Αντί "Ανθρωπον ζητώ", με αναμμένο το "λαδοφάναρο", καταμεσήμερο, ακούεται από τα βάθη των 2400 και πλέον χρόνων, η "κραυγή" του κυνικού Διογένους σήμερα, στους ολίγους έστω, που η ακοή τους δεν έχει αχρηστευτεί ακόμη. Αυτό είναι το επιτακτικό αίτημα του καιρού μας και του τόπου μας: Ελλάδα και Ελληνα ζητώ!..
Που είναι η Ελλάδα η ανθρωπογεννήτρα; Η μητέρα της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης και της Τέχνης, του Ηρακλέους και του Προμηθέως, του Πολιτισμού, των "Παρθενώνων" και των "Μαραθώνων"; Αυτή του "capta ferum victorem cepit et artes intulit agresti Latio", δηλαδή υπέταξε, αν και είχε υποδουλωθεί, τον άγριο νικητή και εισήγαγε τις τέχνες στον αγροίκο Λάτιο.
Που είναι η Ελλάδα του ανεπανάληπτου χιλιετούς Βυζαντίου, της "μεγάλης Ιδέας", των αγίων, των μαρτύρων και ηρώων του '21, των Μακεδονομάχων και Μπιζανομάχων; Που είναι η Ελλάδα του αιώνιου, του πραγματικά άφθαρτου και ακατάλυτου πνεύματος, το οποίο ούτε συλλαμβάνεται, ούτε υποτάσσεται και ούτε αποθνήσκει;
Που είναι οι Ελληνες "όπου στη ζωή των όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες"; Που είναι λοιπόν; Κανείς δεν απαντά από τους καιροσκόπους της πολιτικής. Κωφάλαλοι είναι όλοι τους! Ελλάδα τέλος; Πεθαίνει....Πέθανε; Ελληνες μητροκτόνοι; Αυτή είναι η αδήριτη πραγματικότητα, που δεν συνειδητοποιείται παρά μόνον, αφού συντελεσθεί, όπως δεν είχε συνειδητοποιηθεί το 1897, το 1922 και το 1974.
Κάποτε τιμούσαμε τους νεκρούς μας και τους φίλους μας, μα ακόμη και τους εχθρούς μας. Σήμερα δεν σεβόμαστε ούτε τον εαυτό μας και ούτε εμπιστευόμαστε κανέναν. Μόνο κανένα σκύλο χαιδεύουμε (και πάλι όχι όλοι μας, γιατί πολλοί έχουμε μια αποστροφή στα ζώα), γιατί σ' αυτόν μπορείς να πεις καλημέρα και να σε κοιτάξει με τα...μάτια της καρδιάς του!..
Της αδιαφορίας μας το ανάγνωσμα.Κι αυτό συνέβαινε για χρόνια. Αναστολές δεν είχαμε. Αποδείχθηκαν όλα σκύβαλα. Και να οι ωραίοι αστοί εν μέσω κρίσης να αιωρούνται στο κενό και να ψάχνουν το χαμένο παράδεισο. Οπως μοιάζουν αστεία πολλά ανθρωπάκια στον πολιτικό χώρο, που έχουν γίνει τα πιο παθητικά πλάσματα, εγκλωβισμένα σ' ένα πλέγμα συμφερόντων και βολέματος.
Αβουλοι, επίπλαστα αισιόδοξοι, αδιόρθωτοι βερμπαλιστές και μωρολόγοι, συχνά και σπερμολόγοι. Ψεύτες κατά κανόνα και αδύναμοι επί της ουσίας. Κτυπάνε τους τενεκέδες τους για να χορέψουν "τσιφτετέλι" οι εγχώριοι διαπλεκόμενοι που τους στηρίζουν και εσχάτως για να χορέψουν "συρτάκι" οι ξένοι δανειστές μας...Ναι, δανειστές κι όχι "θεσμοί" και πράσινα άλογα.Και μάλιστα δανειστές με αρπακτική διάθεση...
Ψάχνει κάποιος με το φανάρι να βρει κάποιον άνθρωπο της εξουσίας που να έχει την εσωτερική δύναμη να βοηθήσει την κοινωνία και τον ανθρωπισμό. Ολα γίνονται σε επίπεδο επιφάνειας. Κι ας γίνεται η Ελλάδα γης Μαδιάμ!..
Βολεψίες από πεποίθηση. Και οι πολίτες για χρόνια παρακολουθούσαν και αποκτούσαν "πρότυπα". Εθιζόταν στην ανοχή και ευελπιστούσαν παθητικά για τα αποφάγια από τα πλουσιοπάροχα τραπέζια των προνομιούχων και των κατεχόντων. Δεν οδηγηθήκαμε τυχαία στη σημερινή πραγματικότητα.Με την "άνιση" ισότητα και την αδιέξοδη κρίση. Με την εφιαλτική ανεργία και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους.
Με την καταστροφική οκνηρία πολιτικών και πολιτών. Με το κράτος "σπάταλο, απατεώνων και ληστών". Με την εθνική ανυποληψία και την κοινωνική αναξιοπρέπεια. Με την παραβίαση του Συντάγματος. Με την απαιδευσία, την αγλωσσία και τον πολιτικό αμοραλισμό. Με την υποβάθμιση του πατριωτισμού και του φιλότιμου. Με την εγκληματική απάθεια.
Μας λείπει η καθαρή, η αθόλωτη όραση. Και η τόλμη της όρασης. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η αντίληψη της ανεξαρτησίας, που αποκόπτει κάθε δεσμό με την κοινωνική ευθύνη του ατόμου, είναι στατική και διαλυτική .Οδηγεί στην απομάκρυνση από την κοινωνία και στην αδιαφορία προς την τύχη των συνόλων.
Ζούμε με την αγωνιώδη προσμονή του Μάνα εξ' ουρανού. Με τον κάματο της άτεκνης προσδοκίας!..