Είναι πιθανόν να μην κατάλαβε καν ο κ. Γεωργιάδης ότι με αυτή του τη δήλωση αθώωσε τις σφαίρες που έχουν πέσει σε αυτή τη χώρα για πολιτικούς λόγους και ταυτόχρονα ενοχοποίησε τις εκλογές, τη δημοκρατία, τις ψήφους, όμως αυτό είναι κάτι που θα το κρατήσουμε για άλλη στιγμή.
Πού ήθελε όμως να καταλήξει ο θαυμαστής του Τραμπ και εκπρόσωπος της γαλάζιας συνιστώσας «νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός» με τη ρήση του περί σφαιρών και ψήφων; Ήθελε να τονίσει ότι η δική τους πρόταση που συνόψισε στο «Εμείς προτείνουμε μείωση των κρατικών δαπανών για μείωση φόρων» είναι σωτήρια.
Τι ακριβώς προτείνει, λοιπόν, η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα; Μείωση κρατικών δαπανών. Δηλαδή, μείωση στις δαπάνες περίθαλψης και στις επιχορηγήσεις ασφαλιστικών Ταμείων, μείωση προσωπικού σε νοσοκομεία, σχολεία, εφορίες, υπηρεσίες ελέγχων, μείωση προσωπικού σε κτηνιατρικές υπηρεσίες, απολύσεις γεωπόνων από τις διευθύνσεις αγροτικής ανάπτυξης, αλλά και ταυτόχρονη μείωση αποδοχών όσων απομείνουν. Αντ’ αυτών δεν θα αυξηθούν οι φόροι.
Ακούγεται πολύ γλυκιά ως πρόταση, αλλά ας την περιγράψω: Θα πληρώνουμε λιγότερους φόρους, αλλά θα εξαφανιστούν οι συντάξεις, θα πληρώνουμε από τις τσέπες μας για Υγεία, Παιδεία, φάρμακα, δεν θα υπάρχουν κτηνιατρικοί έλεγχοι, δεν θα υπάρχουν έλεγχοι καταλληλότητας τροφίμων, δεν θα υπάρχουν υπηρεσίες φορολογικών ελέγχων, οι αγρότες θα παίρνουν τ’ αρχίδια τους σε περιπτώσεις καταστροφής της παραγωγής τους και οι κτηνοτρόφοι το ίδιο ποσό αρχιδιών σε περίπτωση ασθένειας των ζώων τους.
Αυτή είναι η εναλλακτική πρόταση της νεοφιλελεύθερης λαμογιάς. Πάμε τώρα στην πραγματικότητα. Μπορούν να γίνουν μειώσεις στις κρατικές δαπάνες οι οποίες θα είναι προς όφελος του Δημοσίου και των πολιτών; Σαφέστατα. Αναφέρω ένα ελάχιστο παράδειγμα. Είναι τα συνεργεία καθαριότητας και σίτισης των νοσοκομείων.
Δείτε τι εννοώ: Στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» το κόστος για υπηρεσίες που έχουν εκχωρηθεί σε ιδιωτικά συνεργεία ανέρχεται σε 10 εκατ. ευρώ τον χρόνο και η σχετική σύμβαση αφορά σε 400 εργαζομένους. Οι εργαζόμενοι αυτοί αμείβονται με 500 ευρώ τον μήνα, περί τα 8.000 τον χρόνο. Δηλαδή, το μισθολογικό κόστος για τον εργολάβο είναι 3,6 εκατ. ευρώ και λαμβάνει συνολικά 10 εκατ. ευρώ. Αποτέλεσμα: 6,4 εκ. ευρώ χάνονται από το Δημόσιο και πηγαίνουν στην τσέπη του εργολάβου. Αυτό είναι κρατική δαπάνη.
Δεύτερο παράδειγμα: Όπως αποκαλύφθηκε προ ημερών, σε δύο νοσοκομεία της επαρχίας, ίδιων τετραγωνικών, κλινών και χώρων η διαφορά στην αμοιβή των εργολάβων καθαριότητας ανέρχεται στο 1 εκ. ευρώ. Συγκεκριμένα, στο ένα νοσοκομείο ο εργολάβος πήρε τον διαγωνισμό με 400.000 ευρώ και στο άλλο με 1.400.000 ευρώ. Αυτό είναι κρατική δαπάνη.
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες υπηρεσίες που έχουν παραχωρήσει την καθαριότητα σε ιδιωτικά συνεργεία. Αναφέρομαι στα νοσοκομεία, επειδή ο θαυμαστής του Τραμπ που θεωρεί την ψήφο πιο επικίνδυνη από τη σφαίρα όταν υπηρέτησε στο υπουργείο Υγείας δήλωνε ότι γνωρίζει την κατάσταση των νοσοκομείων στην κάθε τους λεπτομέρεια.
Γιατί όμως τότε άφησε τα νοσοκομεία με ελλείψεις σε προσωπικό, φάρμακα, υλικά, σεντόνια, μαξιλαροθήκες αλλά δεν άγγιξε τη διαφορά του ενός εκατομμυρίου στην αμοιβή των συνεργείων καθαριότητας ή τα 6,4 εκ. ευρώ σπατάλης στον «Ευαγγελισμό»;
Ήταν καλές κρατικές δαπάνες εκείνες; Δεν τις αγγίζουμε εκείνες τις δαπάνες επειδή βοηθάνε την κρατικοδίαιτη «επιχειρηματικότητα» και ρημάζουν τους εργαζόμενους; Μήπως επειδή δεν καταργούμε το Δημόσιο τελικά, αλλά μοιράζουμε τα ιμάτιά του σε εργολάβους; Όταν οι κρατικές δαπάνες είναι προς όφελος ολίγων γίνονται αίφνης θεμιτές; Όταν οι κρατικές σπατάλες είναι προς όφελος εργολάβων δημοσίων έργων που δεν παραδίδουν ποτέ το έργο που ανέλαβαν ή το παραδίδουν πολλαπλώς υπερκοστολογημένο, είναι ευλογημένες και θεάρεστες;
Στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα εξυπηρέτησης διαφόρων συμφερόντων βολεύει αφάνταστα το εκβιαστικό δίλλημα: «αύξηση φόρων ή μείωση κρατικών δαπανών». Και οι δύο λύσεις χτυπάνε την οικονομία των μικρομεσαίων, τις τσέπες των μισθωτών και των συνταξιούχων.
Υπάρχει ήδη υπερφορολόγηση (με ταυτόχρονη αδυναμία είσπραξης των φόρων), οι δημόσιοι υπάλληλοι μειώθηκαν στους μισούς (952.625 ήταν το 2009, 573.958 ήταν στις αρχές του 2015 και μειώθηκαν κι άλλο λόγων των συνταξιοδοτήσεων που ακολούθησαν), μειωμένες κατά 3,3 δισ. ευρώ θα είναι οι ανώτατες συνολικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για το 2016. Αυτή δεν είναι η συνταγή της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας; Λοιπόν, βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο; Τρισχειρότερα έγιναν τα πράγματα.
Ακόμη κι αν αύριο κερδίσει τις εκλογές ο Κούλης του Μητσοτάκη κι απολύσει όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, το Κράτος θα συνεχίσει να παρέχει κάποιες υπηρεσίες. Απλώς θα τις παρέχει μέσω ιδιωτικών συνεργείων χρυσοπληρώνοντας τους εργολάβους, όπως γίνεται στον «Ευαγγελισμό». Αν μιλάμε για ιδεοληψία, αυτή είναι καθαρά χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας των Κούληδων, των Λοβέρδων και των Αδώνηδων οι οποίοι ονειρεύονται την υπερσυγκέντρωση πλούτου σε ελάχιστους και την εξαθλίωση των πολλών.
Το έχει πει πολύ επιτυχημένα ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν: «Οι οικονομικές κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά με αναδιανομή του. Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που κερδίζουν περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων». Γι’ αυτό και είναι απλό να κατανοήσουμε ότι η έναρξη και η συνέχιση μνημονιακών πολιτικών δεν είναι τυχαία ή συγκυριακή. Ούτε οι «οικονομικές κρίσεις» είναι κάτι κακό για τους νεοφιλελεύθερους όλων των κομμάτων.
Οι όποιες διαφωνίες μεταξύ των μνημονιακών κομμάτων αφορούν στο ποια συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν από την οικονομική κρίση και το ποιοι πλούσιοι θα πλουτίσουν ακόμη περισσότερο. Τίποτε άλλο δεν τους χωρίζει, ας μη μπερδευόμαστε με τα ιδεολογήματα και τις σκηνοθετημένες συγκρούσεις τους.
Το δίλλημα «περισσότεροι φόροι ή μείωση κρατικών δαπανών» του Αδώνεως και των συνοδοιπόρων του από άλλα κόμματα είναι απλά η επιλογή που δίνουν στον μελλοθάνατο μικρομεσαίο, μισθωτό, συνταξιούχο για το αν θέλει να τον σκοτώσουν με τουφεκισμό ή κρεμάλα.
Η λύση θα ήταν η σωστή διαχείριση των εσόδων από το Κράτος, η ανταποδοτική χρήση των φόρων προς όφελος της ποιότητας ζωής των φορολογουμένων, ανελέητο και πραγματικό κυνήγι της φοροδιαφυγής των ισχυρών δίχως χαριστικά παραθυράκια και παραδειγματική τιμωρία όσων συμμετείχαν έστω και στο ελάχιστο στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Όμως αυτή τη λύση κανένα κόμμα εξουσίας δεν την επιθυμεί, διότι η εξουσία και ο πλούτος είναι σιαμαία.
Βεβαίως, καλύτερο απ’ όλα θα ήταν η χάραξη εθνικής πολιτικής στον πρωτογενή τομέα έξω από κάθε λογική των ΚΑΠ, η έξοδος από την ευρωζώνη και η προσπάθεια αλλαγής προτεραιοτήτων στη συλλογική συνείδηση ώστε να αντιληφθούμε τι πραγματικά αξίζει και να το υπερασπιστούμε. Όμως αυτά είναι ρομαντικά ποιήματα και δεν έχουν θέση στην πραγματικότητα των Αδώνηδων και των συνοδοιπόρων του τους οποίους στηρίζει ή αποδέχεται ή έστω ανέχεται με τη σιωπή της η πλειοψηφία. Ως εκ τούτου, ας συνεχίσουμε να υποκρινόμαστε ότι ζούμε.