτερική πληροφόρηση (το παραδέχτηκαν πρόσφατα οι ίδιοι), και ότι τα δημόσια έργα του Ρούζβελτ έγιναν με δανεικά από αυτή την Τράπεζα. ΟΙ ΗΠΑ θα μπορούσαν να τυπώσουν το χρήμα για εκείνα τα δημόσια έργα οι ίδιες, και να μην το χρωστάνε πουθενά).
Και μετά διαβάζω για την επίσκεψη του Κίσινγκερ στη Ρωσία. Πάλι κι εκεί, τίποτα το ουσιώδες. Τι πήγε να κάνει ο Κίσινγκερ στη Ρωσία; Γιατί ο Κίσινγκερ; Ούτε στην Αμερικάνικη κυβέρνηση είναι τώρα, ούτε τίποτα. Ή μήπως είναι; Μήπως είναι ο παρασκηνιακός της αληθινής εξουσίας, και δεν το έχουμε αντιληφθεί;
Κυριαρχεί μια στραβομάρα απίστευτη παντού. Είμαστε για πολύ καιρό μέσα σε ένα λαβύρινθο που καθημερινά γίνεται πιο πολύπλοκος και μας παγιδεύει χειρότερα. Αλλά έχουμε επιτρέψει και σε μια ανελέητη προπαγάνδα να έχει δημιουργήσει και στον τόπο μας μια μακριά στρατιά από θεόστραβους, πουλημένους, και ιδεολογικά ηλίθιους, ένα κυριολεκτικό τερατούργημα, έτοιμο να υπερασπίσει ηλιθιωδώς, όχι μόνον με νύχια και με δόντια, αλλά και τις περισσότερες φορές χωρίς καν αμοιβή, τον ίδιο τον δήμιό του.
Ο μέσος Έλληνας έχει πάψει να σκέφτεται προ πολλού. Ότι δυσάρεστο προκύψει, το λέει φασισμό και καθαρίζει. Η λέξη «φασισμός» είναι ο διανοητικός σκουπιδότοπος για όλα τα κακώς έχοντα. Και οι λεπτομέρειες περιττεύουν.
«Μα τι ασυναρτησίες είναι αυτές;» Μπορεί να πει, όποιος διάβασε ως εδώ. Εδώ χαλάει ο κόσμος, αλλά όλοι ξέρουμε ποιός φταίει. Είναι οι φασίστες κι «ο καπιταλισμός ηλίθιε». Έτσι δεν είναι;
Κι αν σας έλεγα ότι και ο παρασιτισμός του καπιταλισμού και ο κομμουνισμός είναι δημιουργήματα του ίδιου συνδικάτου; Αλλά ας δούμε λίγο τα παρασκηνιακά των παραπάνω, δηλαδή Γερμανίας, ΗΠΑ και Κίσινγκερ. Πρώτα η Γερμανία.
Τι θα λέγατε αν σας έλεγα ότι η Γερμανία, αυτή τη στιγμή, στο παιχνίδι που διεξάγεται στον γεωπολιτικό χώρο κάνει έναν προσεκτικό, πολύπλοκο αγώνα να ανακτήσει την εθνική κυριαρχία της, την οποία έχει χάσει από την εποχή του Δευτέρου παγκοσμίου Πολέμου; Τρελό, έτσι δεν είναι;
Αλλά, ψάξτε το και μόνοι σας ή βάλτε κάτω λίγο τη λογική: Η Γερμανία δεν ήταν υπό κατοχή, μέχρι πρόσφατα; Λέτε, με την ένωση της Γερμανίας, όσοι έκαναν μέχρι τότε κουμάντο στη Δυτική Γερμανία (ουσιαστικά οι Αμερικανοί), στο κομμάτι που ουσιαστικά επωμίστηκε το βάρος της ένωσης, να σηκώθηκαν και να έφυγαν, παραδίνοντας τα πάντα στους Γερμανούς, και λέγοντας, «Πάρτε τα τώρα, είναι όλα δικά σας, και προσέξτε να μην κάνετε άλλο αταξίες»;
Εδώ ο Τσίπρας έχει φορτώσει την Ελλάδα με πέντε δισεκατομμύρια παραπάνω χρέη για κάθε πόντο που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω από το 3% που του αξίζει, συνεχίζει τώρα να προσθέτει ακόμα πέντε δις χρέη στην πλάτη μας για κάθε πόντο που χάνει, μέχρι να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι στο 3%, και δεν φεύγει με τίποτα. Κι αυτό, για να τσεπώνει τα δέκα ψωροχιλιάρικα που παίρνει το μήνα αυτός και ο κάθε ένας της στενής του κλίκας. Λέτε να έφευγαν οι Αμερικανοί από τη Γερμανία από μόνοι τους, αφήνοντας τα δισεκατομμύρια της οικονομίας στους Γερμανούς, σαν εκούσια λάφυρα στο βωμό της αλληλεγγύης και αδελφότητας των λαών;
Μα μόνο κάποιος αφελέστατος θα πίστευε κάτι τέτοιο.
Τίποτα δεν κουνήθηκε στον οικονομικό τομέα. Τίποτα. Οι ίδιοι που έκαναν κουμάντο πριν την ένωση κάνουν κουμάντο στη Γερμανία ακόμα. Και αυτοί σαφώς δεν είναι ούτε οι φασίστες, ούτε οι ναζιστές. Οι Γερμανοί ναζιστές, όχι μόνον έχασαν τον πόλεμο, αλλά αποδεκατίστηκαν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, και μεταπολεμικά με τον πιο βάρβαρο τρόπο, κι αυτοί και ο άμαχος πληθυσμός τους.
Η Γερμανία και η Γερμανόφωνη Αυστρία έχουν τους πιο αυστηρούς αντιναζιστικούς νόμους σε όλη την Ευρώπη. Πας φυλακή, αν αμφισβητήσεις ακόμα και ένα κόμμα ή μια τελεία της επίσημης εκδοχής του Ολοκαυτώματος.
Οι Αμερικανοί έχουν σήμερα στην σημερινή Γερμανία 48,000 στρατιώτες και 21 στρατιωτικές βάσεις. ΝΑΤΟ- ξε-ΝΑΤΟ, η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία είναι κάτω από την ασταμάτητη και συνεχή επιτήρηση των νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η εθνική κυριαρχία της Γερμανίας είναι εικονική μόνο.
Το «τσάκισμα» της Ελλάδας δεν έρχεται από ναζιστές ή φασίστες, αλλά από τους Δυτικούς νικητές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που κάνουν κουμάντο στη Γερμανία, με βιτρίνες τον Σόιμπλερ, τη Μέρκελ και διάφορους άλλους τέτοιους.
(Κάτι ανάλογο έγινε και στην Νότια Αφρική με το τέλος του Απάρτχαϊντ. Οι «λευκοί» δεν έφυγαν ποτέ από τον οικονομικό έλεγχο της χώρας. Απλά «έδωσαν» την εξουσία στους μαύρους κομμουνιστές του Μαντέλα, και φυσικά τους αγόρασαν πανεύκολα. Σήμερα οι μαύροι της Νότιας Αφρικής, με τους «δικούς» τους στην εξουσία είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από τότε που η χώρα είχε Απάρτχαϊντ.).
Να πάμε λίγο στις ΗΠΑ τώρα:
Το πραξικόπημα που τελείωσε τις ΗΠΑ σαν μια δίκαιη, δημοκρατική και ανεξάρτητη χώρα με πραγματική εθνική κυριαρχία έγινε αναίμακτα το 1913. Τότε, ένα καμπάλ συνομωτών Εβραίων χρηματιστών, μαζί με τους Ροκφέλερ (που δεν είναι Εβραίοι, αλλά είχαν πρόσβαση στο Κογκρέσο μέσω του πεθερού του Ροκφέλερ, Γερουσιαστή Νέλσον Όλντριτς), κατάφεραν να ξεγελάσουν το Κογκρέσο, και να κάνουν νόμο την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, δίνοντας της το μονοπωλιακό δικαίωμα να τυπώνει το Αμερικανικό δολάριο, ΧΩΡΙΣ να λογοδοτεί στην Αμερικανική κυβέρνηση.
Αμέσως το 1914 ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Για ποιο λόγο; Επίσημα, για να γίνει ο κόσμος ασφαλής για τη Δημοκρατία. Μπούρδες δηλαδή. Άλλα εξυπηρέτησε εκείνο το μακελειό. Πρώτα-πρώτα την αποδυνάμωση ή τη διάλυση των μοναρχιών, και την αντικατάστασή τους από τυπικές Δημοκρατίες, όπου η κορυφή της εξουσίας μπορούσε να ελεγχθεί από τον οικονομικό παράγοντα. Οι χρηματοπιστωτές είχαν κουραστεί να παίζουν το ρόλο του Βεζίρη στους μονάρχες και ήθελαν την εξουσία για τον εαυτό τους.
Και μετά ήταν η δημιουργία τεράστιου εθνικού χρέους από τα εμπόλεμα κράτη, για τη διεξαγωγή του πολέμου, χρέος που θα αποπληρωνόταν με τόκο στους ιδιωτικούς Τραπεζίτες.
Το καμπάλ χρηματοδότησε και το κομμουνιστικό πραξικόπημα στη Ρωσία που έφερε τους Εβραίους του Πέιλ στην εξουσία. Το Πέιλ (από το λατινικό Palus, δηλαδή «παλούκι» που χρησιμοποιούταν για φράχτες) ήταν μια περιοχή στα δυτικά της Ρωσίας, όπου η Μεγάλη Αικατερίνη είχε περιορίσει τους Εβραίους το 1791. ΟΙ Εβραίοι του Πέιλ ήταν οι χειρότεροι βομβιστές και τρομοκράτες εκείνης της εποχής. Είχαν καταφέρει να σκοτώσουν δύο Τσάρους, και με τα χρήματα των Εβραίων της Γουόλ Στριτ (κυρίως από τον Τζέικομπ Σιφ, τον πεθερό του Πρωτεργάτη του νόμου που δημιούργησε την Κεντρική Αμερικανική Τράπεζα, Πολ Γουόρμπεργκ) κατάφεραν να εξαλείψουν τη δυναστεία των Ρομανόφ, δολοφονώντας όλη την Τσαρική οικογένεια, και να πάρουν βίαια την εξουσία στη Ρωσία.
Οι Εβραίοι του Πέιλ δεν ήταν οι Ισραηλίτες Εβραίοι, αλλά μια Τουρκική φυλή της Ανατολής, οι Χαζάροι που γύρω στα 1000 μ.Χ. ασπάστηκαν τον Εβραϊσμό. Σήμερα είναι οι λεγόμενοι Ασκενάζιμ, ενώ οι απόγονοι των Ισραηλιτών Εβραίων είναι οι Σεφάρντιμ. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, σήμερα, και οι μεν και οι δε ακολουθούν και ασπάζονται τις ίδιες τακτικές, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Από 470 περίπου μπολσεβίκους, οι 340 ήταν Εβραίοι και όσοι δεν ήταν, σχεδόν όλοι ήταν παντρεμένοι με Εβραίες.
Πάμε τώρα στις ΗΠΑ. Μετά το 1913, άρχισε η σταδιακή διάλυση της Αγγλοσαξονικής κυριαρχίας στις διάφορες βαθμίδες εξουσίας των ΗΠΑ, στα Πανεπιστήμια, στα Μήντια, και στους διάφορους σημαντικούς κρατικούς οργανισμούς με την απίστευτη οικονομική δύναμη φυσικά που έδινε ο έλεγχος της οικονομίας των ΗΠΑ από το καμπάλ. Ο διορισμός του Εβραίου Κίσινγκερ στο Υπουργείο Εξωτερικών ήταν το καταλυτικό μεταπολεμικό σημείο αλλαγής φρουράς στην κυβερνητική εξουσία.
Ο Κίσινγκερ συνεισέφερε τότε στην προεκλογική εκστρατεία του Νέλσον Ροκφέλερ για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για την Αμερικανική Προεδρεία. Όταν το χρίσμα το πήρε ο Νίξον, και μετά βγήκε και Πρόεδρος, ο Κίσινγκερ έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον Νίξον που του πρόσφερε το πόστο του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας (μετά, σιγά-σιγά, ο Κίσινγκερ εκτόπισε τον Υπουργό Εξωτερικών και πήρε αυτός τη θέση). Ο ίδιος ο Κίσινγκερ λέει στα απομνημονεύματά του (“The White House Years”), ότι δεν είχε ιδέα πως προέκυψε εκείνο το τηλεφώνημα. Σιγά μη δεν ήξερε. Χωρίς εξυπηρετήσεις στους Εβραίους έναντι στήριξης στα Μήντια και οικονομική βοήθεια, ο Νίξον δεν θα γινόταν ποτέ Πρόεδρος. Σήμερα, σχεδόν όλα τα σημαντικά πόστα εξουσίας στις ΗΠΑ τα έχουν Εβραίοι, εις βάρος της παλιάς Αγγλοσαξονικής φρουράς. Αυτό το κατόρθωμα, από μια ομάδα που δεν ξεπερνάει το 2% του Αμερικάνικου πληθυσμού. Πολλοί από αυτούς τους Εβραίους έχουν και Ισραηλινή υπηκοότητα.
«Και που είναι το πρόβλημα;» Θα πει κάποιος. Δυστυχώς, ιστορικά, η συγκεκριμένη ομάδα, που μία ποζάρει σαν εθνική οντότητα, μία σαν θρησκεία, μία σαν φυλή, αναλόγως με τα συμφέροντά της, έχει αποδειχτεί ότι σε περίπτωση σύγκρουσης, τάσσεται πάντα ενάντια στο κράτος όπου διαμένει, και επιλέγει να ακολουθεί την παγκόσμια αντιπροσωπεία της συγκεκριμένης δικής της ομάδας.
Οι Εβραίοι στα κυβερνητικά πόστα των ΗΠΑ μεριμνάνε πρώτα για το Ισραήλ, και μετά για τις ΗΠΑ.
Εκεί κολλάει το πράγμα. Και ικανοποιητική λύση σε αυτό το πρόβλημα ακόμα δεν έχει βρεθεί. Όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά πουθενά.
Να δούμε λίγο τις εκλογές στις ΗΠΑ τώρα. Ας πάρουμε λόγω χώρου εδώ, μόνο τους πρωταγωνιστές, δηλαδή τον Κρουζ, την Χίλαρι, τον Τραμπ, και τον Μπέρνι Σάντερς.
Να σημειώσουμε ότι το καμπάλ που κάνει κουμάντο στην οικονομία των ΗΠΑ έχει κάνει προσεκτικές προσπάθειες κατά καιρούς να κάνει κάποιον Πρόεδρο των ΗΠΑ από το συνάφι του. Ο «δικός μας» Δουκάκης ήταν μια τέτοια προσπάθεια. Έλληνας μεν τη καταγωγή, αλλά παντρεμένος με Εβραία, και μάλιστα αλκοολική. Η προσπάθεια με τον Τζον Κέρι (Εβραίος) αργότερα, επίσης απέτυχε.
Τώρα, από τους παραπάνω τωρινούς τέσσερις, το ποιός θα επικρατήσει εξαρτάται βασικά, από το ποιός θα προσφέρει περισσότερα στο Ισραήλ, την τρίτη μεγαλύτερη πολεμική δύναμη στον κόσμο, μετά τις ΗΠΑ και τη Ρωσία (με λεφτά και τεχνολογία τσάμπα από ΗΠΑ και Ευρώπη). Αλλά, και τα παρασκηνιακά “προσόντα” των υποψηφίων είναι σημαντικά και μετράνε.
Η Χίλαρι και ο Μπιλ Κλίντον έχουν μόνο μια κόρη, την Τσέλσι. Η Τσέλσι είναι παντρεμένη με Εβραίο χρηματιστή. Η Τσέλσι δεν έχει αλλαξοπιστήσει, λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η Χίλαρι φυσικά δεν ήθελε μια τέτοια διαρροή να αποξενώσει τους χριστιανούς ψηφοφόρους των ΗΠΑ.
Η κόρη του Τραμπ, η Ιβάνκα είναι και αυτή παντρεμένη με Εβραίο. Η Ιβάνκα, αντίθετα με την Τσέλσι, έχει αλλαξοπιστήσει, και έχει ασπαστεί τον Εβραϊσμό. Ήταν όμως τότε, που ακόμα ο πατέρας της δεν είχε στο μυαλό του να πάει για Πρόεδρος.
Ο Μπέρνι Σάντερς φυσικά, είναι 74 χρονών, μάλλον πολύ μεγάλος στα χρόνια, για να εκλεγεί Πρόεδρος. Είναι όμως Εβραίος, 100%. Άρα υπολογίσιμη δύναμη. Και προωθείται με κάθε μέσο.
Μόνο ο Κρουζ δεν έχει Εβραϊκά «προσόντα». Είναι από τους απέξω. Και μάλλον δεν θα πάει πουθενά, αν δεν συμφωνήσει για πολύ περισσότερα στο Ισραήλ από τους άλλους.
Η ειρωνεία στις μέρες μας είναι η μεταστροφή της Ρωσίας. Το χρηματοπιστωτικό καμπάλ έδρασε πολύ πριν το πραξικόπημα του 1913 στις ΗΠΑ. Συγκεκριμένα, κατάφερε να βάλει την πρώτη σημαντική ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα στα σκαριά, στην Αγγλία το 1694. Μιλάμε δηλαδή για περισσότερο από 300 χρόνια πίσω. Άπλωσε πλοκάμια μετά μέσα στην Ευρώπη. Η μόνη σημαντική χώρα όμως, που δεν του άνοιξε τις πόρτες ήταν η Τσαρική Ρωσία. Το καμπάλ το κατάφερε βέβαια μετά στη Ρωσία, με τους Μπολσεβίκους, αν και η κατάσταση του ξέφυγε από τον έλεγχο, με τον Στάλιν. Αλλά, ξαναμπήκε πάλι μέσα με το Γιέλτσιν. Τώρα όμως, ο Πούτιν, μετά από διάφορα αρχικά στραβοπατήματα, τελικά ξύπνησε και προσπαθεί να ξεφορτωθεί το καρκίνωμα με κάθε τρόπο. Η επίσκεψη του Κίσινγκερ ήταν ανιχνευτική. («Θα μας κάνει την τιμή να γίνει μέλος του Κλαμπ οριστικά ο σύντροφος Πούτιν;» Αλλά, ο Πούτιν δεν φαίνεται να τσιμπάει. Ξέρει ότι «μέλος του Κλαμπ», με τέτοιους τύπους στο κουμάντο, σημαίνει υποταγή άνευ όρων.).
Και τώρα, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: Μα πως διάολο τα έχουν καταφέρει οι Εβραίοι τόσο καλά με τα λεφτά, κι εμείς δεν μπορούμε να σταυρώσουμε δεκάρα τσακιστή, όσο κι αν προσπαθούμε; Θα πρέπει να είναι φοβερά έξυπνοι. Κι εμείς φοβερά μπούφοι.
Δεν είναι έτσι. Ούτε αυτοί είναι τόσο έξυπνοι, ούτε εμείς τόσο μπούφοι. Απλά, ήρθαν έτσι κάποιες συγκυρίες, που επέτρεψαν στους Εβραίους, για κάμποσες εκατονταετίες, στον οικονομικό χώρο, κυριολεκτικά να παίζουν σε άδειο γήπεδο. Να τι έγινε, ή αλλιώς, συνοπτικά, να τι πάθαμε «εμείς οι άλλοι»: Η Δύση έγινε Χριστιανική και η περιφέρεια της Δύσης Μουσουλμανική. Ο Χριστιανισμός, όπως και το Ισλάμ αργότερα, έδεσε τα χέρια του κόσμου σχετικά με τον υλικό πλούτο, ουσιαστικά απαξιώνοντας την οικονομική δραστηριότητα σαν τεράστια αμαρτία. Αλλά οι οργανωμένες κοινωνίες χρειάζονται οικονομική διαχείριση, και κάποιος πρέπει να την αναλάβει. Έτσι, κατέληξε το θέμα της οικονομίας στα χέρια των Εβραίων, που δεν είχαν στα πιστεύω τους τέτοιες «απαγορεύσεις».
Ευτυχώς, η Χριστιανοσύνη ξέφυγε από τη φτώχια και την κακομοιριά αργότερα, έστω παρεμπιπτόντως, με τον Μάρτιν Λούθερ (1517), που ξεκίνησε να διαμαρτύρεται εναντίον της Καθολικής εκκλησίας που κρατούσε τον κόσμο στραβό και φτωχό. Το Ισλάμ όμως, που ξεκίνησε 600 χρόνια μετά τον χριστιανισμό, είναι ακόμα στα ίδια.
Η μόνη επιτυχημένη προσπάθεια καταπολέμησης του χρηματοπιστωτικού καμπάλ έγινε τον περασμένο αιώνα στην μεσοπολεμική Γερμανία. Αυτό, το σταμάτησε ο Δεύτερος παγκόσμιος Πόλεμος. Οι νικητές μετά εξαφάνισαν από την επίσημη ιστορία τις σχετικές λεπτομέρειες.
Το «προσφυγικό» τσούρμο τώρα που κατευθύνεται όλο στη Γερμανία δεν σπρώχνεται εκεί χωρίς λόγο. Ο σκοπός είναι η απορρύθμιση της Γερμανίας προληπτικά, μπας και αποτολμηθεί εκεί κάτι εναντίον του οικονομικού καμπάλ, που συνεχίζει να βάλλει παγκόσμια, με πολέμους και λεηλασίες κάθε λογής, με έδρα πρωταρχικά το Ηνωμένο Βασίλειο (City of London), και μετά τις ΗΠΑ (Washington D.C.).
Η Γερμανία που δείχνει να σκέφτεται κλείσιμο ή περιορισμό συνόρων (και πληρώνουμε εμείς δυστυχώς, σχεδόν όλη τη νύφη) είναι η μεγάλη ανησυχία για το καμπάλ.
Ο μεγάλος φόβος είναι μπας και ξυπνήσει ο κόσμος γενικά και καταργήσει τον αχρείαστο μεσάζοντα, δηλαδή την ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα με το μονοπώλιο παραγωγής εθνικού χρήματος. Το καμπάλ αμέσως θα χάσει τη δύναμή του.
Αλλά, εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε καμία ελπίδα επιτυχίας, αν ξεκινήσουμε εμείς κάτι τέτοιο. Θα μας κάψουν κυριολεκτικά ζωντανούς. Το έχουν κάνει πριν, αλλού.
Η μόνη ελπίδα για να πάμε εμείς καλύτερα είναι η σταδιακή μόρφωση του λαού σχετικά με το χρήμα, το καλό κουμάντο, και η προσεκτική διπλωματία. Εκτός κι αν οι ΗΠΑ αντιστρέψουν εκεί την κατάσταση, ή αν καταφέρει κάτι ο Πούτιν στη Ρωσία (μάλλον απίθανο), εμείς εδώ δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποφύγουμε την εκμετάλλευση από το καμπάλ. Αλλά, τουλάχιστον, με συνέπεια και σταθερή προσπάθεια, μπορούμε να καταφέρουμε να την περιορίσουμε.
Τελικά, μπορεί να μην μπορούμε να αναχαιτίσουμε το κακό, αλλά καλό είναι να ξέρουμε τουλάχιστον από που έρχονται οι σφαίρες.